गोव्याच्या सहलीचे नियोजन करणाऱ्यांसाठी टिप्स.

https://bravoplanner.ru/mr/raznoe/puteshestvie-po-goa-samostoyatelno-sovety-tem-kto-planiruet-poezdku-na/

 गोव्यात स्वतःचा प्रवास. गोव्याच्या सहलीचे नियोजन करणाऱ्यांसाठी टिप्स. गोवा - दूरच्या आणि रहस्यमय भारतातील स्वर्ग

28.10.2022विविध

 
 

होय, आम्ही बराच वेळ विचार केला आणि बराच वेळ निर्णय घेतला आणि शेवटी, आम्ही एक जागा निश्चित केली. तथापि, नंतर असे दिसून आले की, आम्हाला केवळ देशाबद्दलच नव्हे तर त्यातील उर्वरित गोष्टींबद्दल देखील काहीच माहित नव्हते, जे आम्हाला थांबवले नाही - इंटरनेट आहे जिथे आपण प्रस्तावित ठिकाणाबद्दल सर्वकाही शोधू शकता. सहल जेणेकरून आगमनापूर्वी कोणतीही अनपेक्षित आश्चर्य नाही.

भारत एक आश्चर्यकारक देश आहे, परंतु व्यावहारिकदृष्ट्या आपल्याला अज्ञात आहे. आम्ही तिच्याबद्दल फक्त ऐकले सुंदर पोशाख, नृत्य आणि कोणत्याही प्रसंगासाठी गाणी, मसाले आणि योग. म्हणून, आम्हाला बरीच माहिती गोळा करून तपासावी लागली, जी आत्तापर्यंत आमच्यासाठी फारशी रुची नव्हती. तुम्ही विशेषत: भारत आणि गोव्याबद्दल हजारो पुस्तके वाचू शकता आणि तरीही तुम्हाला काहीही समजत नाही, तुम्ही हजारो फोरम्स आणि वेबसाइट्सना भेट देऊ शकता आणि चुकीचे मत तयार करू शकता, परंतु फक्त जाऊन स्वतःच पाहणे सोपे आहे. तथापि, तुम्ही भारतात जाण्यापूर्वी, तुम्हाला अनेक अडथळे पार करावे लागतील जे जीवन गुंतागुंतीचे करतात. सुरुवातीला, आम्ही फक्त जगाचा नकाशा पाहिला: संपूर्ण भारत, गोवा राज्य वगळता, उत्तर गोलार्धात स्थित आहे, याचा अर्थ असा आहे की रशियामध्ये उन्हाळा आणि भारतात उन्हाळा एकाच वेळी येतो, फक्त परिस्थिती खूप भिन्न आहेत. गोव्यात डिसेंबर ते मार्च हा उच्च हंगाम असतो, बरेच लोक आधी येतात, कारण डिसेंबर-जानेवारीमधील किंमती खूप चावतात, काहीवेळा मूर्खपणाच्या टप्प्यावर पोहोचतात (नवीन वर्षाच्या पूर्वसंध्येला, बाइकची किंमत दररोज 1200 रुपयांपर्यंत वाढली होती. ). या कारणास्तव, बरेच हिवाळे ऑक्टोबर ते एप्रिल पर्यंत राहतात, परंतु ऑक्टोबरमध्ये ते पावसाळ्यानंतर (मोन्सुन) गोव्यात अजूनही भरलेले असते आणि एप्रिलमध्ये ते आधीच खूप गरम असते.

मॉस्को ते दाबोलिम (गोव्यातील विमानतळ) हे अंतर 5000 किमी पेक्षा जास्त आहे आणि जरी असे अंतर सैद्धांतिकदृष्ट्या जमिनीद्वारे पार केले जाऊ शकते, परंतु प्रत्यक्षात हे करणे अत्यंत कठीण आहे, जरी कथेसारखे प्रयोग आहेत. तथापि, ज्यांना प्रवास करायला आवडते आणि खरोखरच विमाने आवडत नाहीत त्यांच्यासाठी हा पर्याय आहे. मी भारताच्या ओव्हरलँड प्रवासाच्या मुद्द्यांचा अभ्यास केलेला नाही, म्हणून चला विमानाकडे परत जाऊया.

गोव्याला जाण्यापूर्वी करण्याच्या गोष्टी

• भारताच्या प्रवासाचा कालावधी आणि व्हिसाचा प्रकार. सहलीचा कालावधी निश्चित करणे महत्त्वाचे आहे, कारण ते ठरवते की भारताला कोणत्या प्रकारचा व्हिसा जारी करायचा आहे: एका महिन्यासाठी एक इलेक्ट्रॉनिक, तीनसाठी एक किंवा कदाचित तुम्हाला 6 महिन्यांसाठी मल्टीव्हिसा आवश्यक आहे. , अजिबात कठीण नाही आणि सर्वात किफायतशीर
• गोव्याचा मार्ग. गोव्याला जाण्याचा सर्वात सोपा मार्ग म्हणजे दाबोलिमाला जाण्यासाठी विमानाचे तिकीट घेणे, परंतु ते सर्वात किफायतशीर नाही आणि ते अत्यंत नित्याचे आहे, जरी आपण वैयक्तिकरित्या प्रथमच भारताला भेट देत आहोत. तसे, दिल्लीला उड्डाण केल्यावर, आणि नंतर ट्रेन घेतल्याने, तुम्ही तिकिटांवर सुमारे 25% बचत करू शकता, याशिवाय, मी अनेक शहरांमधून दिल्लीला थेट विमान उड्डाण करतो. याशिवाय, तुम्ही मुंबईतील विमानतळाचा वापर करून पुन्हा रेल्वेने गोव्याला येऊ शकता. शेवटचे दोन पर्याय तुम्हाला गैर-पर्यटक भारत पाहण्याची परवानगी देतील आणि जर तुम्ही बसने जायचे ठरवले तर विसर्जन पूर्ण होईल, परंतु आम्ही जोखीम पत्करली नाही, विशेषत: आम्हाला सहलीसाठी फक्त एक महिना लागला.
• गोव्यासाठी स्वस्त तिकीट खरेदी. अधिक इच्छा, परिश्रम आणि थोडेसे नशीब घेऊन, आपण हे करू शकता, विशेषत: वेळेवर सहलीचे नियोजन करण्याच्या बाबतीत - येथे मदत करण्यासाठी आणि राऊंड-ट्रिप तिकिटाची किंमत प्रति व्यक्ती सुमारे $ 250-300 आहे. तसे, आपण अद्याप चार्टर्स आणि हॉट टूर्स वापरू शकता, नंतरचे, स्वस्त हवाई तिकिटाच्या किंमतीवर, हॉटेलमध्ये निवासासह हस्तांतरण देखील ऑफर करेल.
• गोव्यात राहण्याची व्यवस्था. येथे, सर्वात सोपा उपाय म्हणजे कोणताही वापरणे: Agoda, बुकिंग आणि किंवा लेखाच्या तळाशी असलेला फॉर्म वापरणे (म्हणून मला धन्यवाद देखील सांगा) फक्त दोन दिवसांसाठी बुक करणे अर्थपूर्ण आहे, कारण जेव्हा तुम्ही येथे पोहोचता तेव्हा ठिकाण आणि तुमची बॅग हॉटेलमध्ये सोडा, तुम्हाला एका दिवसात एक चांगले घर मिळू शकते आणि बरेच स्वस्त. उदाहरणार्थ, आमच्या कालावधीसाठी सर्वात स्वस्त खोलीची किंमत 700 रुपये आहे बुकिंगवर (मी वसतिगृहात बेड विचारात घेत नाही), तर अरोम्बोलमध्ये आम्ही 400 रुपयांमध्ये कोपेक पीसमध्ये स्थायिक झालो, एप्रिलपासून किंमत जवळजवळ 200 पर्यंत खाली आली.
• भारतासाठी प्रवास विमा. मी अद्याप विम्याचा विषय उघड केलेला नाही, परंतु मला वाटते की नजीकच्या भविष्यात त्यांना सामोरे जावे, कारण. माझ्याकडे आधीपासूनच भरपूर साहित्य आणि जीवन शिकवणारी परिस्थिती आहे. सर्वसाधारणपणे, ते घ्यायचे की नाही हे तुमच्यावर अवलंबून आहे, परंतु तुम्ही ठरविल्यास, दोन हजारात कागद खरेदी करून खूप स्वस्त विकू नका. विश्वसनीय आणि विश्वासार्ह कंपन्या निवडा. माझ्यावर काहीतरी घडले आणि भारताचा व्हिसा नाकारला जाईल आणि तिकीट गमावले जातील आणि सर्व प्रकारची जबरदस्ती होईल या भीतीने मी तीन दिवसांचा विमा काढला. त्यात गोव्यात स्थायिक होण्यापूर्वी विविध दुखापतींसह माझ्यावर थोडेसे अवलंबून असलेले सामान आणि सामानाचे नुकसान यापासून संरक्षण होते. पुढे पाहताना, मी म्हणेन की ते उपयुक्त नसले तरी माझ्या आत्म्याला खूप उबदार केले.
• मंच एक्सप्लोर करणे आणि थीमॅटिक समुदायांमध्ये सामील होणे. मी विन्स्की फोरम सारखे फोरम तुमच्या विवेकबुद्धीवर सोडेन, त्यांच्यावर किती विश्वास ठेवता येईल ते तुम्हीच ठरवा, सामान्य लोक तिथे लिहितात. परंतु समुदायांमध्ये सामील होणे, विशेषतः Facebook वर, एक अत्यंत उपयुक्त क्रिया आहे. अजून FB खाते नाही? तुम्हाला प्रवास करायला आवडत असल्यास, मी तुम्हाला एक सुरू करण्याचा सल्ला देतो, ते तुम्हाला सहलींवर पैसे वाचविण्यात मदत करेल, आकडेवारीनुसार, येथे खरोखरच उत्साही प्रेक्षक बसतात, केवळ उपयुक्त माहितीच पोस्ट करत नाहीत, तर फायदेशीर स्थानिक ऑफर देखील देतात. अर्थात, मी सामील झालो, गोव्यातील रशियन भाषिक लोकांमध्ये सर्वात लोकप्रिय. म्हणून मी किमतींची क्रमवारी लावू शकलो आणि या आश्चर्यकारक ठिकाणाच्या जीवनात अंशतः मग्न झालो, तसेच गोव्यातील बाकीच्या गोष्टींबद्दल एक छोटासा मेमो बनवू शकलो.
• शेवटी सुट्टीसाठी पैसे वाचवा. मी आधीच लिहिल्याप्रमाणे, सरासरी सहलीचे बजेट घ्या (रस्त्याशिवाय एका महिन्यासाठी, सहलीसाठी आणि ते 2016 मध्ये गोव्यात सुमारे $ 400 असेल, बाकीचे तुम्ही कसे सौदे कराल), 50% जोडा आणि परतीच्या तिकिटासाठी NZ सोडा.

यावर, कदाचित, आपण आगाऊ करण्याच्या गोष्टींची यादी समाप्त करू शकता. बाकी सर्व काही ट्रिपच्या आधी लगेच केले पाहिजे.

भारताच्या सहलीला फार काळ नाही

अर्थात, मी बँक कार्ड जारी करणे, प्रवास उपकरणे खरेदी करणे यासारख्या स्पष्ट गोष्टींबद्दल लिहिले नाही: बॅकपॅक, सूटकेस किंवा तुम्हाला कसे आराम करायला आवडते आणि कागदपत्रे आणि छायाचित्रांच्या प्रती छापणे. तुम्हाला प्रवास करायला आवडेल तितक्या लवकर हे किमान आवश्यक असते. आणि आता खरोखर आवश्यक क्रियांकडे जाऊया:

• भारतात व्हिसासाठी अर्ज करत आहे.त्याबद्दल, माझ्या पत्नीने आधीच एक लेख तयार केला आहे. म्हणून, मी या चरणावर जास्त तपशीलवार विचार करणार नाही. लक्षात ठेवण्याची मुख्य गोष्ट अशी आहे की आपल्या स्वत: च्या हातांनी व्हिसा केंद्रावर मिळालेला भारताचा व्हिसा तो प्राप्त झाल्यापासून वैध होऊ लागतो, आणि आपण देशात प्रवेश केल्याच्या क्षणापासून नाही, म्हणून आपण त्यासाठी लवकर अर्ज करू शकत नाही, त्याच वेळी प्रक्रियेस विलंब होण्याची शक्यता नेहमीच असते, म्हणून माझ्या मते सर्वोत्तम वेळ म्हणजे सहलीच्या दोन आठवडे आधी. आणि 30 दिवसांच्या ऑनलाइन व्हिसासाठी (जे तुम्हाला आगमनानंतर प्राप्त होईल), एक विशिष्ट वेळ कॉरिडॉर (अंदाजे 30 दिवस) दिलेला आहे ज्यामध्ये तुम्हाला देशात प्रवेश करणे आवश्यक आहे आणि प्रवेशाच्या क्षणापासून ते ऑपरेट करणे सुरू होईल.
• जर तुम्हाला जास्त पैसे कमवायचे असतील किंवा एखादे चांगले काम करायचे असेल.गोवा लोकांच्या गटात, असे बरेच लोक असतात ज्यांना त्यांच्या दूरच्या जन्मभूमीतून काहीतरी मिळवायचे असते, फुकट नाही, अर्थातच, किमान कर्मासाठी अधिक. आम्ही आमच्या मित्रांसाठी रशियन स्वादिष्ट पदार्थ आणले आणि त्यांनी आम्हाला आश्रय दिला. भारतात वस्तू आणून तुम्ही जास्त कमाई करणार नाही (व्यावसायिक क्रियाकलाप वगळता), परंतु तुम्हाला खूप दयाळू शब्द आणि सल्ला मिळू शकतात.
• भारतात किराणा सामान खरेदी करणे.निघण्याच्या काही दिवस आधी, आपण दुर्मिळ उत्पादने खरेदी करू शकता: बकव्हीट, सॉसेज, हेरिंग, कॅव्हियार, सिगारेट - एका शब्दात, ज्याशिवाय परदेशात आपल्यासाठी कठीण होईल. जोपर्यंत ते खराब होत नाही तोपर्यंत तुम्ही खूप काही सुरक्षितपणे घेऊ शकता, कारण नियमानुसार सूटकेस वस्तूंशिवाय भारतात आणल्या जातात. तसे, जर तुम्ही कमी किमतीच्या विमान कंपनीने उड्डाण करत असाल, तर तुम्ही सलूनमध्ये अगोदर अन्न देखील खरेदी करू शकता, अर्थातच, अंडीसह उकडलेले चिकन नाही, परंतु तळलेले मांस किंवा फक्त सँडविच वाहून नेले जाऊ शकते. .
• एक चलन खरेदी.किंबहुना, आधुनिक अस्थिर विनिमय दरासह, ते खूप काही मिळवण्यासारखे नाही. रोख डॉलर आणि युरो चांगले आहेत आणि आशियामध्ये नेहमी बदलले जाऊ शकतात आणि काही देशांमध्ये मृत राष्ट्रपती हे दुसरे चलन आहे. तथापि, आपण नेहमी लक्षात ठेवावे. तसे, गोव्यात अशा बँका आहेत ज्या कमिशनशिवाय रुपये जारी करतात आणि ज्या बँका ग्राहकांशी एकनिष्ठ आहेत (माझ्याकडे टिंकॉफ ब्लॅक कार्डांपैकी एक आहे), येथे पैसे काढणे अधिक फायदेशीर आहे. उदाहरणार्थ, 7080 रूबल 100 रुपयांना विकत घेतले, मी येथे 6700 रुपये बदलले, 0.94 चा दर मिळाला. काही दिवसांनंतर, कार्डमधून 10,000 रुपये काढल्यानंतर, मी 10,246 रूबल भरले, 0.98 चा अधिक अनुकूल दर मिळाला.
• गोव्यातील तुमच्या निवासस्थानावर स्थानांतरित करा.आम्ही हा मुद्दा चुकलो, सुदैवाने आम्ही विमानात भाग्यवान होतो, एकूण टॅक्सी दोनदा स्वस्त आली (टॅक्सीची एकूण किंमत 1500 रुपये आहे). मी खोटे बोलत असलो तरी, आम्हाला विमानतळावरून स्वतःहून अनेक बसने जायचे होते, पण तरीही आम्ही इस्कंदरला भेटणे भाग्यवान होतो. नेहमी रस्त्यावर.
• प्रवास प्रथमोपचार किट.आपल्या आरोग्याची आगाऊ काळजी घेणे आणि स्वस्त औषधांचा किमान संच खरेदी करणे अर्थपूर्ण आहे. - हेच हाताशी असले पाहिजे आणि भारत औषधांसाठी प्रसिद्ध आहे यात काही फरक पडत नाही. कधीकधी काही औषधी वनस्पती पुरेसे नसतात आणि घरगुती रसायनशास्त्र बचावासाठी येते. आणि पेरोक्साइड आणि आयोडीन हे कोणत्याही पर्यटकाचे आवश्यक साथीदार आहेत.

हे, कदाचित, सर्व तयारी आहे, सिद्धांततः, प्रत्येक गोष्टीबद्दल सर्वकाही दोन दिवस घेते, म्हणून खूप आळशी न होणे चांगले आहे. सोयीसाठी आणि साधेपणासाठी, मी सल्ल्याचे आणखी काही लेख तयार केले आहेत:

• - सहलीला सोबत काय घ्यायचे
• - बाकीचे मुख्य मुद्दे, जे आगाऊ जाणून घेणे चांगले आहे

एकदा गोव्यात आल्यावर, मी आत्मविश्वासाने सांगू शकतो, जेणेकरून तुम्ही सुरक्षितपणे जगातील सर्वात जुन्या संस्कृतींपैकी एकाकडे पाऊल टाकू शकता.

तुमच्या मित्रांना आमच्याबद्दल जरूर सांगा

2 टिप्पण्या

1. एखाद्याने ऑनलाइन पैसे कमवायचे असल्यास, त्यांना सामान्यत: कल्पना आवश्यक असेल. ते तयार करू शकतील आणि तरीही इतरांना ऑफर करू शकणार्‍या प्रोग्रामला प्रदान करू शकतील अशा स्तुती केलेल्या समाधानापासून या अनेक भिन्न गोष्टी असू शकतात. एकदा तुम्ही ही कल्पना स्थापित केल्यानंतर, तुमच्या संभाव्य ग्राहकांना ती कल्पना मिळवण्यासाठी सर्वोत्तम मार्ग शोधणे आवश्यक आहे. हे कधी कधी तुम्हाला प्रत्यक्ष ऑफर ठरवण्यापेक्षा अवघड पाऊल असते.

   उदाहरणार्थ, जेव्हा मी पहिल्यांदा सुरुवात केली तेव्हा माझे उद्दिष्ट एका वर्षात $5,000 ची मासिक कमाई गाठण्याचे होते. म्हणून, पहिला मैलाचा दगड म्हणून, मी प्रति महिना $1,000 चे लक्ष्य ठेवले. मी सहा महिन्यांच्या आत हा आकडा गाठला, म्हणून मी लक्ष्य वरच्या दिशेने समायोजित केले आणि म्हणून मी शेवटी सुमारे एक वर्षानंतर $5,000 चा अंक गाठला. तेव्हापासून, मी नियमितपणे मासिक वस्तुस्थितीवर पाच-आकड्यांचे उत्पन्न काढले आहे.

   आपण ऑनलाइन करू शकता असे अनेक प्रकारचे व्यवसाय असतात. तुम्हाला स्वारस्यपूर्ण वाटेल अशा व्यक्तीशी स्वतःला गुंतवून घ्या. उदाहरणार्थ बास्केटबॉलचा प्रचार करू नका, तुम्ही मोठ्या प्रमाणात तिरस्कार करता. तुम्ही त्याचा जितका आनंद घ्याल, तितके काम कमी वाटेल आणि तुम्हाला ते काम करण्यात अधिक रस असेल.

   वरील सर्व भिन्न परिस्थितींमध्ये ऑनलाइन नवीन कमाई धोरणामुळे कोणालाही होऊ शकते अशी एक मुख्य गोष्ट आहे. ऑनलाइन यशस्वी होण्यासाठी गोष्टी सुलभ करण्यासाठी खरोखरच सर्वात महत्त्वाची गोष्ट गाठण्यासाठी तुम्हाला काही भिन्न उपाय करणे सुज्ञपणाचे ठरेल. आपण त्यांना काढू शकता एक व्यक्ती आपण विचारू शकता? तुम्हाला मिळालेली प्रत्येक गोष्ट घ्या जी तुमच्या वैयक्तिक संगणकावर काम करत नाही आणि एकतर त्याबद्दल मिळवा किंवा फोल्डरमध्ये ठेवा तसेच तुम्ही साइटवर शोधत नसलेल्या ठिकाणी सेट करा. मी वेबसाइट्स, ब्लॉग्स, डोमेन नेम, eBay मधील प्रत्येक गोष्टीबद्दल बोलत आहे आणि जे काही वितरित केले जाते ते यापुढे तुमच्यासाठी कार्य करणार नाही. हे तुम्हाला कमी विचार करण्याची ऑफर देईल.

   सामग्री निर्देशिकांमध्ये मासिक रहदारी असल्यामुळे, त्यांच्याकडे प्रायोजक आहेत जे त्यावर तुमची जाहिरात जागा खरेदी करण्यास इच्छुक आहेत. या व्यतिरिक्त स्वतः साइट्समध्ये संदर्भित जाहिराती (म्हणजे ppc किंवा कॉन्टेरा) म्हणतात. मुद्दा असा आहे की; या लेख निर्देशिका भरपूर जाहिरातींची एकूण विक्री निर्माण करतात.

   त्या कोनाडा मध्ये मजबूत अनेक संधी संधी आहेत? बाजार आणि कीवर्ड संशोधन परिणामतः फायदेशीर कोनाडा शोधण्यासाठी आहे; भरपूर मागणी असलेले ठिकाण शोधण्याचा प्रयत्न करा परंतु पूर्ण करण्याची संख्या कमी आहे आणि ते खरोखर ऑनलाइन यशाच्या मार्गावर असू शकते.

   मला अजूनही पहिल्या विक्रीची आठवण आहे. Clickbank कडून अन्न $20 संलग्न उत्पादन. त्यानंतरच्या दिवसांत, मी आणखी काही शंभर डॉलर्स कमावले आणि हे सांगण्याची गरज नाही, मी शब्दांच्या पलीकडे रोमांचित होतो. त्यामुळे, तुमचा प्रवास जंपस्टार्ट करण्यासाठी, माफक मासिक लक्ष्यांसह तुमच्या पहिल्या विक्रीवर लक्ष केंद्रित करणे सुरू करा. कोणीही पहिली काही विक्री बंद केली आहे, तुमचा मेंदू उघडेल. अजून बराच पल्ला गाठायचा असला तरी, ते बनवण्याची आणि आर्थिक स्वातंत्र्य मिळवण्याची शक्यता आतापासून फारशी दूरची वाटत नाही. हीच गती आहे जी तुम्ही तुमच्या व्यवसायाला आणखी उत्तेजित करण्याचा निर्णय घेता - तुमचे ध्येय आणि यशाकडे.

गोवा पर्यटकांना खूप वैविध्यपूर्ण सुट्टी देते आणि निवास, सहली, खाद्यपदार्थांच्या किमती प्रत्येकाला भारताच्या या स्वर्गात जाण्याची संधी देतात. अनुकूल हवामान, लांब पर्यटन हंगाम, नेहमीच उबदार समुद्र, मनोरंजक ठिकाणे गोव्याचा प्रवास बर्‍याच पर्यटकांसाठी एक अत्यंत साधे आणि रोमांचक बनवतात.

गोव्याला व्हिसा

गोव्यात जंगली म्हणून विश्रांती घेण्यासाठी एकत्र आल्यावर, रशियाच्या पर्यटकांना व्हिसाची आवश्यकता असेल. गोवा हे भारतातील राज्यांपैकी एक आहे, आवश्यक व्हिसा मॉस्को किंवा सेंट पीटर्सबर्ग येथील भारतीय व्हिसा अर्ज केंद्रावर जारी करणे आवश्यक आहे. जर तुम्ही मॉस्कोपासून लांब राहत असाल तर इंटरनेटद्वारे व्हिसा जारी केला जाऊ शकतो. अर्ज भरल्यानंतर आणि $60 भरल्यानंतर ई-व्हिसा मंजूर केला जातो. पूर्ण झालेला व्हिसा तुमच्या ईमेलवर पाठवला जाईल. गोवा विमानतळावर पासपोर्ट नियंत्रणातून जात असताना व्हिसा प्रिंट आउट करून स्थलांतर अधिकाऱ्याला सादर करणे आवश्यक आहे.

गोव्याला उड्डाण

फ्लाइटला किती वेळ लागतो हे तुम्ही डायरेक्ट फ्लाइटने उड्डाण करणार आहात की ट्रान्सफरने यावर अवलंबून आहे. आठवड्यातून सरासरी दोनदा मॉस्को ते गोव्याला जाणे शक्य आहे. फ्लाइट वेळ 7 तास. अनेक लोक नवी दिल्लीत बदल करून गोव्याला जाणे पसंत करतात. भारताच्या राजधानीपासून गोव्यापर्यंत तुम्ही दररोज डझनभर उड्डाणे करू शकता. दिल्ली ते गोवा फ्लाइटची वेळ 2.5 तास आहे. मॉस्को ते गोव्याला ऑक्टोबर, नोव्हेंबर, डिसेंबर, जानेवारी आणि फेब्रुवारीमध्ये उड्डाण करणे सर्वात सोयीचे आहे, यावेळी बहुतेक उड्डाणे आहेत.

गोव्यात असताना भारतात कुठेही शंभर डॉलरपेक्षा कमी किमतीत उड्डाण करता येते. काहीवेळा शेजारच्या राज्यांपैकी एकाला स्वतःहून उड्डाण करणे ड्रायव्हिंगपेक्षा स्वस्त असते. जरी तुम्‍ही एकाच मार्गाने उड्डाण करण्‍याची योजना करत असल्‍यास, तिकिटाची किंमत $10 इतकी असू शकते. तुम्ही प्रमोशनवर उड्डाण करण्याचे ठरविल्यास, तुम्ही किती सामान घेऊ शकता आणि त्यासाठी वेगळे शुल्क आहे का हे तपासायला विसरू नका.

गोव्यातील हवामान

गोव्यात ऑक्टोबर, नोव्हेंबर, डिसेंबर, जानेवारी आणि फेब्रुवारीमध्ये पर्यटन हंगाम येतो. या महिन्यांत, कोरडे हवामान सुरू होते, जवळजवळ कोणताही पाऊस नसतो ज्यामुळे प्रवास खराब होईल. नोव्हेंबर, डिसेंबर, जानेवारी आणि फेब्रुवारीमध्येही सर्वाधिक उन्हाचे दिवस असतात.

मे ते सप्टेंबर या कालावधीत ओला हंगाम येतो. जून-जुलैमध्ये हवामान खराब होते, पावसाचे प्रमाण वाढते. तथापि, पावसाळ्याचा अर्थ असा नाही की या काळात भारतभर फिरणे शक्य नाही. पर्जन्यवृष्टी दररोज होते, परंतु बहुतेक पाऊस लांबणीवर पडत नाही. पावसाळ्यात आणि नोव्हेंबर, डिसेंबर, जानेवारी आणि फेब्रुवारीमध्ये समुद्र समान प्रमाणात गरम होतो. सरासरी पाणी तापमान 30 - 35 अंश आहे.

गोव्यात गृहनिर्माण

गोव्यात ऑक्टोबर, नोव्हेंबर, डिसेंबर, जानेवारी आणि फेब्रुवारीमध्ये घरे जागेवर भाड्याने देणे सोपे आहे, परंतु मध्ये नवीन वर्षाच्या सुट्ट्यापर्यटकांच्या मोठ्या ओघामुळे आगाऊ घरांची काळजी घेणे चांगले आहे. तुम्ही समुद्रकिनार्यावरही स्वस्तात घर भाड्याने घेऊ शकता, प्रति खोली ३-४ डॉलर्स. पावसाळ्यात हवामान खराब होते, घरांच्या किमती घसरतात. तसेच, तुम्ही दीर्घकाळ भाड्याने देण्याचा निर्णय घेतल्यास घरांच्या किमती कमी होतील.

आकर्षण गोवा

गोव्यात नेमकी किती चर्च आहेत हे सांगणे कठीण आहे, परंतु ही राज्यातील मुख्य आकर्षणे आहेत. तुम्ही त्यापैकी बहुतेकांना बसने जाऊ शकता, मोपेड चालवू शकता, भाड्याची किंमत 3 - 4 डॉलर्स आहे, तुम्हाला किती दिवस भाड्याने द्यायचे आहे यावर अवलंबून, किंवा सहली खरेदी करा आणि स्थानिक ट्रॅव्हल एजन्सीसह जाऊ शकता. आकर्षणे जी कोणत्याही सहलीचा अनिवार्य भाग आहेत:

• बॅसिलिका ऑफ बॉम येशू. पणजीहून येथे जाण्याचा सर्वात सोपा मार्ग आहे, येथे तुम्ही भारतातील सर्वात समृद्ध बेसिलिका पाहू शकता.
• जुन्या गोव्यातील सर्व सहलीसाठी कोणत्या ठिकाणी भेट दिली पाहिजे ते म्हणजे सेंट कॅथरीन कॅथेड्रल.
• चर्च ऑफ सेंट फ्रान्सिस ऑफ असिसी हे पुढचे ठिकाण आहे जिथे जुन्या गोव्यातील सर्व सहली जातात.
• चर्च ऑफ अवर लेडी ऑफ द इमॅक्युलेट कॉन्सेप्शन हे असे ठिकाण आहे जिथे गोव्यात आराम करण्याचा निर्णय घेणारे पर्यटक जगातील दुसऱ्या क्रमांकाची सर्वात मोठी घंटा पाहण्यासाठी जाण्याचा प्रयत्न करतात.
• इतर कोणते ठिकाण असंख्य सहलींना आकर्षित करते आणि खरोखर पाहण्यासारखे आहे ते म्हणजे सेंट केटनचे कॅथेड्रल, रोममधील सेंट पीटर बॅसिलिकाची प्रत.

गोव्यातील इतर प्रेक्षणीय स्थळे म्हणजे संग्रहालये, प्रदर्शन हॉल आणि लायब्ररी. त्यांच्या प्रवेशाची किंमत सहसा डॉलरपेक्षा जास्त नसते. त्यांना भेटण्यासाठी तुम्ही पणजी किंवा वास्को द गामा येथे जावे. जर तुम्ही स्वतःच संग्रहालयांमध्ये सहलीचे आयोजन करण्याचे ठरवले तर ऑटोरिक्षाने संग्रहालयातून संग्रहालयात जाणे चांगले. ट्रेन किंवा बसने कोणत्याही शहरात जाणे स्वस्त आहे.

गोव्याचे किनारे

बहुतेक पर्यटकांसाठी, गोव्याचे समुद्रकिनारे देखील राज्याचे आकर्षण आहेत. समुद्रकिनारे, जिथे एक जंगली सहल सर्वात मनोरंजक असेल:

• सर्वोत्तम स्थानिक खाद्यपदार्थ खरेदी करण्यासाठी जाण्यासाठी पालोलेम हा समुद्रकिनारा आहे. मडगावमार्गे जाता येते. नयनरम्य निसर्ग, आकाशी समुद्र, परंतु गोव्याच्या मानकांनुसार किंमती जास्त आहेत.
• मोरजिम - येथे तुम्हाला रशियन खाद्यपदार्थ मिळू शकतात, मापुसा येथून मिळवणे सोपे आहे. किमती थोडे जास्त आहेत. समुद्र बऱ्यापैकी उथळ आहे.
• कलंगुट - येथे तुम्ही स्मृतीचिन्ह खरेदी करू शकता, परंतु लक्षात ठेवा की सुरुवातीला तुम्हाला नेहमी त्यांच्या किंमतीपेक्षा जास्त किंमत दिली जाईल.
• कँडोलिम हे एक ठिकाण आहे जिथे आपण मच्छिमारांकडून ताजे सीफूड खरेदी करू शकता.

स्मरणिका

तुम्हाला स्मृतीचिन्हांसाठी कितीही विचारले जात असले तरी, नेहमी सौदा करा. बहुतेक पर्यटक स्वतःहून गोव्यातून खरेदी करून आणण्याचा प्रयत्न करतात:

• तांबे उत्पादने.
• बांबू, चिकणमाती, नारळ, समुद्री टरफले यापासून बनवलेल्या हस्तकला. काही नाजूक उत्पादने एका तुकड्यात आणणे हे एक कठीण काम असू शकते.
• कोरीव फर्निचर, परंतु लक्षात ठेवा की ते देखील आणणे सोपे होणार नाही.
• कापसाचे धागे आणि लेस.

गोव्यात काहीही खरेदी करताना, तुम्ही सीमा ओलांडून किती आणू शकता आणि तुमची विमान कंपनी तुम्हाला किती किलोग्रॅम आणू देते हे शोधा. लक्षात ठेवा की तुम्ही अन्न, फळे, प्राणी आणि कलाकृती काढू शकणार नाही.

फुरसत

सर्फिंग विशेष लक्ष देण्यास पात्र आहे, कारण बरेच पर्यटक त्यासाठी गोव्याला जाण्याचा निर्णय घेतात. नोव्हेंबर, डिसेंबर, जानेवारी आणि फेब्रुवारीमध्ये सर्फिंग सर्वोत्तम आहे. सर्फिंगसाठी सर्वात योग्य समुद्र उत्तर गोव्यातील अरंबोल आणि अस्वेमच्या समुद्रकिनाऱ्यांवर नोंदविला जाऊ शकतो. तसेच नोव्हेंबर, डिसेंबर, जानेवारी आणि फेब्रुवारीमधील हवामान समुद्रात पतंगबाजीसाठी अनुकूल असते. डायव्हिंगसाठी, आपण पावसाळ्यात ते करू शकत नाही, जेव्हा हवामान अशांत असते आणि किनाऱ्यावरील समुद्र चिखलमय असतो.

आरोग्य

जेणेकरून उरलेले जंगल खराब होणार नाही, आपल्यासोबत प्रथमोपचार किट आणण्यास विसरू नका. अर्थात, तुम्ही भारतात औषधे खरेदी करू शकता, परंतु भारतीय औषधांना इतर नावे असू शकतात, ती शोधण्यासाठी वेळ लागेल. येथे काही औषधे विकत घेण्यासारखी आहेत आणि सहलीला रानटी म्हणून आणावीत:

• ब्रॉड स्पेक्ट्रम प्रतिजैविक;
• antispasmodic, वेदनशामक;
• इमोडियम, रेचक, सक्रिय चारकोल;
• अँटीहिस्टामाइन;
• खुल्या जखमांवर उपचार करण्यासाठी एजंट;
• पट्टी, कापूस लोकर, चिकट प्लास्टर.

तसेच, आपल्याला कोणत्या विशिष्ट औषधांची आवश्यकता आहे आणि आपल्याला किती आवश्यक असू शकतात याचा विचार करा. त्यांना आपल्यासोबत आणण्याचा प्रयत्न करा किंवा आवश्यक औषधांना कोणती आंतरराष्ट्रीय नावे आहेत हे आपल्या डॉक्टरांना विचारा.

लेखाचा मजकूर अद्यतनित केला: 05/29/2018

मी आणि माझी पत्नी पहिल्यांदा थायलंडला स्वतंत्र सुट्टीवर गेलो होतो, तेव्हा आम्ही मनापासून या देशाच्या प्रेमात पडलो. असे दिसते की या ग्रहावर यापेक्षा आनंददायी जागा नाही: लोक, निसर्ग आणि दृष्टी - या सर्व गोष्टींनी मला प्रभावित केले! या विलक्षण देशात आपण पुन्हा पुन्हा येऊ असे मला वाटत होते. मग आम्ही मेक्सिकोला गेलो, चीनला - आधीच दोनदा, श्रीलंकेला. आणि थायलंड, सर्वकाही पुढे ढकलण्यात आले - इतर बरेच आहेत मनोरंजक देश. उदाहरणार्थ - मोहक भारत. माझ्या दुसऱ्या स्वतंत्र चीन प्रवासापूर्वी, मी या देशाच्या सहलीच्या शक्यतेचा गांभीर्याने विचार केला. मला खरोखरच पृथ्वीवरील सर्वात जुन्या शहरांपैकी एकाला भेट द्यायची होती जी अजूनही अस्तित्वात आहे आणि लोकांची वस्ती आहे - वाराणसी (शास्त्रज्ञांच्या मते, ते 3000 वर्षे जुने आहे). आम्ही मुख्य भूप्रदेशातून मार्ग काढला, परंतु कधीही गेलो नाही. वस्तुस्थिती अशी आहे की स्वतंत्र पर्यटकांचे अहवाल दोन मोठ्या भागात विभागले गेले आहेत: काही प्रवाशांना खरोखरच देश आवडतो आणि ते बर्याच वेळा भारतात जातात, इतर लोकांच्या गर्दीमुळे आणि घाण, अस्वच्छ परिस्थितीमुळे पूर्णपणे निराश होतात. सर्वसाधारणपणे, कात्या आणि मी आमची भारताची स्वतंत्र सहल पुढे ढकलली. आणि आता, जसे घडले आहे, ब्लॉगच्या दीर्घकाळापासून वाचकांपैकी एक, मिखाईल, जो बर्याच काळापासून माझा ऑनलाइन मित्र बनला आहे, त्याने या देशात यापूर्वी 4 वेळा प्रवास केला आहे आणि अजूनही इच्छित आहे. मी त्याला भारताबद्दल इतके आकर्षित का झाले हे सांगण्याचा प्रयत्न करण्यास सांगितले. आणि आज मी तुमच्या लक्षात आणून देतो पहिला अहवाल आणि मिखाईलच्या त्याच्या देशभरातील प्रवासाबद्दलच्या कथांची मालिका.

मला लगेच म्हणायचे आहे की आमची भारताची पहिली सहल, मोठ्या प्रमाणात, अपघाती होती. असे घडले की 2011 मधील सुट्टी फेब्रुवारीला पडली, करमणुकीसाठी देशांची मोठी निवड नव्हती: दक्षिण अमेरिका, थायलंड, व्हिएतनाम, भारत - ही अशा देशांची संपूर्ण यादी नाही जिथे फेब्रुवारीमध्ये उबदार असते, तेथे एक आहे समुद्र, आणि सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे - पाहण्यासारखे काहीतरी आहे.

या यादीतील भारत दोन कारणांसाठी सर्वात स्वीकारार्ह वाटला: दौऱ्याची किंमत आणि फ्लाइटचा कालावधी.

मी दोन कॅमेर्‍यांसह भरपूर फोटो काढले: कॅनन EF 28-135mm f / 3.5-5.6 IS लेन्स आणि Panasonic Lumix DMC-FX100 "साबण बॉक्स" ने सुसज्ज एक एंट्री-लेव्हल Canon EOS 500D DSLR. मूलभूतपणे, मी मॅन्युअल मोडमध्ये शूट केले, परंतु जेव्हा मी एक्सपोजरचा सामना करू शकलो नाही, तेव्हा मी "ऑटो" किंवा सूचीमधून मोडवर स्विच केले (लँडस्केप, पोर्ट्रेट इ.). छायाचित्रकाराच्या अननुभवीपणामुळे, चित्रे कमकुवत निघाली, ज्यासाठी मी दिलगीर आहोत, त्याच कारणास्तव चित्रे कधीकधी मजकूरातून बाहेर पडतील.

माझ्या पिढीतील रशियन लोकांसाठी, भारतातील स्वारस्य तीन स्तंभांवर अवलंबून आहे: चहा, भारतीय चित्रपट आणि अफनासी निकितिनचा "जर्नी बियॉन्ड थ्री सीज" - मजकुरापेक्षा मोस्फिल्ममधील भारतीयांसोबत संयुक्तपणे बनलेला चित्रपट, आणि कदाचित - शेरलॉक होम्सबद्दल कॉनन डॉयलच्या कामातील भारतीय हेतू. आपण किपलिंगचे "रिकी-टिकी-तावी" अगदी कोवळ्या वयात वाचतो आणि त्याला भौगोलिकदृष्ट्या बांधत नाही.

तरीही, या उपखंडाबद्दल एक प्रस्थापित स्टिरियोटाइप आहे: घाण, गरिबी, रोग, लोकांची प्रचंड गर्दी (२०१३ मध्ये, भारताची लोकसंख्या १ अब्ज २५२ दशलक्ष आहे) आणि एक विलक्षण धर्म.

मी विघटन करणार नाही, माझे ज्ञान इतकेच मर्यादित नाही. फक्त एक हेतू सरलीकृत आणि हायलाइट करणे - इतिहास आधुनिक सभ्यता, मी कल्पना केली की समुद्र किंवा जमिनीद्वारे भारतात पोहोचण्याचा प्रयत्न कसा झाला (उदाहरणार्थ: अलेक्झांडर द ग्रेट (मॅसेडोनियन) 327 बीसी मध्ये भारत जिंकण्याच्या मोहिमेवर निघाले)). 15 व्या - 17 व्या शतकातील सर्व भौगोलिक शोध, एक किंवा दुसर्या मार्गाने, भारतासाठी पर्यायी मार्गाच्या शोधाशी जोडलेले आहेत (येथे ख्रिस्तोफर कोलंबस, वास्को द गामा, फर्नांड मॅगेलनचा उल्लेख करणे पुरेसे आहे).

पुन्हा, अतिशय व्यक्तिनिष्ठपणे, मला याची दोन कारणे दिसली. उपयुक्ततावादी ("अगणित संपत्ती" आणि प्रदेश जिंकणे) व्यतिरिक्त, आणखी एक होता: प्रसिद्ध आणि त्याच वेळी, पौराणिक ख्रिश्चन राज्य याजक जॉनचा शोध (हे रशियन परंपरेत आहे, आणि पश्चिमेकडे - प्रीस्टर जॉन). क्रुसेड्सच्या काळात, युरोपमधील ख्रिश्चनांसाठी हे जाणून घेणे अत्यावश्यक होते की ते जगात एकटे नाहीत. मी आरक्षण करीन, आमचे प्रसिद्ध शास्त्रज्ञ लेव्ह गुमिलिव्ह, उत्कट सिद्धांताचे लेखक, "रौप्य युग" च्या दोन महान कवी निकोलाई गुमिलिओव्ह आणि अण्णा अखमाटोवा यांचे पुत्र, मंगोलियनमध्ये या राज्याचा शोध घेण्याचे सुचवले. स्टेपस, आणि भारतात नाही (“प्राचीन रस' आणि ग्रेट स्टेप्पे”). मी येथे या दंतकथेच्या इतिहासाचे वर्णन करणार नाही, त्याच्या विकासाचा कालावधी 400 वर्षे आहे, परंतु मी विकिपीडिया लेखाचा संदर्भ देईन: https://ru.wikipedia.org/wiki/%CF%F0%E5%F1%E2% E8%F2% E5%F0_%C8%EE%E0%ED%ED आणि सर्वात उत्सुकतेसाठी, मी Umberto Eco चे अद्भुत पुस्तक "Baudolino" वाचण्याचा सल्ला देतो.

एवढ्याच ज्ञानाच्या ओझ्याने मी भारतात गेलो.

“सिद्धांत म्हणजे सिद्धांत, पुस्तकी ज्ञान ही एक गोष्ट आहे आणि वास्तविकता दुसरी आहे” - असा काहीसा विचार करून मी प्रथमच डोके वर काढायचे नाही, तर धक्कादायक भारतीय वास्तवाशी शरीराला हळूहळू अंगवळणी पडण्याचे ठरवले. . निवड गोव्यावर पडली, ते म्हणजे: दक्षिण गोवा, सर्वात कमी अतिरेकांच्या अधीन असलेले ठिकाण; उत्तर गोव्यात, वरील "भयानक" मध्ये पर्यटकांची नैतिक आणि दैनंदिन मुक्ती जोडली गेली.

माझी कथा सर्वसमावेशक असल्याचा दावा करत नाही. आम्ही कोल्वा शहरात (कोल्व्हा, दक्षिण गोवा) फक्त 13 दिवस आणि 12 रात्री राहिलो, एक दोन सहलीला गेलो आणि एक दुसऱ्या राज्यात गेलो, पायी चालत जवळच्या जिल्ह्यात गेलो आणि पोहलो, पोहलो, पोहलो. मी आंघोळ करत नाही हे मी लक्षात घेतो). मी जे पाहिले आहे तेच रंगवणार आहे. कदाचित, देव देईल, पुन्हा एकदा या पृथ्वीला भेट द्या, मग मी कथेत भर घालेन.

आम्ही जुन्या गोव्याला भेट दिली नसल्यामुळे, आम्हाला "चर्चचे शहर" हे मूळतः युरोपीय लोकांच्या गोवा जिंकण्याशी निगडीत दिसले नाही, ऐतिहासिक पार्श्वभूमी लहान असेल: पोर्तुगीजांनी 1510 मध्ये गोवा जिंकला, जेव्हा Afonso d'Albuquerque पोहोचला. समुद्रमार्गे गोव्याच्या किनार्‍यावर उतरले आणि ते पहिले राज्यपाल झाले. वास्को द गामा हा दुसरा गव्हर्नर झाला आणि इथेच त्याचा मृत्यू झाला. येथील मिशनरी कार्याचे नेतृत्व सेंट फ्रान्सिस झेवियर करत होते.

कॅथलिक धर्म आग आणि तलवारीने पेरला गेला होता, परंतु सेंट फ्रान्सिस, पूर्वीप्रमाणेच, गोव्यात सर्वात आदरणीय व्यक्ती आहे आणि त्यांची राख येथे विसावलेली आहे. 1964 मध्ये, भारतीय सैन्याने गोव्यावर कब्जा केला, तो केंद्रशासित प्रदेश घोषित केला आणि 1974 मध्ये, पोर्तुगालमधील कार्नेशन क्रांतीनंतर, लिस्बनने गोव्यावरील भारताचे सार्वभौमत्व मान्य केले. गोवा हे स्वतंत्र राज्य १९८४ मध्येच झाले.

आता मी या ओळी लिहित आहे आणि आपोआप टप्पे सेट करत आहे: माझा जन्म 1964 मध्ये झाला, मी 1974 मध्ये 10 वर्षांचा होतो (मला क्रोकोडाइल मॅगझिनमधील व्यंगचित्रांमधून आणि व्रेम्या कार्यक्रमाच्या बातम्यांवरून, 1974 मध्ये 10 वर्षांचा होता. गोवा आणि काही प्रश्नच नव्हता), 1984 मध्ये, सैन्यात शेवटचे महिने सेवा करत असताना, संपूर्ण लष्करी तुकड्यांसह, ते राजीव गांधींच्या भेटीची वाट पाहत होते - त्यांनी बर्फावर वाळूने झाकले आणि चाकांना "गुटालिन" केले. तोफखाना (आमच्या युनिटमध्ये त्याच वेळी तोफखाना शस्त्रास्त्रांचे प्रदर्शन होते आणि जसे मला आता समजले आहे, शस्त्र बाजार).

आमच्यासाठी, आधुनिक पर्यटक आणि प्रवाशांसाठी, आणखी एक गोष्ट अधिक महत्त्वाची आहे - हा गोव्याचा तथाकथित दुसरा शोध आहे. गेल्या शतकाच्या 60 च्या दशकाच्या उत्तरार्धापासून, जगभरातून हिप्पी येथे दाखल झाले आहेत, त्यापैकी बरेच येथे स्थायिक झाले आहेत आणि त्यांची स्वतःची उपसंस्कृती तयार केली आहे. इथूनच त्याची सुरुवात होते वास्तविक कथागोव्यातील पर्यटन. एक मत किंवा एक आख्यायिका आहे, जर तुमची इच्छा असेल तर, पहिल्या हिप्पींनी अरामबोल बीचवर (गोव्याचा उत्तरेकडील भाग) एका जुन्या वटवृक्षाखाली बीटल्सचे आयोजन केले होते. मला वाटते की ती एक दंतकथा आहे. कोणत्याही परिस्थितीत, व्हाईट अल्बममधील गाण्यांसाठी कोणतीही चांगली जागा नाही.

मॉस्कोहून सात तासांचे चार्टर फ्लाइट आणि आता - गोवा, दाबोलिम आंतरराष्ट्रीय विमानतळ (गोवा आंतरराष्ट्रीय विमानतळ वास्को-द-गामा (DABOLIM)). पहिल्या पावलापासूनच भारताविषयीच्या सर्व भयावह कथा प्रत्यक्षात येऊ लागल्याचे दिसत होते. दाबोलिम विमानतळ हा आंतरराष्ट्रीय केंद्रापेक्षा लष्करी तळ आहे; गोव्यातील एकमेव (2011 साठी) ट्रॅफिक लाइट लष्करी तळ आणि धावपट्टीच्या रस्त्याच्या छेदनबिंदूवर स्थित आहे. पोलिसांऐवजी विमानतळावर स्वयंचलित शस्त्रे असलेल्या सैनिकांचा पहारा असतो.

आम्ही सामानाची वाट पाहत आहोत. वाहतूक पट्टा हलविला, प्रथम सूटकेस. अचानक, संपूर्ण विमानतळावरील दिवे गेले. सबमशीन गनर, हालचाल न करता किंवा कोणतीही भावना न दाखवता, खुर्चीवर बसणे चालू ठेवते. आमच्या आश्चर्याची कल्पना करा! काही वेळ शांत बसल्यानंतर (कदाचित परिस्थिती स्वतःहून सुटेल या आशेने), तो आळशीपणे उठला, ढालीकडे गेला आणि स्विच चालू केला. हुर्रे - प्रकाश आहे, टेप हलत आहे, सामान असेल!

सर्व पर्यटकांच्या संग्रहाच्या अपेक्षेने आम्ही बसमध्ये धुम्रपान करतो. एक ट्रॅक्टर ट्रेलरसह पुढे जात आहे, ज्यावर पाण्याचे मोठे बॅरल आहे आणि एक भारतीय बादलीतून रस्त्यावर पाणी घालत आहे.

बस ड्रायव्हरच्या पुढे, कॅबमध्ये एक मुलगा जोडलेला आहे. असे दिसून आले की ड्रायव्हर फक्त स्टीयरिंग व्हील फिरवतो आणि पेडल दाबतो, परंतु भागीदार ऑन-बोर्ड कॉम्प्युटर, पार्किंग सेन्सर आणि एकत्रितपणे, इंग्रजीतून मराठी किंवा कोकणी (दोन सर्वात सामान्य भाषा) अनुवादक म्हणून काम करतो. गोव्यात). तो ड्रायव्हरला त्याच्या आज्ञा एका विचित्र पद्धतीने देतो - तो शिट्ट्या वाजवतो. बस घराची भिंत आणि अंकुशावर उभी असलेली दुसरी वाहने यांच्यामध्ये बसत नाही का? शिट्ट्या! सूटकेस अनलोड केल्या आहेत, पर्यटक निघून गेले आहेत, मी दार बंद करू शकतो का? शिट्ट्या! बरं, वगैरे.

त्याच्या स्थितीला व्हिस्लर म्हणतात. माझ्या भारतभरातील चार सहलींदरम्यान, मी भारतीयांना आळशीपणे फिरताना पाहिले नाही, कारण कदाचित प्रत्येकाला काम मिळेल: जर तुम्ही शिट्टी वाजवली नाही, तर पृथ्वीला लहान सपाट खोऱ्यात ओढून घ्या किंवा कुदळीने हलवा. आम्ही वाहतुकीबद्दल बोलत असल्याने, मी लगेच जोडतो - भारतातील कार सतत गुंजत असतात. एक कार एका आंधळ्या वळणावर प्रवेश करते - बीप-बीप, तुम्हाला अरुंद रस्त्यावरून जावे लागेल - पब-बीप, ओव्हरटेकिंग - बीप-बीप. शिवाय, सर्व युक्त्या कमी न करता केल्या जातात आणि फक्त येणाऱ्या कार रस्त्यावर एकमेकांना अभिवादन करतात - बीप-बीप. शहर किंवा गाव (याने काही फरक पडत नाही, दिल्ली, मुंबई किंवा कोलवा) - सर्वत्र, वेगवेगळ्या आवाजात बीप-बीप!

मला मार्गदर्शकाच्या शब्दांनी धक्का बसला - एक छान युक्रेनियन मुलगी, जसे की नंतर दिसून आले, आणखी एक बंडाना कोठे विकत घ्यायची याबद्दल सतत व्यस्त राहिली:

- माझ्यासाठी, मुख्य गोष्ट म्हणजे आपण सर्व घरी परत जा! - "हा घ्या!" - माझ्या डोक्यात चमकली आणि माझ्या पाठीत सर्दी दिली. पण तिच्या पुढील शब्दांनी तिला शांत केले:

- काही लोकांना गोवा इतका आवडतो की ते त्यांचे पासपोर्ट फाडतात आणि तेथील रहिवाशांमध्ये हरवण्याचा प्रयत्न करतात.

"हे आमच्याबद्दल नाही." अरे, मी अशा निर्णयाची घाई कशी केली! त्यांना त्यांचे पासपोर्ट फाडायचे नव्हते, परंतु त्यांनी गोव्यातील त्यांचा मुक्काम वाढवण्याच्या शक्यतेचा गांभीर्याने विचार केला - जेवढे प्रस्थान जवळ येईल तितके जास्त. मला फक्त एका गोष्टीने थांबवले की मॉस्कोमध्ये राहिलेल्या माझ्या मुलीचा लवकरच वाढदिवस आहे, मला तो एकत्र साजरा करायचा आहे आणि चार्टर तिकिटे बदलत नाहीत.

बॉलीवूड सी क्वीन बीच रिसॉर्ट हे ताडाच्या झाडांमध्ये वसलेले आहे, रस्त्याच्या पलीकडे समुद्र आहे, भाताची भात आणि कमळाच्या तलावांनी वेढलेले आहे. हॉटेल म्हणून हॉटेल, treshka, एक लहान पूल सह. आणि जवळच महासागर असल्यास त्याची अजिबात गरज का आहे? प्रशस्त खोल्या असलेल्या छोट्या दुमजली इमारती. पहिल्या प्रस्तावित खोलीत, काहीही कार्य केले नाही: दिवे चालू झाले नाहीत, एअर कंडिशनर चालू झाले नाही, पाणी वाहू लागले नाही. पण बेलहॉपच्या हातात 5 पैसे टाकून प्रकरण ठरवले. त्याच्या कमजोर शरीरात आश्चर्यकारक शक्तीने, त्याने सामान उचलले आणि आम्हाला त्वरीत दुसर्‍या खोलीत हलवले, आधीच तीन बेड असलेल्या. सर्व काही ठीक आहे! फक्त आता, जर हॉटेलमधील प्रत्येकाने एकाच वेळी एअर कंडिशनर चालू केले, तर पाणी गरम करणारा बॉयलर कापला गेला. बॉयलरने केस धुण्यासाठी मला पाणी गरम करावे लागले. तसे, तो बाथरुममधील बादलीप्रमाणे खोलीत होता.

भयपट कथांसह समाप्त करण्यासाठी, आम्हाला तुम्हाला भारतातील "घाण" आणि "गरिबी" बद्दल अधिक सांगण्याची आवश्यकता आहे. होय, शहरांचे रस्ते आणि काही प्रमाणात खेडी कचऱ्याने भरलेली आहेत.

पावसाळ्यात सारे काही समुद्रात वाहून जाईल! - हे उत्तर होते.

जंगलीपणा, तुम्ही म्हणाल.

काही वर्षांपूर्वी मेड मेन या ट्रेंडी बौद्धिक मालिकेतील एक दृश्य लक्षात येते. मुख्य पात्र त्याच्या कुटुंबासह, रस्त्याने पिकनिक. पिकनिकच्या शेवटी मुलांना एकदम नवीन गाडीत चढवण्याआधी, बाबा मुलांच्या हातांची स्वच्छता तपासतात, नंतर बिअरचा डबा ठेचून झुडपात फेकतात, तर बायकोने वस्तू गोळा केल्यावर, त्या गाडीच्या कडा घेतात. बेडस्प्रेड ज्यावर ते बसले होते आणि ते झटकून टाकतात. गवतावरील पिकनिकचे अवशेष. ही 70 च्या दशकातील अमेरिका आहे.

आणखी एक दृश्य, आता चित्रपट नाही. मॉस्को, आजकाल, ड्रायव्हर सिगारेटचा रिकामा पॅक कारच्या खिडकीतून बाहेर फेकतो: "ताजिक ते साफ करेल!"

मी स्वतःला असे समजावून सांगतो: भारतीय निसर्गाशी एकरूप होऊन जगतात, गाय केळीची साल उचलेल, कचरा आणि खत कुजून खत बनते, बाकीचे पावसाळ्यात समुद्रात वाहून जातील, पण ते तसे करत नाहीत. विचारात घ्या की प्रगतीमुळे आधुनिक कचरा अशा सामग्रीपासून तयार झाला आहे जो दुर्बलपणे क्षय होण्याच्या अधीन आहे.

आता स्वच्छतेबद्दल. आम्ही एकही कॅफे किंवा भोजनालय भेटलो नाही जिथे साबणाने हात धुणे शक्य होणार नाही. भारतातील अनेक राज्यांतून कारने योग्य अंतराचा प्रवास केल्यामुळे, आम्हाला कधीही झाडाझुडपांमध्ये किंवा रस्त्याच्या कडेला लघवी करावी लागली नाही. प्रेक्षणीय स्थळे, मंदिरे किंवा वाड्यांजवळ नेहमीच स्वच्छ शौचालय असते आणि क्वचितच - सशुल्क. येथे तुलना करण्यासाठी रशियाच्या वास्तविकतेतील तथ्ये जोडणे आवश्यक आहे, परंतु मी वाचकांना स्वतःभोवती पाहण्यासाठी आमंत्रित करतो. आम्ही राहतो विविध शहरे, पण मला वाटतं, चित्र सगळीकडे सारखेच आहे.

"गरिबी". होय, बरेच गरीब लोक आहेत. वाड्यांजवळ झोपडपट्ट्या, अनेक भिकारी आणि अपंग आहेत. "गोल्डन ट्रँगल" च्या प्रवासात आमचे मार्गदर्शक भारतीय अजय सिंग होते. तो मॉस्कोमध्ये बारा वर्षांपासून राहतो आणि उत्कृष्ट रशियन बोलतो. तर, त्यांच्या शब्दात, भारतात - 10% लोकसंख्या श्रीमंत आहे, जसे की आमच्या अब्रामोविच (बुर्ज खलिफाचा शंभरावा मजला भारतीय अब्जाधीश बी.आर. शेट्टी यांचा आहे असे म्हणणे पुरेसे आहे), आणि जर आपण टक्केवारीचे आकड्यांमध्ये भाषांतर केले तर , तर हे 100 दशलक्ष 252 हजार लोक (रशियाची लोकसंख्या?!), 35% लोकसंख्या दारिद्र्यरेषेखाली आहे आणि उर्वरित 55% लोक अगदी सामान्यपणे जगतात. दुसरी नोंद, भारतात भीक मागणे हा सेवा उद्योग आहे. तुला आज परोपकाराची गरज आहे, तू इथे आहेस, एका भिकाऱ्याने हात पुढे केला. कदाचित मी काहीतरी गोंधळात टाकत आहे, परंतु मला असे वाटते की हे मनूच्या संहितेतील कौटुंबिक पुरुष-गृहस्थांच्या जीवनासाठीच्या प्राचीन नियमांकडे परत जाते.

कोल्वा. दक्षिण गोव्याचे पर्यटन केंद्र समजले जाणारे एक छोटेसे गाव, तसेच तीस किलोमीटरच्या डोळ्यात भरणारा विस्तीर्ण समुद्रकिनारा, पायाखालची बर्फासारखी पांढरी वाळू कुरकुरीत आहे. विमानतळाचे अंतर 24 किलोमीटर आहे.

दोन कॅथोलिक चर्च आणि खंदकाच्या पलीकडे असलेला कुबड्यांचा पूल वगळता कोणतीही प्रेक्षणीय स्थळे नाहीत, ज्यावर प्रत्येकाचे छायाचित्र आहे. बरीच हॉटेल्स, दुकाने, स्मरणिका दुकाने आहेत जिथे आपल्याला फक्त सौदा करणे आवश्यक आहे, कॅफे, समुद्रकिनार्यावर शेक, ज्यांचे मालक अजूनही समुद्रकिनार्याच्या पायाभूत सुविधांचे (छत्र्या, ट्रेसल बेड) संरक्षक आहेत.

भारतातील समुद्रकिनारे सार्वजनिक आहेत, म्हणजे, आमच्यासारखे, ड्रॉ, आणि फक्त आता, शेकच्या मालकांचे आभार, ते कसे तरी सुसज्ज आहेत.

आणखी एक आकर्षण म्हणजे वसाहती-शैलीतील व्हिला, जे गोव्यात स्थायिक झालेल्या पोर्तुगीज वसाहतींच्या वंशजांनी राहतात. काहींना पैशासाठी भेट मागून किंवा फक्त फोटो काढून भेट दिली जाऊ शकते.

कोल्वा बद्दलचे अहवाल वाचून, मोठ्या संख्येने भारतीय पर्यटकांच्या भेटीचा उल्लेख आणि फक्त पर्यटक, तुम्ही कल्पना कराल की एखाद्या समुद्रकिनाऱ्याने खचाखच भरलेला आहे, एक प्रकारचा भारतीय कोस्टा ब्राव्हो. सर्व काही सापेक्ष आहे. ट्रेसल बेडच्या एका बेटाच्या दरम्यान आणि दुसरे - दहापट मीटर किंवा शेकडो. समुद्रकिनारा रुंद आहे आणि हॉटेल्सपासून ते पूर्णपणे रिकामे आहे (चार वर्षांपूर्वी, किमान, असे होते).

हिंदू वीकेंडला येतात आणि गर्दी करतात, मुख्यतः बीचच्या मुख्य प्रवेशद्वारावर. येथे स्पष्टीकरण आवश्यक आहे. भारतीयांचा येथे उल्लेख केला आहे कारण त्यांना "गोरे" फोटो काढायला आवडतात. ही एकच गैरसोय आहे, म्हणून बोलायचे आहे. जरी, माझी स्मरणशक्ती योग्य असेल तर, गोव्यातील स्थानिक लोकांना युरोपियन आणि त्यांच्या त्वचेच्या रंगाची फार पूर्वीपासून सवय आहे. इथे खऱ्या भारतात, म्हणजे. इतर राज्ये, हे थोडे त्रासदायक आहे. गोर्‍यांसाठीचे हे "प्रेम" सोप्या पद्धतीने स्पष्ट केले आहे: भारतात, त्वचा जितकी फिकट तितकी जात जास्त. जर तुम्हाला कोणी सांगितले की भारतात जाती प्रतिबंधित आहेत, तर ते अर्धसत्य असेल - हिंदू परंपरा बदलत नाहीत, ते त्यांच्या देवांवर प्रामाणिकपणे विश्वास ठेवतात, पवित्र पुस्तके कायद्यांची संहिता आहेत. त्यांचे महाकाव्य नायक वास्तविक नायक आहेत आणि गोरे एरिया आहेत. आणि हिंदू ज्योतिषाकडे गेल्याशिवाय कोणताही व्यवसाय सुरू करणार नाही.

माझ्या स्वभावानुसार, मी दुपारच्या जेवणापर्यंत समुद्रकिनार्यावर सील म्हणून झोपू शकतो, नंतर आत्म्याला छापांची आवश्यकता असते. आमच्याकडे एक परंपरा आहे: 15:00 नंतर - आम्ही जिथेही असू तिथे शेजारच्या आसपास फिरणे. मला इतर लोकांच्या जीवनशैलीबद्दल खूप उत्सुकता आहे. आणि तरीही, भारतात आल्यावर, मला खरा देश पहायचा आहे, ज्यामध्ये मंदिरे आहेत (आणि गोव्यात लोकसंख्या बहुतेक कॅथलिक धर्माचा दावा करते), राष्ट्रीय पोशाख (येथे लोक युरोपियन कपड्यांमध्ये चालतात), आणि शेवटी - हत्तीची सवारी. मार्गदर्शकाने दिलेल्या यादीतून, आम्ही दोन सहली निवडल्या, दोन्ही जवळजवळ संपूर्ण दिवस घेतात.

पहिला दूधसागर धबधबा (ದೂಧ್ ಸಾಗರ್) धबधबा आहे, ज्याचे नाव दुधाचा महासागर आहे. मला वाटते की भारतातील सर्व जलाशय पवित्र आहेत (किंवा जवळजवळ सर्वच) आणि प्रत्येक जलाशयाची स्वतःची आख्यायिका आहे असे म्हटल्यास अतिशयोक्ती होणार नाही.

स्थानिक पौराणिक कथेनुसार, एका विशिष्ट राजकुमारीला तलावामध्ये पोहणे आवडते, त्यानंतर तिने आगाऊ तयार केलेल्या सोन्याच्या पिशवीतून विधींसाठी त्यात दूध ओतले. एकदा आंघोळ करून नग्न अवस्थेत असताना तिच्या लक्षात आले की एक तरुण तिला झुडपातून पाहत आहे. कसे तरी आपले नग्नता लपवण्यासाठी, त्यांनी त्यांच्या समोर एका भांड्यात दूध ओतले. वाहणाऱ्या पांढऱ्या झऱ्यांनी धबधब्याला उभारी दिली. हा धबधबा भगवान महावीर अभयारण्य आणि मोलेम नॅशनल पार्कमध्ये आहे, कोलवा ते ते - सुमारे 60 किमी. अंतर कमी आहे, परंतु आम्ही बराच वेळ गाडी चालवली, कारण संपूर्ण रस्ता जमिनीची वाहतूक करणाऱ्या डंप ट्रकने भरलेला होता, एक अंतहीन ट्रॅफिक जॅम - गर्दीच्या वेळी मॉस्को रिंग रोड. भारतातील जमीन लाल आहे, त्यात भरपूर लोह आहे, चिनी ते विकत घेतात. वॉकरसाठी ड्रायव्हर आणि एक कार लोड करण्यासाठी खोदणाऱ्याला एक डॉलर मिळतो. हाताने लोड.

माझ्या आयुष्यात मी पाहिलेला हा पहिला धबधबा आहे. 300 मीटर उंचीवरून पाणी कोसळते आणि प्रवाहाची लांबी सुमारे 600 मीटर आहे. दूधसागराच्या पायथ्याशी एक सरोवर आहे ज्यात एक लज्जास्पद राजकन्या स्नान करत होती. दुसर्या पौराणिक कथेनुसार, आपण निश्चितपणे उडी मारली पाहिजे - आपण सर्व पापे धुवून टाकाल. हा दौरा तिथेच संपला नाही: अधिक - हत्तींवर स्वार होणे, त्यांना नदीत आंघोळ घालणे आणि मसाले लावणे.

खरे सांगायचे तर, हे सर्व एका वेळी खूप थकवणारे आहे. सुदैवाने, त्यांनी ते वृक्षारोपणांवर ओतले ... अद्भुत स्थानिक काजू मूनशाईन.

खरं तर, आम्हाला अजूनही खऱ्या हिंदू मंदिरात जायचे होते. माझ्याद्वारे आधीच नमूद केलेल्या गर्ल-गाइडने दावा केला की ट्राउझर्सची आवश्यकता नाही, सर्व काही तिच्या हातात आहे. भारतातील भावी प्रवासी - तुम्हाला ब्रीचमध्ये कोणत्याही मंदिरात प्रवेश दिला जाणार नाही! हे शक्य आहे की त्यापैकी काही दरम्यान पुरुषांना त्यांचे धड उघडण्याची ऑफर दिली जाईल, परंतु पाय झाकलेले असावेत. आणि शूजशिवाय, या प्रकरणात, आपल्याकडे मोजे असू शकतात. मी अनवाणी जातो.

मार्गदर्शकांबद्दल अधिक (स्थानिक नाही). नियमानुसार, ते त्यांचे सर्व ज्ञान इंटरनेटवरून काढतात, जेथे एका लेखकाने दुसर्याचे चुकीचे वर्णन केले आहे. भारतातील भारतीयांसोबत प्रवास करताना, मी असे निरीक्षण केले की कधीकधी आमचे मार्गदर्शक आणि मार्गदर्शक "पांढरे" सहकाऱ्यांचे शब्द आश्चर्याने ऐकतात: "त्यांना ते कोठून मिळते"? भारताच्या इतिहासात हे विशेषतः खरे आहे.

माकडे, हत्ती आणि एक धबधबा - चांगले. पण, तरीही, मला खऱ्या हिंदू मंदिराला भेट द्यायची आहे. आम्ही मुर्डेश्वर (मुरुडेश्वर) आणि गोकर्ण (गोकर्ण, ಗೋಕರ್ಣ) सहलीला जातो. दुसरे राज्य (कर्नाटक) जवळपास 200 किमी एकमार्गी आहे.

मी जास्त लिहिणार नाही, बरोबर एक वर्षापूर्वी आम्ही दोन आठवडे गोकर्णात राहिलो होतो, महाशिवरात्रीच्या पवित्र दिवशी (शिवाची सुट्टी) खास मुर्डेश्वरमध्ये आणली होती, हा विषय वेगळ्या लेखाला पात्र आहे, आणि गेल्या वर्षीचे फोटो दर्जेदार आहेत. .

तथापि, मुर्डेश्वर किंवा मुरुडेश्वर हे हिंदू धर्माच्या तीन मुख्य देवतांपैकी एक असलेल्या शिवाला समर्पित एक विशाल मंदिर परिसर असलेले एक लहान मासेमारी गाव आहे.

हे कॉम्प्लेक्स अगदी नवीन आहे. असे मानले जाते की येथे पहिले मंदिर 1542 मध्ये बांधले गेले होते, परंतु पोर्तुगीजांनी, भारतात वसाहत करून, पश्चिम किनारपट्टीवरील हिंदू देवस्थानांपासून कोणतीही कसर सोडली नाही. 2002 मध्ये कॉम्प्लेक्सची पुनर्बांधणी करण्यात आली. आता - हे ठिकाण ऐंशी-मीटर (किंवा सत्तर-मीटर, डेटा भिन्न) गोपुरम गेट टॉवर आणि जगातील सर्वात उंच शिवाच्या पुतळ्यासाठी (37.5 मीटर) प्रसिद्ध आहे. पुतळ्याच्या तळघरात एक संग्रहालय आहे - मेणाच्या आकृत्यांचा एक विशाल पॅनोरामा, लंकेचा राजा, रावणाला अमरत्व आणि अविश्वसनीय शक्ती देणारे शिवलिंग कसे हवे होते हे स्पष्टपणे सांगते, परंतु त्या बदल्यात शिवाची पत्नी पार्वती यांना मिळाले. , जी खरं तर पार्वती नव्हती, तिला शिवाने एक शिवलिंग दिले होते, परंतु ते जमिनीवर ठेवले आणि दगडात वळले. येथे, पौराणिक कथेनुसार, शिवलिंगाच्या पाचपैकी एक तुकडा ठेवला आहे.

गोकर्ण हे स्थान आहे जिथे शिवाने गाय पृथ्वीच्या कानातून बाहेर पडून जगाला प्रकट केले. रशियन भाषेत अनुवादित गोकर्ण म्हणजे "गाईचे कान". येथे जवळपास 25,000 लोक राहतात, त्यापैकी बहुतेक ब्राह्मण आहेत. वेदांमध्ये उल्लेख असलेले हे शहर अतिशय प्राचीन आहे. मुख्य आकर्षण म्हणजे महाबळेश्वर शिवलिंग; पौराणिक कथेनुसार, ते 1.5 दशलक्ष वर्षे जुने आहे. शहरात दररोज यात्रेकरू आणि दर्शनार्थींची गर्दी जमते आणि शिवाच्या सुट्टीत इथे काय चालले आहे ते मनाला अनाकलनीय आहे!

ओम बीच शहरापासून पाच किलोमीटर अंतरावर आहे, किनारपट्टीची रूपरेषा या पवित्र चिन्हाचा आकार अचूकपणे दर्शवते. गेल्या वर्षी, आम्ही पुन्हा या बीचच्या निरीक्षण डेकवर चढलो, परंतु, जसे ते म्हणतात, "तुम्ही एकाच पाण्यात दोनदा प्रवेश करू शकत नाही" - पॅनोरामा झाडांनी लपलेला होता.

माझ्या भारताच्या शोधाच्या कथेचा पहिला भाग यातून संपतो.

माझ्याकडून टीप, सेर्गेई लखार्डोव्ह

मिखाईलने त्यांच्या भारत दौऱ्याचा अहवाल लिहिण्यासाठी वेळ दिल्याबद्दल मी त्यांचे आभार मानू इच्छितो. होय, फोटोंच्या गुणवत्तेवर टिप्पण्या आहेत (तथापि, ते जेपीईजी स्वरूपात शूट केले गेले होते, आणि रॉ मध्ये नाही) आणि चित्रांच्या रचनेवर (परंतु फोटोग्राफीमधील ही त्यांची पहिली पायरी होती), परंतु मजकूर आश्चर्यकारकपणे आहे. सुंदर! त्याच्या बोलण्याने, मला असे वाटते की मीशाने फोटोंमधील लहान त्रुटी पूर्णपणे झाकल्या आहेत. ही कथा वाचलेल्या प्रत्येकाला मी एक लहान पुनरावलोकन देण्यास सांगतो - जर तुम्हाला अहवाल आवडला असेल आणि तुम्हाला आवडला नसेल तर. लोक तुमच्या कामाबद्दल काय विचार करतात हे ऐकून नेहमीच आनंद होतो.

नकाशा दाखवतो: 1) दाबोलिम विमानतळाचे स्थान; 2) कोल्वा बीच, या अहवालात संदर्भित; 3) भगवान महावीर राखीव आणि प्रसिद्ध दूधसागर धबधबा; 4) पालोलेम बीच - ऑक्टोबर 2015 मध्ये मिखाईल स्वत: गोव्याला गेला आणि येथे विश्रांती घेतली; 5) गोकर्णाच्या सहलीसाठी दिशा.

तुम्ही भारतात समुद्रकिनार्यावरील सुट्टीची व्यवस्था करणार असाल, तर मी या योजनेच्या आधी दिलेल्या लिंकवरील चर्चा वाचण्याची शिफारस करतो. बरं, मी तुम्हाला अहवालाचा दुसरा भाग वाचण्यासाठी आमंत्रित करतो, ज्यामध्ये मिखाईलने आपली पुढची सुट्टी केरळमध्ये कशी घालवली यावर आपला अभिप्राय शेअर केला आहे, सहलीबद्दल बोलतो.

मी लेखांसाठी फोटो कसे संपादित करू?

आपल्याला स्वारस्य असल्यास, आपण त्यात वाचू शकता, आम्ही JPEG आणि RAW स्वरूप कसे वेगळे आहेत, मुख्य प्रक्रिया चरण काय आहेत आणि लाइटरूम आणि फोटोशॉपमध्ये काय फरक आहे यावर चर्चा करू.

तुम्हाला लेख आवडला का? तुम्हाला नवीन पोस्ट्सबद्दल सूचित व्हायला आवडेल का? मग 693 साइट सदस्यांमध्ये सामील व्हा!

* आवश्यक सूचित करते

टिप्पण्या 138

सेर्गे, लेखाबद्दलच्या दयाळू शब्दांबद्दल आणि भारताबद्दलचे तुमचे इंप्रेशन इतरांसोबत शेअर करण्याची संधी दिल्याबद्दल तुमचे खूप खूप आभार!

अर्थात, मी तुमच्या प्रश्नाचे उत्तर देण्याइतके जवळ नाही: “मी भारताकडे चुंबकासारखा का ओढला जातो”? देश आणि तेथील लोकांबद्दलचा माझा दृष्टिकोन डोक्यापेक्षा भावनिक आहे. माझ्याकडे "पेन" ची आज्ञा नाही की त्या, माझ्या भावना, शब्दात लिहिता येतील.

आणि शब्द भारताचा वास, सर्फचा आवाज, सूर्यास्ताचा आनंद कसा व्यक्त करू शकतात? लोकांचे काय? अशी मैत्रीपूर्ण आणि हसतमुख माणसं तुम्हाला आणखी कुठे भेटू शकतात?

गेल्या वर्षी, मुंबईला जाण्यापूर्वी मी ग्रेगरी डेव्हिड रॉबर्ट्सचे शांताराम वाचले होते. मी भारतात गेलो नसतो तर अशा पात्रांच्या अस्तित्वावर माझा विश्वासच बसला नसता. कादंबरी काल्पनिक आहे, अनेक अर्थांनी, परंतु लोक वास्तविक आहेत.

पुन्हा धन्यवाद, आणि चित्रांसाठी माफी मागतो!

• मिशा, सहलीबद्दल पुनरावलोकन लिहिण्यासाठी वेळ दिल्याबद्दल मी तुमचा अनंत आभारी आहे! खरे सांगायचे तर, अलीकडे मी एक रानटी म्हणून भारतात जाण्याचा अधिकाधिक विचार करत आहे. पण, मी प्रस्तावनेत लिहिल्याप्रमाणे, माझी हिम्मत झाली नाही... दुसरीकडे, हार्ड ड्राइव्हवर कुठेतरी स्वतंत्र प्रवासाच्या मार्गाचे रेखाटन धूळ जमा करत आहेत आणि झपाटलेले आहेत ... 🙂

  देशाची आर्थिक परिस्थिती कशी विकसित होईल ते पाहूया... देवाची इच्छा आहे, आपण सुट्ट्यांमध्ये दूरच्या देशांत सहलीसाठी पैसे कमवू शकू. मग, मला वाटते, भारतात, तरीही, मी जाईन! 🙂

  अप्रतिम लिहिता तुम्ही! देशाने तुमच्यातील एक चांगला लेखक गमावला आहे! आणि छायाचित्रांवर टिप्पण्या आहेत ही वस्तुस्थिती आहे, म्हणून आपल्याला तेथे जावे लागेल आणि आधीच "स्वच्छ" छायाचित्रे घ्यावी लागतील! 😉

  • वाराणसी, अमृतसर - एक जुने स्वप्न. मी लेड झेपेलिनचे काश्मीर ऐकत आहे: "... वाळवंटात पिवळा मार्ग उघडा, त्या वाळूतून माझा मार्ग." मी स्वतःला तिथे पाहतो.

    भारताच्या पहिल्या, विशेषत: स्वतंत्र सहलीसाठी खूप छान नाही का? सर्व समान, "मृतांचे शहर" - आग जळत आहे. माझा तुझ्यावर विश्वास आहे, पण माझ्या केरळ कथेची वाट पहा.

    "देश गमावला आहे ..." - खूप, पण कान काळजी घेतो, धन्यवाद! मी "फिनिशिंग" साठी मुर्डेश्वर आणि गोकर्ण चा प्रयत्न केला, जग तरल आणि बदलण्यायोग्य आहे, ओम बीच जंगलाने लपलेले होते.

    • मीशा, इतर प्रवाशांचे अहवाल वाचून, मला जाणवले की मला अभिनय करणे आवश्यक आहे: हिट किंवा मिस! 🙂 बरेचजण, शेवटी, भारतात जातात आणि नंतर त्याचा तिरस्कार करतात ... जर मी पहिल्या प्रवासात वाराणसीला गेलो नाही तर, नंतर, कदाचित मी माझ्या कोपरांना चावतो ... 🙂

      मला वाटते की कात्या आणि मी सामना करू शकले पाहिजे... शेवटी, आम्ही आधीच श्रीलंकेत प्राथमिक कडकपणाचा सामना केला आहे. आता - आणि भारताला पर्वा नाही ...

      तसे, मला एक अतिशय चांगला भारतीय चित्रपट "3 इडियट्स" सुचवायचा आहे. राजकुमार हिरानी दिग्दर्शित हा 2009 मध्ये रिलीज झाला. मी यास 10 पैकी 15 गुण रेट करतो. फक्त एक उत्कृष्ट नमुना! मी आधीच जवळजवळ 40 वर्षांचा आहे, आणि मुलीप्रमाणे, दर पाच मिनिटांनी मी हसलो, नंतर रडलो... 🙂 हे जाणून आश्चर्य वाटले की आपल्यासारखे भारतीय लोकही त्याच तात्विक समस्यांनी त्रस्त आहेत...

      शिवाय, हा चित्रपट भारतातील निसर्गसौंदर्य समर्थपणे मांडतो. उदाहरणार्थ, दोन सुंदर मंदिरे पाहण्याची इच्छा असूनही, मला विविध राष्ट्रीय उद्यानांमध्ये जाणे अधिक आवडते. हा चित्रपट जंगलात, पर्वतांमध्ये आणि हिमालयात (पँगॉन्ग त्सो सरोवर) घडतो... त्यांच्याकडे खूप सुंदर ठिकाणे आहेत...

      • नाही, नाही... भारत म्हणजे श्रीलंका अजिबात नाही! केवळ सामुद्रधुनी त्यांना वेगळे करत नाही. परंतु मुख्य म्हणजे तुम्ही बरोबर आहात: तुम्हाला स्वतःहून अधिक दिसेल. स्थानिक मार्गदर्शकासाठी फक्त एक युक्तिवाद आहे, जरी तो वजनदार आहे: देशांतर्गत उड्डाणे, संग्रहालयांची तिकिटे ... किमतीतील फरक खूप मोठा आहे.

        मला असे वाटते की मी तुम्हाला आधीच सांगितले आहे: आमचा अजय, पूर्वी त्याच्या स्थानिक परिचितांना बोलावले, त्यांनी आमच्यासाठी तिकिटे घेतली. गोव्याव्यतिरिक्त, भारतातील पर्यटन स्वतःच्या अनुरूप आहे, मी याबद्दल नंतर बोलेन. मला खात्री आहे की तुम्हाला भारत आवडेल.

        "3 इडियट्स" चित्रपटाने स्वतःला चिन्हांकित केले ...

        मी आधीच म्हटल्याप्रमाणे, मीशा नजीकच्या भविष्यात सुट्टीवर भारतात जाणार नाही ... परंतु थायलंड आणि भारतात विश्रांती घेतलेल्या इतर परिचितांच्या पुनरावलोकनांमुळे मला या देशाकडे लक्ष देण्यास भाग पाडले. जे अजूनही इथे आहेत त्यांनी आपल्या गोव्याचे खूप आनंदाने वर्णन केले आहे... काहीतरी शिकार गुलामगिरीपेक्षा वाईट होऊ लागते... 🙂 काहीही झाले तरी मला वाटते की आपण आधी इराणला जाऊ आणि नंतर भारतात... 🙂

मी मिखाईलच्या अहवालाची तुलना माझ्या भावनांशी करतो जी भारतातील सेर्गेई एव्हरचेन्कोच्या फोटो अहवालानंतर प्रकट झाली. मी तिथे कधीच गेलो नव्हतो… सर्गेईने दोन आठवड्यांहून अधिक काळ तिथे फिरलो. ओड्नोक्लास्निकीमधील त्याच्या अल्बममध्ये बरेच फोटो आहेत. लोक आणि निसर्गाबद्दलची मते एकरूप होतात. समुद्र, सूर्यास्त, फुलांच्या वनस्पतींचे सुगंध… तितकेच विलोभनीय होते.

पण तिथे जायची इच्छा नव्हती. प्रत्येकाला त्याचे स्वतःचे, कदाचित... नाही, मला धबधब्यापेक्षा जास्त आनंद झाला आहे! मायकेलने ते खूप छान शूट केले आहे. सर्वसाधारणपणे, मला सर्व फोटो आवडले, जरी गुणवत्ता समतुल्य नसली तरीही. त्यांना वाव आहे, भावना आहेत. लिखित आणि मनोरंजक आणि उपदेशात्मक, आणि देश, चालीरीती, लोकांबद्दल प्रचंड प्रेम.

आणि तरीही, मला भारत हा एक गजबजलेला, बहुरंगी, चालीरीती, वर्ण, धर्म, चालीरीती यांच्या मिश्रणाने भरलेला वाटतो... पण मी याचा चाहता नाही. समुद्रकिनारा, पोहणे मला वाटते... मोहक. पण किती दिवस समुद्रकिनारी पडून राहणार? आणि मग उन्हात, सहलीच्या गजबजाटात?

गाड्यांसोबतच्या फोटोला नुसता धक्काच... गोंधळ! होय, आणि मजकूरात: ट्रॅफिक जाम, मंद हालचाल ... त्यांनी मन वळवले नाही. पण मिखाईल, तुझ्या फोटोंद्वारे देश पाहण्यासाठी आणि अनुभवण्यासाठी, मी पुन्हा नकार देणार नाही. छान लिहा!

• गॅलिना, तुमच्या दयाळू शब्दांबद्दल धन्यवाद!

  “आणि तरीही मला भारत एक गजबजलेला, बहुरंगी, चालीरीती, वर्ण, धर्म, चालीरीती यांच्या मिश्रणाने भरलेला वाटतो...” - ते बरोबर आहे, कदाचित मी “चतुर” च्या जागी “जिवंत” आणि “व्यवसायासमान” असेन. धर्म स्वतः गडबड होऊ देत नाही - जिवंत, पारा सारखा.

  आम्ही वेगळे आहोत, म्हणून आम्हाला एकत्र स्वारस्य आहे, हे सामान्य आहे.

अप्रतिम! हीच वेळ आहे, तुमच्यासाठी ब्लॉग उघडण्याची वेळ आली आहे, येथे तुमची कथाकथन प्रतिभा कापलेल्या हिऱ्यासारखी चमकली! आणि चित्रे मनोरंजक आहेत (गुणवत्तेबद्दल आपल्याला माहिती आहे). मला विशेषतः माकड आवडले! ते RAW स्वरूपात चित्रित केले गेले नाही हे खेदजनक आहे - ते लाइटरूममध्ये फिरविणे थोडेसे होईल ...

फक्त एक गोष्ट अशी आहे की हेच फोटो माझ्या मते अशा “दीर्घ” कथेसाठी पुरेसे नाहीत. नक्कीच, मी सर्व काही लक्षपूर्वक वाचतो, परंतु "सरासरी" आधुनिक वाचकासाठी ते "खूपच BUKAFF" वाटेल. खरे आहे, आता मी मोजले - चित्रे सामान्य आहेत. फक्त ही रक्कम दुप्पट लहान मजकूरासाठी पुरेशी असेल, माझ्या मते, पुन्हा.

आम्ही पुढे सुरू ठेवण्यासाठी उत्सुक आहोत! नक्कीच, सर्गेई आणि मी तुमच्याकडून बरेच काही “ऐकले”, परंतु सुसंगत थीमॅटिक कथा खंडित माहितीपेक्षा अधिक मनोरंजक आहे.

• ओलेग, तुमच्या अभिप्रायाबद्दल माझ्याकडून धन्यवाद! मी तुमच्याशी सहमत नाही - माझ्या चवसाठी, मजकूराचे प्रमाण बरेच संतुलित आहे. आणि मिखाईलची इतकी आनंददायी शैली आहे की ती मनोरंजक आणि वाचण्यास सोपी होती. याव्यतिरिक्त, मी मिखाईलकडून त्याच्या प्रवासाबद्दल व्यावहारिकरित्या काहीही ऐकले नाही - मी सुट्टीवरून परतल्यावर लहान टिप्पण्या मोजत नाही. आणि फोटो, अगदी चांगले असले तरी छान आहेत. परंतु आपण फोटोला वर्णनासह पूरक केल्यास आणि ऑडिओ किंवा व्हिडिओ जोडल्यास, प्रभाव आणखी मजबूत होईल.

  उदाहरणार्थ, मी 2014 मध्ये भारताच्या सहलीवरून, विशेषत: महाशिवरात्रीच्या सुट्टीच्या दिवशी ("शिवाची महान रात्र") गोकर्णापर्यंतची त्यांची चित्रे पाहिली - ही देव शिवाची सुट्टी आहे. हा स्नॅपशॉट आहे: fotki.yandex.ru/next/users/shmakov-misha2012/album/421334/view/1567008?page=0

  आपण पहा - लोकांची गर्दी, उत्सव, परंतु जेव्हा लेखक चित्रावर टिप्पणी करतात तेव्हा प्रभाव कसा तीव्र होतो ते पहा: “हे शब्दांच्या पलीकडे आहे. सुरुवातीला, हे निष्क्रिय लोक, स्थानिक, पर्यटक आहेत. पण हवेत - अपेक्षा, विधी, किंवा क्रियांचा क्रम माहित नसल्यामुळे प्रबलित. मग - हे ढोल, तानांची लय, भौतिक मर्यादा गाठतात. आणि अचानक - जा! आणि क्षितिजावर धावणारी आणि बंद करणारी ही प्रचंड चाके ... बरं, मी कवी नाही - माझ्याकडे अजूनही पुरेसे शब्द नाहीत! ..

  सहमत आहे, हे आधीच वेगळ्या पद्धतीने समजले जाते. आणि मग मीशाने मला आवाजांच्या या जंगली कोकोफोनीसह एक व्हिडिओ पाठवला… असे दिसते की तुम्हाला वासही येतो… एक कथा फक्त फोटोंपेक्षा 100 पट मजबूत असते! म्हणून, मला भारतातील प्रवासाबद्दल इतर कथा देखील वाचायला आवडतील आणि त्या लहान नसाव्यात ... 🙂

  ओलेग, प्रिय मित्र, धन्यवाद!

  आपण सर्वकाही बरोबर आहात: चित्रे भयानक आहेत आणि "बकफ" काठावर आहे. शिवाय, मी बर्याच काळापासून चित्रांचे पुनरावलोकन केले नाही आणि मला खात्री आहे की सर्व काही इतके वाईट नाही. आणि मग, यादृच्छिक क्रमाने, मी वेगवेगळ्या अल्बममधून बाहेर काढू लागलो, मी रचनाबद्दल बोलत नाही - जिथे तिथे, प्राथमिक - दुर्बलपणे तांत्रिकदृष्ट्या. आता मी स्वतःला विचारतो: "अशा प्रकारचे छिद्र उघडणे कोणत्या प्रकारचे धूप होते"?

  बायकोने तेल जोडले: “तू गाईडबुक लिहितोस का?” मार्गदर्शक पुस्तक हे मार्गदर्शक पुस्तक नाही, परंतु अनुभव मला मोलाचा वाटतो. सेर्गेला स्वत: प्रवास करण्याची सवय आहे, आम्हाला असा अनुभव नाही, परंतु येथे, केरळमध्ये, मीटिंग पार्टीने आम्हाला सोडून दिले: त्याने भारतीयाला हॉटेलमध्ये नेले आणि नमस्कार: “मी तुम्हाला पूर्वसंध्येला कॉल करेन निघण्याचे.

  सर्वसाधारणपणे, मी ते आत्तासाठी सोडले.

  • बरं, तुम्ही पहा, सेर्गेईशी मतं थोडी वेगळी होती. 😉 बरं, आम्ही एकत्र आहोत कारण मतं भिन्न असतात, कधी कधी ध्रुवीयही. आम्ही एका गोष्टीवर सहमत आहोत - लेख खूप चांगला आहे! आणि ही मुख्य गोष्ट आहे, आणि आम्ही उर्वरित चर्चा करू. आणि कुठे जायचे ते कळेल. येथे मी इजिप्तबद्दलच्या लेखाचा पहिला भाग li.ru वर समुदायात (Geo_club) पोस्ट केला आहे, म्हणून एखाद्याला ते आवडले आणि एका महिलेने या प्रकारावर टीका केली, परंतु तिला लगेच तिच्या जागी ठेवण्यात आले. 🙂 पुरेशी नेटवर्क ज्यामध्ये फक्त लाइक्स आहेत, मला टिप्पण्या हव्या आहेत, जर गंभीर नसतील तर किमान "चर्चात्मक" स्वरूपाच्या.

1. सान्या, साइटच्या विकासासाठी माझ्याकडे एक विशिष्ट धोरण आहे. भविष्यात, दोन्ही कार्यक्षमतेचा लक्षणीय विस्तार आणि सर्वसाधारणपणे, त्याचे स्थान नियोजित आहे ... आत्तासाठी, या मोडमध्ये लेख प्रकाशित केले जाऊ शकतात. संदर्भ अटी "लेखकाबद्दल" विभागात वर्णन केल्या आहेत.

   • • बरं, हे स्वतः मिखाईलसाठी प्रश्न आहेत. मला वाटते की एक लहान चरित्र (स्वतःबद्दल, आपल्या जीवनाबद्दल, फोटोग्राफी आणि प्रवासातील अनुभव) अनेकांना स्वारस्य असेल. येथे मी तुझ्याशी सहमत आहे, अलेक्झांडर.

       हॅलो अलेक्झांडर!

       स्वारस्य समजण्यासारखे आहे, परंतु मला भीती वाटते की मी निराश होईल, कारण सर्व काही इतरांसारखे आहे: मी जन्मलो, अभ्यास केला, लग्न केले, माझ्याकडे नाही, माझा संबंध नाही, मी आकर्षित झालो नाही ...

       मला बर्‍याच गोष्टींची आवड होती, परंतु मी कोणतीही विशेष प्रतिभा दाखवली नाही (मी पटकन थंड होतो आणि खूप आळशी आहे). मला लहानपणापासून फोटोग्राफीची आवड आहे असे म्हणता येणार नाही. मी भाग्यवान होतो: घरी माझ्याकडे Industar-50 3.5/50 लेन्सने सुसज्ज Zenit 3M SLR होते. ती कुटुंबात कशी संपली हे स्पष्ट नाही, कारण तिच्या वडिलांनी फोटो काढले नाहीत. वयाच्या 16 व्या वर्षी मी ते घेतले आणि मित्राच्या मार्गदर्शनाखाली मी क्लिक करू लागलो. त्यांनी त्याच्याकडून मुद्रित केले, मोठे करणे "एक लक्झरी आहे ज्याची कोणालाही गरज नाही". त्या वेळी, काहीतरी काम केले. परंतु प्रक्रिया अधिक आकर्षक होती: काय होईल हे आधीच माहित नव्हते. विकसित झाल्यानंतर मी चित्रपट काढला - आणि इमल्शन धुतले गेले! मला वाटते की बरेच लोक हे परिचित आहेत.

       माझ्या प्रौढ जीवनात, मी होम फोटो अल्बमसाठी "क्षण कॅप्चर करण्यासाठी" Zenit 3M वापरले. 1991 मध्ये, बेलोरेत्स्क (बश्किरिया) मध्ये, मी शेवटच्या वेळी त्यात एक चित्रपट लोड केला आणि आता तो पडून आहे, धूळ गोळा करतो - शटर जाम आहे.

       प्रथमच परदेशात जाऊन मी Canon EOS 500D SLR कॅमेरा विकत घेतला. फोटोग्राफीच्या माझ्या दृष्टिकोनात काहीही बदलले नाही: अल्बममधील फोटो मी जिथे होतो. मी मॅन्युअल मोडमध्ये शूट करण्याचा प्रयत्न केला, फिल्म कॅमेराचा अनुभव डिजिटल कॅमेर्‍यात हस्तांतरित केला, मला लाज वाटली की मी समुद्राच्या गडद पार्श्वभूमीच्या विरूद्ध पांढर्या भिंतींचा सामना करू शकत नाही. आता मी ते सुधारित केले आहे, त्यातील काही गोव्यातील लोकांपेक्षा चांगले आहेत आणि सेटिंग्ज वाजवी आहेत. अर्थात, रचनाबद्दल बरेच प्रश्न आहेत ...

       ऑटो मोडमध्ये शूट करणार्‍या या मस्त DSLR सह आम्ही सर्वजण ओळखतो आणि तो तसाच होता. केरळच्या सहलीपर्यंत हे असेच चालू राहिले. भविष्यातील सुट्टीच्या ठिकाणाविषयी माहितीच्या शोधात, मला असे आढळले की जे लोक तेथे गेले आहेत त्यांची पुनरावलोकने पूर्णपणे ध्रुवीय आहेत. यांडेक्स-फोटोवरील फोटो वस्तुनिष्ठतेच्या उंचीसारखे दिसत होते.
       माझे स्वतःचे पोस्ट करायचे ठरवले. पण, खरंच, मी शूटिंग फक्त मलेशियामध्येच केलं. पेट्रोनास ट्विन टॉवर्सच्या चित्रीकरणाच्या कार्याने मला प्रज्वलित केले - मी ते करू शकतो!

       आणि आता हे असे आहे, मी कार्य सेट केले - मी ते केले, मी नुकतेच "मला जे दिसत आहे" चे चित्र काढले - ते पूर्णपणे ड्रॅग्स असल्याचे दिसून आले ...

       • तुम्हाला भेटून आनंद झाला! 🙂 हा परिच्छेद माझ्याबद्दल देखील आहे: "... परंतु मी कोणतीही विशेष प्रतिभा दर्शविली नाही, मी पटकन थंड होतो आणि खूप आळशी आहे ..."

         सान्या, मला असे वाटते की अशा वर्णनाने अनेकांनी स्वतःला ओळखले. मी प्रतिमेचे अगदी 100% वर्णन आहे! 🙂

मिशा, फोटोबायोग्राफीबद्दल धन्यवाद! मी तुम्हाला नवीन सुट्टीपूर्वी प्रथम श्रेणीतील चित्रे मिळविण्यासाठी लक्ष्य सेट करण्याचा सल्ला देतो! 😉 आणि व्हिएतनाममध्ये फक्त फिरायला जाऊ नका... 😉

मी भारताच्या मुख्य भूभागाच्या सहलीबद्दल स्वतंत्र प्रवाशांचे अहवाल वाचले. माझ्या समजल्याप्रमाणे, गोवा राज्य अजूनही एक निर्जंतुकीकरण, खोल निर्जंतुकीकरण क्षेत्र आहे, जर तुम्ही त्याची इतर प्रदेशांशी तुलना केली तर ... 🙂 मला एक प्रश्न आहे: तुम्हाला प्रवासापूर्वी लसीकरण करण्यात आले होते का? हिपॅटायटीस, टायफॉइड आणि तत्सम वासनाविरूद्ध लसीकरण करण्याची शिफारस केली जाते... सर्वच शहरांमध्ये सर्वत्र कचरा आणि सेंद्रिय पदार्थांचे डोंगर पाहता, असे वाटते की भारताचा प्रवास करण्यापूर्वी असा सल्ला काही लहरी नाही...

• आणि तुम्ही ऑस्ट्रेलियन लेखक ग्रेगरी डेव्हिड रॉबर्ट्सची "शांताराम" ही कादंबरी वाचली - तुम्हाला कदाचित ती आजारी पडेल. तिथे त्याने मुंबईच्या झोपडपट्ट्यांमध्ये कॉलराशी केलेल्या संघर्षाचे वर्णन केले आहे. 😉

  • ओलेग, सहसा काल्पनिक कथांमध्ये वर्णन केलेले (आणि रशियन न्यूज चॅनेल, तसे, देखील) फिल्टर करणे आवश्यक आहे. लेखक आणि पत्रकार या दोघांसाठी, अभिसरण वाढवण्यासाठी, त्यांच्या कथा सुशोभित करणे आवडते ... 🙂 जेव्हा आम्ही क्रूर म्हणून मेक्सिकोला सहलीला जात होतो, तेव्हा आमच्या अर्ध्या परिचितांचा ठाम विश्वास होता की आम्ही परत येणार नाही - माफिओसी कट करेल. तुकडे करा आणि स्थानिक ड्रग लॉर्ड्स कुत्र्यांना खायला द्या ... 🙂

    • ज्यांना असे वाटते, त्यांनी "माझ्यावर विश्वास ठेवा - मी खोटे बोलत आहे!" हे पुस्तक वाचले पाहिजे. हे पुस्तक एका मीडिया मॅनिपुलेटरने लिहिले आहे. वृत्तपत्रातील मथळ्यातील सर्व बारकावे तिथेच उघड होतात! 🙂 जिथे आजीने तिचे बोट कापले होते, तिथे जवळजवळ "द टेक्सास चेनसॉ हत्याकांड" असल्याचे शीर्षक सांगते. 🙂 🙂 🙂 चेल्याबिन्स्क उल्कापिंडाचे एक उत्तम उदाहरण आहे. 🙂

      • शांताराम ही वास्तविक जीवन आणि घटनांवर आधारित एक चांगली कादंबरी आहे. त्यात मुख्य गोष्ट म्हणजे लोक, भारतीय, सर्वकाही अगदी खरे आहे. अर्थात, प्रतिमा एकत्रित आहेत, परंतु सत्य आहेत. मला वाटते की भारताचे मुख्य मूल्य लोक आहेत. हे स्टॅम्पसारखे वाचते, परंतु ते खरे आहे. मला असेही वाटते: आम्ही खूप समान आहोत, हवामानासाठी समायोजित आहोत.

        या कादंबरीबद्दल उत्सुकता आहे... 🙂 तुम्हाला एखादे पुस्तक शोधावे लागेल आणि ते विकत घ्यावे लागेल. म्हणजे शांताराम...

व्हिएतनाममध्ये, समस्या ही सक्तीची निवड आहे. मी ओलेग (एपिस) ची चित्रे पाहिली, मला गेल्या वर्षी एका आठवड्यात मुलगी झाली, मला बेसिनमधील व्हिएतनामी लोकांबद्दल माहिती आहे (नौकांऐवजी, मुले फळ देण्यासाठी पोहतात). सगळे. इतिहास म्हणजे अमेरिकनांशी युद्ध. काहीही चिकटत नाही. कदाचित निसर्ग, जंगल पर्वत? परंतु समस्येचे निराकरण झाले आहे - पाचव्याची फ्लाइट.

भारतात प्रवास करण्यापूर्वी लसीकरणाबद्दल

सेर्गेई, माझी पत्नी डॉक्टर आहे, खूप चांगली (अर्थात - सक्षम). जर त्यांना ते आवश्यक वाटले तर ते मूळ धरतील.
"कचरा आणि सेंद्रिय पदार्थांचे पर्वत" तुम्ही माझ्या चित्रांमध्ये पाहिले आहेत का? एक आहे, गोकर्णातील जुना: एक जुने घर, एक गाय आणि कचऱ्याचा डोंगर. गेल्या वर्षी, मी असे बनवले नसते. मुंबईत ("शांताराम") कादंबरीतील घटना नेमक्या कुठे घडल्या त्या ठिकाणी आम्ही राहत होतो (तसे, कादंबरीची क्रिया 80 च्या दशकात घडते). झोपडपट्ट्या दिसल्या नाहीत. याचा अर्थ असा नाही की ते अस्तित्वात नाहीत, त्यांना फक्त बाहेरच्या भागात हाकलून दिले जाते.

मुंबई सुंदर आहे आधुनिक शहरकुलाब्यातील ऐतिहासिक वास्तूंसह. दिल्ली गलिच्छ आहे, परंतु पुन्हा, सर्वत्र नाही. "3 इडियट्स" या चित्रपटात सुरूवातीला, "मंत्रालय" रस्त्यावर (सर्व मंत्रालये आणि राष्ट्रपती राजवाडा), पहिल्या महायुद्धात मरण पावलेल्यांचे स्मारक संकुल "गेट ऑफ इंडिया" (मुंबईत - " गेट टू इंडिया").
fotki.yandex.ru/next/users/shmakov-misha2012/album/255356/view/552856?page=0

आणि त्याच्या पुढे:
fotki.yandex.ru/next/users/shmakov-misha2012/album/255356/view/1477851?page=0

ताबडतोब, न्हाव्याने जाणाऱ्याचे कान साफ ​​केले, शब्दशः अर्थाने ... म्हणून मी लेखावर शिंपडतो.

थोडक्यात: नळाचे पाणी पिऊ नका, न धुतलेली फळे खाऊ नका, रस्त्यावर उसाचा रस पिऊ नका (ते तिथेच चिरडतात, चाकांवर मांस ग्राइंडरमध्ये), झुडपे आणि जंगलात चढू नका, जंगलात जाऊ नका. पाणी - रात्री, तेथे जीवन आहे.

टायफॉइड ताप आणि हिपॅटायटीस हे तोंडी-विष्ठा संक्रमण आहेत, म्हणजे. पोप सँडविच खाऊ नका. पावसाळ्यात धोका वाढलेला दिसतो. पण उन्हाळ्यात भारतात जाण्याची शक्यता नाही. अर्थात, आपण इच्छित असल्यास आपण लसीकरण करू शकता.

Forewarned forarmed आहे. पण कोणीही कशापासून सुरक्षित नाही...

• नाही, मीशा, जेव्हा मला "डर्टी इंडिया" म्हणायचे होते, तेव्हा मी अहवालात दिलेल्या ठिकाणांबद्दल बोलत होतो: http://forum.awd.ru/viewtopic.php?f=231&t=180569 आणि यासारख्या.

  प्रत्येक दुसरा प्रवासी लिहितो की आगमनानंतर, तो तीन दिवस शौचालयातून उतरला नाही - अतिसार. असे दिसते की व्हायरस हवेतच आहे… 🙂

  पण सर्वसाधारणपणे, तुम्ही मला पटवून दिले की सर्व काही जसे रंगवले जाते तसे नरक नसते .. 🙂

  • मी जोडेन. जर तुम्ही बजेट वाढवले ​​तर... संपूर्ण उपखंडात फिरण्यासाठी आणि दहा दिवसांच्या बीच हॉलिडेसाठी 1700 रुपये किती आहेत? शिवाय, केरळमध्ये (हे गोव्यापेक्षा दुप्पट महाग आहे), उदाहरणार्थ, हॉटेलसाठी - तीन रूबल, आणि कार भाड्याने घेणे, आणि बसने प्रवास न करणे, हे बरेच आहे.

    तिकिटांसाठी जास्त पैसे न देण्यासाठी, उदाहरणार्थ, ताजमहालला, तुम्हाला फक्त भारतीय मार्गदर्शकासह तिकीट कार्यालयात जाण्याची आवश्यकता आहे. या प्रसंगी ते भरपूर आहेत. आमच्या अजयने तेच केले. खरे आहे, तो त्या सर्वांना ओळखत होता, त्यांनी तिकिटे घेतली आणि त्यापैकी एक व्यत्यय न आणता चालत गेला.

तसे, मी बर्‍याचदा सांगितले की मी व्हिएतनामवरील अहवालांकडे कितीही पाहिले तरी त्यांनी मला स्पर्श केला नाही. आणि मग मी हे फोटो पाहिले आणि माझा आत्मा हादरला ... fotki.yandex.ru/users/koziuck-vladimir/album/209647/

मला संभाव्य स्वतंत्र सहलीच्या मार्गाचा अधिक तपशीलवार अभ्यास करायचा होता.

• सेरिओझा, व्हिएतनामभोवती स्वतःहून प्रवास करणे कदाचित फार धोकादायक नाही, परंतु भाषेची समस्या तीव्र आहे. आज, बहुतेक व्हिएतनामींना माहित नाही परदेशी भाषासामान्यतः: इंग्रजी नाही, फ्रेंच नाही, रशियन नाही, पर्यटन उद्योगात काम करणारे देखील. म्हणून, आपल्याला हे समजून घेणे आवश्यक आहे की मार्ग आधीच तयार केले पाहिजेत आणि तयार केले पाहिजेत, मुख्य बिंदूंवर आपल्याला मदतीसाठी कोठे जायचे हे माहित असणे आवश्यक आहे, वैद्यकीय आवश्यक नाही, समस्या उद्भवतात. व्हिएतनामी शिकणे कदाचित सोपे नाही. तुम्ही आल्यास आणि एका ठिकाणाहून निघून गेल्यास, "मार्गदर्शक" शोधणे इष्टतम असेल - किमान फक्त शाळकरी मुलासारखा मूळ वक्ता.

  हे नक्कीच लाजिरवाणे आहे की, व्हिएतनामबद्दलचे माझे फोटो "पडले नाहीत", परंतु मी ते "एपिसच्या आधी" घेतले आहेत आणि त्यापैकी बहुतेकांना ते आवडत नाहीत. आणि मी म्हणू शकतो की व्हिएतनाममधील सर्वात चांगली गोष्ट म्हणजे लोक (मिशा, हे तुमच्यासाठी इन्फा आहे), म्हणून तुम्हाला सर्वप्रथम, लोकांशी संवाद साधणे आणि चित्रपट करणे आवश्यक आहे.

  • ओलेग! फोटो हे तुम्हाला आवडले नाहीत असे नाही, परंतु तुम्ही त्यांच्यापासून चित्र बनवू शकत नाही. इथे दलत आहे: तुम्ही तिथे का आलात? "तिरंदाज" आणि काही पॅनोरमाचा फोटो घ्या? तुला तिकडे नेले होते त्या डोंगरावरून दर्शनासाठी नाही का?

    मला समजले आहे की मुख्य गोष्ट निसर्ग आहे, परंतु पर्यटकांच्या गर्दीच्या पार्श्वभूमीवर. किंवा तुम्हाला तुमच्या स्वतःच्या प्रवासाची योजना आखण्याची आवश्यकता आहे. मी गेल्या वेळी फेब्रुवारी २०११ मध्ये ग्रुप टूरवर गेलो होतो. सारांश, मला व्हिएतनामकडून काहीही अपेक्षा नाही; मी कार घेणार नाही, परंतु एका गटात तुम्हाला फारसे दिसणार नाही आणि आम्ही सर्व आश्चर्यकारक दृश्यांमधून जाऊ.

    मीशा, मीही फोटोंवरून मागे हटत नाही आणि आम्ही कुठे गेलो हे समजणे देखील कठीण आहे. तसे, दलातची सहल जवळजवळ वैयक्तिक होती: आमच्या दोघांव्यतिरिक्त, 2 नातवंडांसह आणखी एक जोडपे होते, उसुरियस्कमधील शाळकरी मुले. खूप छान प्रवास सोबती. आणि मार्गदर्शक एक रशियन महिला आहे.

    त्याची किंमत आहे, जसे की, दुपारच्या जेवणासाठी प्रति व्यक्ती 35 रुपये - हे केवळ कोणत्याही गोष्टीसाठी स्वस्त आहे, कारण ते जाण्यासाठी बुडविलेले बीम नाही. तुमची इच्छा असल्यास, तुम्ही 2 दिवस जाऊ शकता: रात्रीचे शांत जेवण करा आणि संध्याकाळी शहराभोवती फिरू शकता, तेथील पाककृतीची खूप प्रशंसा केली जाते, हे व्हिएतनाममधील सर्वात आनंददायी "मनोरंजन" आहे, ज्यासाठी कमी किमती आहेत. उत्कृष्ट गुणवत्तेसह अल्कोहोल. आणि बाकीच्या प्रेक्षणीय स्थळांना भेट दिली.

    मी माझ्या ब्लॉगवर अधिक तपशील लिहिण्याची योजना आखत आहे, परंतु व्हिएतनामच्या दक्षिणेसाठी Dalat हे पाहणे आवश्यक आहे. बाय द वे, तुम्ही कोणत्या रिसॉर्टला जात आहात?

    फान थियेट. पुष्टी झाल्यास, हॉटेल ब्लू शेल रिसॉर्ट 4 * असेल. माझ्याकडून कोणताही उत्साह नाही, निवड माझ्या पत्नीवर सोडली गेली. मी माझा पासपोर्ट स्लॅम केला: तो 6 महिन्यांसाठी वैध होता, परंतु परत मागे, मला तातडीने एक नवीन बनवावा लागला आणि नंतर नवीन वर्षाच्या सुट्ट्या... मला तो 23 तारखेला मिळाला, माझ्याकडे वेळ नव्हता भारताचा व्हिसा (आणि गोवा, किंमतीसाठी, सर्वांपेक्षा श्रेयस्कर आहे).

    संध्याकाळी कंटाळा येऊ नये म्हणून गेलजवळील समुद्रकिनारे गृहीत धरून मी श्रीलंकेकडे झुकत होतो, पण ते वाहून गेले (किनारे), 2006 च्या टायफूनने (?) जाणवते. व्हिएतनाम किमतीसाठी स्वीकार्य राहिले (जरी दोन आठवड्यांच्या समुद्रकिनाऱ्यावरील सुट्टीसाठी किंमत टॅग अजूनही धक्कादायक आहे).

    सर्जेच्या उदाहरणाचे अनुसरण करून, माझ्या स्वत: वर काहीतरी आयोजित करण्यास वेळ नव्हता. आणि, सर्वसाधारणपणे, ही सुट्टी एक मोठा प्रश्न होता. तांत्रिकदृष्ट्या, माझ्याकडे जूनमध्ये आणखी 20 दिवस आहेत आणि ऑक्टोबरमध्ये 21 दिवस आहेत. फक्त सध्याच्या परिस्थितीत अंदाज लावणे हे पाप आहे. शिवाय, आमच्याकडे पुनर्रचना आणि ऑप्टिमायझेशन आहे, त्याचा परिणाम काय होईल हे कोणालाही माहिती नाही.

    मला स्वादिष्ट पदार्थ खायला आवडत असले तरी, मगर आणि तळलेले सापाशिवाय मी सहज करू शकतो. अल्कोहोल - मी शुद्ध जिन किंवा आयरिश व्हिस्कीला प्राधान्य देतो (मी सेर्गेकडे वळतो - भारतीय रस्त्यांवरून प्रवास करताना येथे आणखी एक औषध आहे - डिस्टिलेट्स!), परंतु मी संध्याकाळपूर्वी शंभर ग्रॅमपेक्षा जास्त पीत नाही. हा माझा नियम आहे.

    मी कॅमेरा घेईन, पण मी योजना बनवत नाही.

    मिशा, तू श्रीलंकेतील समुद्रकिनारे कधी धुवून काढलेस? शेवटी, मी आणि माझी पत्नी मे 2013 मध्ये अर्धा देश प्रवास केला. आणि पहिली रात्र गॅले किल्ल्यापासून 30 किमी दूर होती... 🙂 त्यानंतर आणखी एक पूर आला होता का?

    वादळ किंवा पूर नाही. आम्हाला एजन्सीमध्ये सांगण्यात आले, कर्मचारी अक्षरशः दुसऱ्या दिवशी परत आला आणि मी घरी नवीनतम पुनरावलोकने पाहिली. पूर्वी, दुपारपर्यंत, भरतीच्या वेळी, त्यांना पूर आला होता, शेलला डेक खुर्चीला बांधावे लागले - त्यांनी त्यांना समुद्रात नेले आणि आता ते पूर्णपणे वाहून गेले किंवा कोरलच्या तुकड्यांनी झाकले गेले.

    निसर्गाला अपंग करण्यासारखे काही नाही. सुरुवातीला, स्थानिक रहिवाशांनी कोरलपासून घरे बांधली आणि नंतर वादळाने हा नैसर्गिक अडथळा संपवला.

    श्रीलंका, कदाचित तसे असेल, पण तुम्ही माझा प्रवास अहवाल पाहिला आहे. काही प्रवासानंतर टिप्पण्या लिहितात. जर ते खरोखरच वाहून गेले तर लोक कदाचित सदस्यत्व रद्द करतील. बरं, काही फरक पडत नाही, तुम्ही दुसऱ्या देशात जात आहात.

    व्हिएतनाममध्ये कार भाड्याने देण्याबाबत, मी या समस्येचा सखोल अभ्यास केला नाही. परंतु "या देशातील पर्यटकांसाठी टिपा" या विभागात ब्रिटीश सरकारच्या वेबसाइटवर ते लिहितात की कार चालवण्यासाठी, तुम्हाला स्थानिक परवाना मिळणे आवश्यक आहे: हनोई किंवा हो ची मिन्ह सिटीमध्ये. सार्वजनिक बांधकाम आणि परिवहन विभागाशी संपर्क साधा. मला असे वाटते की व्यवहारात ही प्रक्रिया आम्हाला श्रीलंकेत कार चालविण्याचा ड्रायव्हरचा परवाना कसा मिळाला सारखीच आहे: आम्ही कागदपत्रे भाड्याने कार्यालयात पाठवली, तिने अधिकार जारी केले.

    ते असेही लिहितात की विमा सहसा खर्च भरत नाही आणि जर एखाद्या इंग्रजी पर्यटकाला अपघात झाला तर डाकू "काउंटरवर ठेवू शकतात". बहुधा व्हिएतनाम हा देश नाही जिथे आपण ड्रायव्हरशिवाय कार भाड्याने घेण्याचा विचार केला पाहिजे…

    सर्जी! फेब्रुवारी २०१३ मध्ये श्रीलंकेत त्याच वेळी आम्ही तुमच्यासोबत होतो. मला आत्ता इंटरनेटवर रम्य करायचे नाही, मी ताजी चित्रे पाहिली (जानेवारी 2015) - समुद्रकिनाऱ्यावरून, आणि इतकी रुंद नाही, कोरलच्या मोठ्या तुकड्यांनी झाकलेली एक अरुंद पट्टी होती. हे Unawatuna मध्ये आहे, बहुधा सर्वत्र नाही. उदाहरणार्थ, नेगोंबोमधील मानवनिर्मित समुद्रकिनारा वाहून जाण्याची शक्यता नाही.

    दीडशे भरा आणि बीच - आग ग्रस्त. कार भाड्याने देणे - माझ्याकडे माझी स्वतःची कारणे आहेत, एक लहर, तुम्हाला आवडत असल्यास. माझी मुलगी शिकत असताना (पदवी वर्ग आणि विद्यापीठ), मला रात्री कॅब ड्रायव्हरने शवपेटी दिली होती, जवळजवळ आठ वर्षांपासून, ड्रायव्हिंगमुळे मला आजारी पडते, मी आवश्यक तेव्हाच गाडी चालवतो.

तेथे व्हिएतनामी भाषा असल्याने मी वेळोवेळी माझ्या स्मार्टफोनवर Google वरील अनुवादक वापरतो. तसे, व्हिएतनाम देखील Google नकाशेमध्ये तुलनेने चांगले प्रतिबिंबित झाले आहे, मुख्य गोष्ट म्हणजे कॅशे आगाऊ डाउनलोड करणे जेणेकरुन आपण नेटवर्कच्या अनुपस्थितीत सर्वकाही पाहू शकता.

• मीशा, तू ऑक्टोबरमध्ये बालीला सुट्टीवर जात आहेस. आज, वृत्तसंस्थांनी ठणकावले की इंडोनेशियातील परिस्थिती पहा आणि जेव्हा तुम्ही समुद्रात पोहता तेव्हा अधिक वेळा पाण्यात पहा.

मीशा, मला माहित नाही, तुम्ही कोणत्या रिसॉर्टमध्ये जाण्याचा विचार करत आहात आणि संधी मिळेल की नाही, परंतु, सर्वसाधारणपणे, जर तुम्ही एखाद्या गावात आराम केला तर तुम्ही किमान सायकल भाड्याने घेण्याचा प्रयत्न करू शकता. तुम्ही आम्हाला चीनमधील यांगशुओ गावात दोन दिवस सायकल चालवताना पाहिले असेल. होते मनोरंजक ठिकाणेमेक्सिकोमध्ये, आमच्या टुलुमच्या रिसॉर्टच्या परिसरात आणि श्रीलंकेतही (परंतु या दोन देशांमध्ये आम्ही कार भाड्याने घेतली आणि बाइक भाड्याने घेण्याची गरज नव्हती).

तर, चीनमध्ये भाड्याने बाइक घेण्याच्या अनुभवावरून, आजूबाजूच्या गावांमधून बाइक चालवणे, शेतकरी कसे राहतात, शेतात भटकणे हे खूप मनोरंजक आहे!.. आणि जीवनाच्या वर्णनासह आपण कोणती मनोरंजक चित्रे काढू शकता. स्थानिक रहिवाशांचे...

• सर्जी! मी - मी करू शकतो, परंतु पत्नीची कल्पना करणे चांगले नाही - अडचणीसह. तरी... मी ऑफर करीन. कार भाड्याने घेणे शक्य होईल, परंतु रोड्सच्या अनुभवावर आधारित, एक किंवा दोन ट्रिप घेण्यास काही अर्थ नाही: फी फायदा लपवते. आम्ही चांगले चालणारे आहोत, पण... मला अंदाज लावायचा नाही.

  सर्जी, चेतावणीबद्दल धन्यवाद! आपण सुट्टीतील सर्व धोक्यांचा अंदाज लावू शकत नाही. फेब्रुवारीमध्ये मलेशियातील पेनांग बेटावर आम्हाला जेलीफिशने चावा घेतला होता. मला माहित नाही, "बोटी" किंवा इतर काही, परंतु ते खूप वेदनादायक होते. बर्नला टोमॅटोने घासण्याचा सल्ला दिला जातो, परंतु ओल्या वाळूने ते चांगले आहे. स्क्रब इफेक्ट सारखा. स्वतःवर अनेक वेळा चाचणी केली.

  हे जेलीफिश किती धोकादायक आहेत याबद्दल मी अधिक माहिती वाचली. अभ्यासानुसार, 2003 ते 2009 पर्यंत थायलंडमध्ये 381 प्रकरणे नोंदवली गेली (त्यापैकी 200 बळी परदेशी पर्यटक होते). मला फक्त समजत नाही, आम्ही मृत्यूबद्दल बोलत आहोत किंवा त्या सर्व दंश बद्दल बोलत आहोत: इंग्रजीमध्ये असे वाटते की "2003-2009 पासून 381 विषारी जेलीफिश प्रकरणे आढळून आली".

  एकीकडे, हे खूप भयानक आहे, दुसरीकडे, 25 दशलक्ष पर्यटक वर्षातून थायलंडला सुट्टीत येतात, तसे नाही ...

  हे कदाचित तुम्ही उल्लेख केलेल्या जेलीफिशबद्दल नाही. "पोर्तुगीज बोटी", वर्णनानुसार, अशा प्रकारे स्टिंग करा की आपल्याला बर्याच काळासाठी लक्षात राहील. शिवाय, मृत जेलीफिशच्या पाण्यात तरंगणारे मंडपाचे तुकडे देखील धोकादायक असतात.

सेर्गे, आम्ही चार वेळा भारतात आलो आहोत: दोन सहलींवर, दररोज एक नवीन हॉटेल आहे. आणि म्हणून - 5 साठी, आणि नंतर - आणि 7 दिवस. हरकत नाही.

मी लगेच म्हणेन - मी अन्नात लहरी आहे. फेब्रुवारीमध्ये, केरळमध्ये मला एक समस्या आली आणि त्रिवेंद्रमला ती जवळजवळ दिसत नव्हती. पण ते ऐवजी चिंताग्रस्त होते. अहवाल वाचलात तर समजेल. मला नुकताच जठराचा दाह झाला.

आमचे मार्गदर्शक अजय म्हणाले की, भारतातील विविध राज्यांतील पाण्याची खनिज रचना खूप वेगळी आहे. तो मूळचा दिल्लीचा रहिवासी आहे. प्रवास करताना स्थानिक पाणी पिण्यास त्रास होतो (आम्ही फक्त बाटलीबंद पाण्याबद्दल बोलत आहोत). आमच्या लक्षात आले नाही. फक्त बाबतीत, आमच्याकडे औषधांचा संपूर्ण संच आहे.

शिवाय, अन्नात भरपूर मसाल्यांचे प्रमाण प्रतिजैविक म्हणून काम करते. गोकर्णात एक मुलगी भेटली. तिने आणि तिचा नवरा आणि दोन लहान मुलांनी समुद्रकिनार्यावर एका खाजगी घरात एक खोली भाड्याने घेतली, गरम पाणी नाही. आम्ही भेटलो तोपर्यंत त्यांना तीन महिने झाले होते.

तू चीनमध्ये होतास, तू साप खाल्लेस, मला समजते, हा स्ट्रीट कॅफे आहे. थायलंडमध्ये होते, खाल्ले, मला वाटते, मिशेलिन-तारांकित रेस्टॉरंटमध्ये नाही, काही समस्या होत्या का? मी मलेशियामध्ये थायलंडचे प्रतिनिधित्व करतो: आमच्या हॉटेलच्या खिडकीतून, 10 मजल्यांच्या उंचीवरून, मी घरातील रहिवाशांना खिडकीतून, वेगवेगळ्या मजल्यांवरून आणि वेगवेगळ्या अचूकतेने कचरा टाकताना पाहिले. अर्थात, सर्व घरे नाहीत, परंतु म्हणून - दिसण्यात, झोपडपट्ट्यांसारखी.

औषधांबद्दल. भारतात खूप चांगली औषधे आहेत. आम्हीच, रशियामध्ये, ज्यांनी औषधांसाठी पदार्थांचे उत्पादन नष्ट केले आणि त्याउलट, फार्मास्युटिकल दिग्गजांनी तेथे उत्पादन हलवले. आमच्या पैशाने (संकटाच्या आधी) प्रत्येक गोष्ट एक पैसा खर्च करते. कधीकधी फार्मसी शोधणे आणि स्वतःला समजावून सांगणे कठीण असते: ते काकडीला "काकडी" म्हणून उच्चारतात, परंतु तेथे औषधे आहेत.

जेव्हा तुम्ही स्वतंत्र सहलीला जाता तेव्हा तुम्ही विमा काढता का?

• मिशा, भारताच्या संभाव्य सहलीबद्दलची शेवटची शंका दूर केली... 🙂 तू इतक्या उत्साहाने बोललीस की मी या देशाच्या अनुपस्थितीत प्रेमात पडू लागलो आहे... मला "झुडुपांमध्ये चढू नये" ही शिफारस आवडत नाही. जंगल", कारण सहसा सुट्टीत माझी पत्नी आणि मी तेच करतो... 🙂 पण मला विश्वास वाटू लागला आहे की जर तुम्ही या समस्येकडे योग्य प्रकारे संपर्क साधला तर तुम्ही अनेक समस्या टाळू शकता. 🙂

  होय, जेव्हा आपण स्वतंत्र सहलीला जातो तेव्हा आपण नेहमी विमा काढतो. शिवाय, आम्ही कार भाड्याने घेणार असल्यास, आम्ही हे सूचित केले पाहिजे, कारण विमा कंपन्यांचा असा विश्वास आहे की आम्ही सक्रिय खेळांमध्ये गुंतण्याची योजना करतो ... 🙂

  आतापर्यंत, विम्याची खरोखर फक्त फिलीपिन्समध्ये गरज होती - समुद्राच्या पाण्यातून माझ्या कानात सूज आली (ओटिटिस मीडिया), आणि फार्मसीने डॉक्टरांच्या प्रिस्क्रिप्शनशिवाय औषधे विकण्यास नकार दिला ... परंतु मी कधीही डॉक्टरकडे गेलो नाही - मी त्यांच्याकडून थेंब विकत घेतले. एक भूमिगत फार्मासिस्ट ... त्यांनी मदत केली नाही ... पण आधीच घरी जाण्याची वेळ आली होती.

  तसेच चढाईच्या अहवालात डॉ पवित्र पर्वतअॅडम पीकने मला सांगितले की त्याची पत्नी आजारी पडली आणि तिने पायऱ्यांवरून डोके वळवले. तिने तिचे गुडघे आणि कोपर थोडेसे सोलले, परंतु ते डॉक्टरकडे गेले नाहीत.

  तथापि, मला वाटते की विम्याशिवाय परदेशात जाणे हा अविचारी निर्णय आहे.

  अहवालासाठी आणि भारताबद्दलच्या टिप्पण्यांसाठी पुन्हा धन्यवाद! तुमचा उत्साह संचारतो...🙂

  • आपण रात्री, आणि पाण्यात आणि जंगलात चढू शकत नाही. असे मानले जाते की केरळमध्ये, प्रत्येक अंगणात, कोब्राचे एक कुटुंब आहे (आणि प्रत्येक गावात - एक काम करणारा हत्ती), पारंपारिक औषध, आयुर्वेद खूप विकसित आहेत, विष गोळा केले जाते आणि दिले जाते. त्यांना साप दिसले नाहीत, ते एकूण पाच आठवडे जगले.

    आम्ही जंगलात गेलो नव्हतो, पण रस्त्यांच्या कडेला, देशाच्या रस्त्यांवर, सर्फ लाईनच्या बाजूने, आम्ही काही जखमा केल्या. गोव्याला जाताना विशेष काही वाचले नाही, फक्त गाईड. मग मी आणि जवाहरलाल नेहरूंनी द डिस्कव्हरी ऑफ इंडिया वाचलं, गांधींमधलं काहीतरी. आमच्यापैकी - नताल्या गुसेवा, मला अचूक नाव आठवत नाही, जसे की, "असे असामान्य भारतीय." तसे, ती अवैज्ञानिक आर्क्टिक सिद्धांताची समर्थक आहे (आपण विकिपीडियावर याबद्दल माहिती शोधू शकता). हिंदू ग्रंथांमधून - भगवद्गीता वाचा.

तसे, झोपडपट्ट्या शोधण्यासाठी तुम्हाला फार दूर जाण्याची गरज नाही. 🙂 अलिकडच्या वर्षांत, मी उझबेकिस्तानमध्ये दहा वेळा व्यावसायिक सहलींवर गेलो आहे. बहुतेक ठिकाणे ठीक आहेत. पण, जसे तुम्ही डोंगराळ गावात चढता-तोच भारत! 🙂

• कोवलम (कोवलम, കോവളം) जवळ एक गाव आहे, तुम्हाला ते दीपगृहावरून दिसते. आम्ही तिथे गेलो. हे दोन भागांमध्ये विभागले गेले आहे: मुस्लिम, आणि दुसरा कॅथोलिक आणि हिंदूंनी विभागलेला आहे. मुस्लिम - तीन मोठ्या मशिदी आणि घरांमध्ये भयंकर गरिबी, दुसरा - समृद्ध आणि एक कॅथोलिक कॅथेड्रल, परंतु माझे लक्ष वेधले नाही.
  fotki.yandex.ru/next/users/shmakov-misha2012/album/257767/view/1060111?page=1
  डावीकडे - दुसरा, मोठा हिरवा, गुलाबी.

2. मला असे वाटते की या संरचनेवर उभे राहून तुम्ही अनुभवलेल्या भावना चित्र अचूकपणे व्यक्त करत नाही ... आणि हे सर्व काही शंभर वर्षांपूर्वी कसे बांधले जाऊ शकते, जेव्हा क्रेन, काँक्रीट प्लांट्स आणि ऑटोकॅड प्रोग्राम नव्हते? ..

   • सेर्गे, आमच्या खेदासाठी, हा रिमेक आहे. काँक्रीट. पोर्तुगीजांनी जवळजवळ सर्व काही नष्ट केले. मी जोर देतो: "आमच्यासाठी"! केरळबद्दलच्या एका लेखात मी या विषयाकडे परत येईन.

     हिंदू बांधणीच्या "काळाचा" विचार करत नाहीत. येथे आहे त्या ठिकाणाचे पावित्र्य - होय. त्यामुळे निदान मला तरी समजले. तथापि, त्या ठिकाणाची प्रार्थना महत्त्वाची आहे.

     मी हिंदू धर्माचा तज्ञ नाही, भाषिक फरकामुळे भारतीयांशी संवादात अडथळा आला. ते कितीही चांगले रशियन बोलत असले तरी शब्दावली विशिष्ट आहे. इंटरनेटवर थोडी वरवरची माहिती आहे. कदाचित, तज्ञ आहेत - कदाचित ते सांगतील.

     भाषांतराच्या जटिलतेबद्दल: संकल्पना, उदाहरणार्थ, "धर्म" चे कोणत्याही भाषेत भाषांतर नाही. शब्दशः याचा अर्थ "जे समर्थन करते".

     मी सहमत आहे की छायाचित्रे नेहमी एखाद्या वस्तूसोबत असताना अनुभवू शकणारी भव्यता आणि भावना व्यक्त करत नाहीत. पण इथे तुम्ही हे सगळं सांगून चांगलं काम केलंत.

हाय, मिशा! विनिमय दराची परिस्थिती असूनही, मी एखाद्या दिवशी सुट्टीवर जाण्याचे स्वप्न पाहतो. तुमचा शब्दलेखन आणि अहवाल कामी आला... मला वाटतं पुढच्या वेळी मी भारतात जाईन.

मार्गाचे नियोजन अद्याप झालेले नाही. हिमालयात, असे दिसते की, हे वर्षातील बहुतेक हंगामात नाही, परंतु मला खरोखर हवे आहे ... मी डिसेंबरमध्ये तेथे आलेल्या एका रशियन प्रवाशाचा अहवाल वाचला. पार्वती खोऱ्यात… वाहतूक कशी आहे हे जाणून घेण्याचा मी प्रयत्न करत आहे… या वस्तुस्थितीवर मी नाचणार आहे…

स्वतःहून भारताच्या ट्रिप प्लॅनचे अनिवार्य मुद्दे:

1) काझीरंगा राष्ट्रीय उद्यान आणि गेंडे.
2) केरळ रिसॉर्ट.

विचाराधीन:

3) अमृतसर हे निळे फेटे आणि पांढरे झगे असलेले भारतीय असलेले सुंदर शहर आहे.
4) रणथंबोर किंवा बांधवगड वाघ असलेली राष्ट्रीय उद्याने.
5) केवलदेव राष्ट्रीय उद्यान, जिथे तुम्ही मार्गदर्शकाशिवाय बाईक चालवू शकता.
6) वाराणसी हे 5000 वर्षांचा इतिहास असलेले शहर आहे.
७) जयपूर - अंबर किल्ल्याचे सौंदर्य आहे.

मी नंतर देशांतर्गत उड्डाणे आणि ट्रेन्स बुक करेन, कारण मी मार्ग काढणार आहे ...

भारताच्या स्वतंत्र सहलीचे आयोजन करण्याबद्दल तुमच्यासाठी प्रश्नः

1) केरळमध्ये लोकांच्या गर्दीशिवाय समुद्रकिनारे आहेत की नाही हे मला नीट समजले नाही... तुमच्या अहवालातील आणि इतर अनेक श्रीलंकेतील नेगोंबोसारखे आहेत (मला वाटले): बरेच लोक, बरेच कार, ​​दुकाने... मला हवे आहे, . पण तुम्ही लिहिले आहे की ते निर्जन समुद्रकिनार्यावर धोकादायक आहे?

2) खिडकीतून दिल्लीचे सुंदर दृश्य पाहण्यासाठी विमानात कोणत्या बाजूला बसायचे (डावी किंवा उजवीकडे)?

• आणि पुढच्या वेळी आम्ही पुन्हा ४ दिवस मुंबईला जाणार. मी माझ्या अहवालांचा विचार करत राहिलो आणि मला जाणवले की ते एकतर्फी आहेत: मंदिरे आणि राजवाडे! या वेळी मला एका शास्त्रीय भारतीय नृत्यासाठी थिएटरमध्ये जायचे आहे, फोटोशिवाय (तेथे लाईट लेन्स नाही). मुंबईत सिनेमाला जा - इथे देवानेच आदेश दिला.

  कुठल्या बाजुला बसायचं ते कळत नाही. मला आठवत नाही. लक्षात ठेवा की भारताच्या काही भागांमध्ये (उदाहरणार्थ, दिल्लीतील शरद ऋतूतील) थंडी असू शकते.

  • प्रत्येकजण, मी गेंडे फेकत आहे. मी फक्त लडाख आणि केरळ राज्य सोडतो... 🙂 लडाखमध्ये भारतात येण्याचे माझे खूप दिवसांपासून स्वप्न होते, पण मला वाटले की शरद ऋतूच्या उत्तरार्धात तो ऋतू नाही. ठीक आहे... या राज्यांमध्ये ऑफ सीझनमध्ये प्रवास करणाऱ्या लोकांचे अहवाल सापडले.

    मला खात्री नाही की मला भारतीय चित्रपटात काय आवडेल: ते हिंदीत असतील किंवा इंग्रजीत चित्रपट ट्विस्ट करतील. पण मला असे वाटते की भारतीय परफॉर्मन्ससह थिएटरमध्ये जाणे मनोरंजक असेल. पोशाख, मेकअप, भावना. खरे आहे, भारतात, मी ऐकल्याप्रमाणे, स्त्रिया थिएटरमध्ये काम करू शकत नाहीत, म्हणून पुरुष स्त्री भूमिका करतात. 🙂

    • का, जर तुम्ही इंग्रजी सबटायटल्स असलेल्या चित्रपटात गेलात तर पूर्णपणे. मला संवाद समजला आहे, मला आशा आहे. लहानपणी ते मला उन्हाळ्यासाठी गावी घेऊन जायचे. एक सिनेमा होता (आता एक जिम, आणि अलीकडे दारूचे दुकान), भांडार सामान्य होते, परंतु कधीकधी आश्चर्यकारक गोष्टी घडल्या. कसा तरी मी "चेरबर्ग अंब्रेलास" (लेस पॅराप्लुईज डी चेरबर्ग) वर पोहोचलो. फ्रेंच मध्ये चित्रपट. पण भाषांतराची गरज नव्हती. संगीत! प्रेम, वेगळेपणा - भाषांतर आवश्यक नाही.

      थिएटरच्या बाबतीत तुम्ही फारसे बरोबर नाही. ही कथकली आहे, आणि हे, तसे, केरळ राज्यात आहे. मी अत्यंत शिफारस करतो, फक्त मेक-अप कित्येक तासांसाठी लागू केला जातो! पण शास्त्रीय भारतीय नृत्यात कलाकार महिलाच असतात. नृत्याव्यतिरिक्त, चेहर्यावरील भाव आणि सांकेतिक भाषा (मुद्रा) देखील आहे. मी चुकलो नाही तर, आठ शैली. कर्नाटकातील मंदिरांमध्ये नर्तकांच्या पायांनी पॉलिश केलेले काळे, गोलाकार, ग्रॅनाइट चबुतरे जतन करण्यात आले आहेत. दुर्दैवाने चित्रे फारशी चांगली नाहीत. होय, आणि सहसा मी कमाल मर्यादेचे छायाचित्र काढण्यासाठी त्यावर झोपतो.

      आणि मी आग्राच्या थिएटरमधील कामगिरीबद्दल बोललो.

लडाखमध्ये शरद ऋतूतील बर्फ नाही हे आधीच दिसून आले आहे, परंतु खूप थंड आहे ... नोव्हेंबरमध्ये जाणे एक पराक्रम असेल, आपल्याला सप्टेंबरमध्ये आवश्यक आहे ...

कुठे गेंडा राष्ट्रीय उद्यानकाझीरंगा नॅशनल पार्क), मला आता काही मनोरंजक वाटले नाही... थोडक्यात, मी ते १०० पट अधिक बदलेन.

केरळबद्दलचे प्रश्न फक्त होते, तिथे एक निर्जन समुद्रकिनारा शोधणे शक्य आहे का... आणि सर्वसाधारणपणे, गोवा राज्य भारतात आराम करण्यासाठी चांगले आहे का? बहुदा, देशभरात 10 दिवसांच्या प्रवासानंतर समुद्रकिनार्यावर आराम करण्यासाठी.

• ओ! मी विकिपीडियावर वाचले की काझीरंगा राष्ट्रीय उद्यानात फक्त गेंडेच नाही तर बंगाली वाघही आढळतात. त्यापैकी बरेच येथे प्रजनन झाले आहेत: 1972 मध्ये 30 तुकड्यांपासून ते 2000 मध्ये 86 तुकडे. अशा प्रकारे, काझीरंगा राष्ट्रीय उद्यानात वाघांची सर्वाधिक घनता आहे: ०.२ मांजरी/किमी². 2006 पासून, त्याला व्याघ्र प्रकल्पाचा अधिकृत दर्जा प्राप्त झाला आहे.

  कुठेतरी पर्यटकांच्या अहवालात वाघांची छायाचित्रे नाहीत... विचित्र. खरे आहे, काझीरंगा रिझर्व्हमध्ये, प्रदेशाचा फक्त एक छोटासा भाग अभ्यागतांसाठी खुला आहे ...

  • बंगालच्या वाघाचा सामना! जर तुम्ही वाघाचे चित्र आणले तर मी ईर्षेने स्वतःला गुदमरून टाकीन! 🙂 मी भारताच्या व्हिसासाठी फोटो काढण्यासाठी फोटो स्टुडिओत जात आहे. आपल्याला दोन संख्या आणि कागदावर दोन आवश्यक आहेत: 3.5 * 4.0 च्या परिमाणांसह रंग, चेहरा 25-30 मिमी क्षेत्र व्यापलेला असावा.

    • असे दिसते की आता इंटरनेटद्वारे व्हिसा मिळू शकेल? यूएसए, जर्मनीच्या सहलीसाठी आणि पासपोर्टसाठी व्हिसासाठी अर्ज करण्यासाठी, कामावर मी साबणाच्या डिशवर, लॉगजीयावर 10 लोकांची छायाचित्रे घेतली. आम्ही तेथे एक पांढरी भिंत आहे - ते सोयीस्कर आहे. आणि बचत, पुन्हा ... 🙂

      भारतातील राष्ट्रीय उद्यानात वाघाला भेटणे आणि पर्यटकांच्या अहवालानुसार त्याचे छायाचित्र काढण्यासाठी वेळ मिळणे हे एक मोठे यश आहे. तरीही, मी रणथंबोर आणि बांधवगड या राष्ट्रीय उद्यानांच्या सहलींबद्दल पुनरावलोकने वाचली. मला असे वाटते की 5 पैकी 1 पर्यटक नशीबवान आहे त्याच वेळी, तो भेटीसाठी तीन किंवा चार दिवस झोपतो. मग तो फोटो घेऊन येण्याची शक्यता आहे. वाघ हे गुप्त प्राणी आहेत. हे बर्‍याचदा घडते: जीपच्या समोर, तो झुडुपातून उडी मारला आणि लगेच गवतामध्ये गायब झाला ...

      सफारीवर बिबट्या दिसणे हे सुध्दा नशीब आहे असे त्यांचे म्हणणे आहे. श्रीलंकेत, याला नॅशनल पार्कमध्ये, आम्ही त्याला पाहिले. खरे, दुरून: तो मार्गापासून 100-200 मीटर उंच झाडावर बसला होता. असे म्हणता येईल की मला डागांसह फक्त लाल ठिपका दिसला ... 🙂

      • आम्ही इंटरनेटद्वारे भारताचा व्हिसा देखील करतो. तीन पानांची एक प्रश्नावली आहे (तुम्ही कुठे सेवा दिलीत, कोणत्या सैन्यात, तुम्ही इस्लामिक देशांमध्ये होता का, तुम्ही कोणासाठी काम करता, इ.). परंतु, बहुधा, आम्ही मॉस्कोमध्ये राहतो या वस्तुस्थितीवरून, आम्हाला व्हिसा केंद्रावर प्राप्त होईल.

        माझी पत्नी योगासन गेली. 🙂 आणि मी हिंदीचे धडे डाउनलोड केले. पहिल्या धड्यात, उत्साह संपला: मी बहुभाषिक नाही! 🙁

        तुम्ही भारतात सफारीला जात असाल तर क्रॅश करा, पण चांगला टीव्ही शोधा, नाहीतर तुमची कोपर चावतील! कोणी जामीन देऊ शकतो का?

        श्रीलंकेला जाण्यापूर्वी मी अशा प्रकारे सिंहली भाषा शिकण्याचा प्रयत्न केला. मी वर्णमाला उघडली आणि मला समजले की मी त्यात प्रभुत्व मिळवू शकत नाही. मी फक्त दोन वाक्ये शिकलो. डोंगरावरील श्रीलंकन ​​पायनियर्सचे आश्चर्यचकित डोळे दिसले पाहिजेत, जेव्हा त्यांचा “हॅलो!” असा आनंदी आक्रोश होता. - मी उत्तर दिले: "आयुबोवान!" 🙂

        श्रीलंकेतील याला नॅशनल पार्कमधील सफारीवर, मी Nikkor 18-55 व्हेल लेन्ससह Nikon D5100 DSLR घेऊन गेलो होतो. निक्कोर 70-300 टेलीफोटो लेन्ससह टायगर सफारीची भारतातील सहल माझ्या फोटोग्राफिक उपकरणांमध्ये सुधारणा आहे याचा विचार करूया. मला भाड्याने द्यायचे नाही. मी 2014 मध्ये चीनच्या सहलीसाठी मिखाईलकडून एक पोलारायझर घेतला - झाकण फुटले ... मी बश्किरियाला तंबू भाड्याने दिला - आधार क्रॅक झाला ... पोलारिकने त्याला एक नवीन विकत घेतले, जुने स्वतःसाठी घेतले. तंबू निश्चित केला. पण मी कॅमेर्‍या आणि लेन्स भाड्याने घेण्याची आणि भाड्याने देण्याची शपथ घेतली ... पहा, डॅनिलने मला माझ्या निक्कोर 70-300 सुट्टीत मागितले, मी नकार दिला.

        तर, काझीरंगा नॅशनल पार्कमधील सफारीवर मी माझ्या गडद निक्कोर 70-300 लेन्सने शूट करेन... तिथे गेलेल्या त्या पर्यटकांच्या छायाचित्रांवरून पाहता, फक्त पक्ष्यांसाठी मोठी फोकल लांबी आवश्यक आहे. प्राण्यांना 300 मि.मी.वर सहज शूट करता येते. खरे आहे, मी माझ्या टेलीफोटो लेन्सच्या जागी Nikkor AF-S 300mm f / 4G VR घेईन... 🙂 पण मला स्वेतलानाचे शब्द आवडले, ज्यांच्या जुन्या Nikon D50 DSLR सह काढलेल्या छायाचित्रांची उदाहरणे मी अलीकडेच “फोटोग्राफी” मध्ये प्रकाशित केली. विभाग: “मी त्या पैशाने चांगले आहे, मी कॅमेरा आणि लेन्ससाठी काय खर्च करू शकतो, मी सुट्टीवर जाईन, त्यापेक्षा मी नवीन कॅमेरा घेऊन घरी बसेन, पण काय शूट करावे हे माहित नाही त्या सोबत! 🙂

        तसे, नमस्ते, "ई" (नमः - धनुष्य, ते - तुला) वर जोर दिला जातो. विहीर, हृदयाच्या पातळीवर तळवे पारंपारिक जोडणे. तुमच्याकडे जवळपास दोन महिने आहेत, तुम्हाला इंग्रजी येत आहे (हिंदीमध्ये इंग्रजीतून बरेच शब्द आहेत), दिमित्री पेट्रोव्हचा पॉलीग्लॉट प्रोग्राम डाउनलोड करा, तो कल्चर चॅनेलवर होता. 16 धडे आहेत. त्याची पत्नी भारतीय आहे. पहिला धडा पहा आणि मी सल्ला का देतो ते तुम्हाला समजेल. त्यांचा भाषेकडे पाहण्याचा दृष्टीकोन अतिशय मूळ आहे. आणि पत्र निरुपयोगी आहे. मी फक्त स्वत: ला जबरदस्ती करू शकत नाही. जरी मी पहिला धडा पाहिला आणि तो आठवला.
        येथे youtube ची लिंक आहे: youtube.com/watch?v=2rbJ60UbYVM

        एक चांगली गोष्ट! अशा प्रकारे मी जर्मन शिकलो - ग्रेट ब्रिटनमधील एक काका आहेत. त्याच्याकडे सुरुवातीपासूनच अनेक भाषांचा कोर्स आहे. वास्तविक, मी 6 तासांचे वर्ग ऐकले आणि जर्मन लोकांना कमी-अधिक प्रमाणात समजू लागलो.

        पण मी हिंदी शिकणार नाही. संपूर्ण भारतीय इंग्रजी बोलतात. आळस… 🙂

        जरी, परदेशी लोकांशी संवाद साधण्याचा माझा अनुभव असे सूचित करतो की आपण भेट देत असलेल्या देशाच्या मूळ भाषेतील काही शब्द नात्यातील बर्फ वितळवू शकतात. म्हणून, आपण गोव्यात (जेथे बरेच रशियन आहेत) विश्रांतीसाठी उड्डाण केले तरीही भारताच्या सहलीसाठी थोडी तयारी करणे योग्य आहे. आपण इतर रशियन पर्यटकांशी अनुकूलपणे तुलना कराल.

        मला आठवते की फिलीपिन्समध्ये, मी इंग्रजी चांगले बोललो याचे एका टॅक्सी चालकाला आश्चर्य वाटले: "सामान्यतः, रशियन लोक "मला विमानतळावर घेऊन जा" असे शब्द तोंडावर कागदाचा तुकडा टाकतात. आणि तुम्ही स्थानिक जीवन, राजकारण यावर सहज चर्चा करू शकता. असे कसे? 😉

        मिशा, हॅलो! माझे डोळे उघडल्याबद्दल, मला स्वतंत्र प्रवासासाठी भारताकडे लक्ष देण्यास भाग पाडल्याबद्दल मी तुमचे आभार मानू इच्छितो!

        या अद्भुत देशाच्या ईशान्येकडील चार राज्यांच्या दोन आठवड्यांच्या सहलीनंतर आम्ही रशियाला परतलो. सुरुवातीला, त्याने स्थानिक पाककृतीबद्दल तक्रार केली - "तांदूळ आहार" कठीण होता: नाश्ता, दुपारचे जेवण आणि रात्रीचे जेवण - भात किंवा तांदूळ नूडल्स. पण सुट्टीच्या उत्तरार्धात, आम्ही अनुभव मिळवला आणि खूप चवदार अन्न खाण्यास व्यवस्थापित केले. जरी, अर्थातच, चीन आणि थायलंडमधील खाद्यपदार्थ खूप चवदार आणि अधिक वैविध्यपूर्ण आहेत.

        आम्ही भारतात आमच्या वास्तव्याचा खरोखर आनंद घेतला. ते कुठे चांगले होते हे सांगणे अशक्य आहे. वाराणसी या पवित्र शहरात, टाइम मशीनमध्ये तुम्ही १६ व्या शतकात आहात असे वाटते. हिमालयात - एक विशेष सौंदर्य. त्याने पर्वतीय जंगलात याक्सचे छायाचित्रण केले, 4500 मीटर उंचीवर चढले, निकोलस रोरिचने काम केलेल्या भागांना भेट दिली. आसाम राज्यातील काझीरंगा नॅशनल पार्कमध्ये, हत्ती गेंड्यांचा मागोवा घेत आहेत, जे ब्रह्मपुत्रा नदीच्या काठावर असलेल्या दलदलीच्या शेजारच्या झाडीझुडपांमध्ये धुके असलेल्या सकाळी शोधणे इतके सोपे नाही.

        सर्वसाधारणपणे, आता मी एका आठवड्यासाठी व्यवसाय सहलीवर जात आहे, आणि नंतर मी फोटोंच्या ढिगाऱ्यातून वर्गीकरण करण्यास सुरवात करेन आणि हळू हळू माझे इंप्रेशन सामायिक करेन.

        तसे, स्वतंत्रपणे भारताच्या या सहलीने कार्यक्षमतेचे सर्व विक्रम मोडले. सर्व टर्नकी खर्च (एअर तिकीट आणि ट्रेन, हॉटेल, अन्न आणि वैयक्तिक सहल) 2480 डॉलर्सची रक्कम. 2014 च्या सुरुवातीच्या विनिमय दराने (प्रति डॉलर 32 रूबल), हे 79,366 रूबल असेल. तुलनेसाठी: 2006 च्या उन्हाळ्यात सोची येथे सुट्टीसाठी 81,000 रूबल (आम्ही एका खाजगी अतिथीगृहात राहत होतो), 2007 मध्ये तुर्कीमध्ये त्यांनी 76,000 रूबल (5 * हॉटेल) खर्च केले ... भारतात आराम करण्यासाठी किती खर्च आला 7-9 वर्षांपूर्वी?

मला तर्क द्या, आणि तुम्ही वजन करून निवड कराल.

भारतात सुट्टीसाठी काय निवडायचे: गोवा किंवा केरळ?

प्रथम, आणि कदाचित सर्वात महत्वाचे, तुम्ही वाहन भाड्याने घेणार आहात का? मी अधिकार घेईन, पण मी कार भाड्याने घेईन की नाही याची मला खात्री नाही. मला पणजी आणि मडगावमध्ये गोव्याला जायचे आहे, बहुधा मी ट्रेन वापरेन.

मी दूधसागर धबधब्यासोबत भगवान महावीर रिझर्व्ह पाहिले आहे, त्यामुळे वैयक्तिक सहलीची संधी असल्यास मी निघेन. मुर्डेश्वर, गोकर्ण? जगले आणि पाहिले. बहुधा, मी पायी मासेमारीच्या गावांसारखे दिसते.

जर मी तुमच्या जागी असतो आणि गोवा राज्य निवडले असते तर मी वरपासून खालपर्यंत सायकल चालवतो. अरामबोल ते पोलेम. थांबण्यासाठी मी पाच किनारे निवडतो. वाटेत रिझर्व्हवर थांबून पणजीला भेट दिली.
किनारे बद्दल अधिक. लोक, पर्यटक, येथे सर्वत्र असतील, परंतु सर्वात लोकप्रिय समुद्रकिनाऱ्यांवर देखील तुम्हाला गर्दीचे सनबेड दिसणार नाहीत. हे स्पेन नाही आणि इजिप्त नाही. आणि जर तुम्हाला ते सनबेड किंवा वाळू आहे की नाही याची काळजी नसेल, तर सनबेडच्या क्लस्टरपासून काही पावले दूर, तुम्हाला शांतता मिळेल.

जरी नोव्हेंबर हा खूप उच्च ऋतू असला तरी, नोव्हेंबर निवडण्यात एक मोठा फायदा आहे - पावसाळा बराच काळ संपला आहे आणि निसर्गाने रंगांची ताजेपणा अजूनही कायम ठेवली आहे.

केरळमध्ये सुट्टी.

हा कदाचित तुमच्यासाठी पसंतीचा पर्याय आहे. जर तुम्ही चांगले नियोजन केले, तर प्रथम केरळसाठी पुरेसे आहे, परंतु भारताशी पुरेशी ओळख आहे. बेससाठी, मी कोवलम निवडेन, म्हणजेच आम्ही जिथे होतो. सर्व प्रथम, विमानतळ जवळ. मी बीचवर लीला हॉटेलमध्ये जाईन, जिथे हॉटेलचा रक्षक जिज्ञासूंना पळवून लावतो, परंतु तुम्हाला वाळूवर झोपावे लागेल, ते तुम्हाला हॉटेलच्या सनबेडमध्ये जाऊ देणार नाहीत.

हे वेगळे असू शकते: मी म्हटल्याप्रमाणे, केरळमध्ये पाच प्रसिद्ध बीच रिसॉर्ट्स आहेत, तुम्ही त्या सर्वांमध्ये राहू शकता. वर्कलाकडे लक्ष द्या. कालवे आणि तलावांमधून सहलीचे नियोजन करताना, काही दिवसांसाठी बोट घ्या. तलावावरील सूर्यास्त, मासेमारी, मोठ्या संख्येने पक्षी. शांतता आणि शांतता.

गोव्यातील समुद्रात नद्यांच्या संगमावर पोहू नका (वेगवेगळ्या घनतेचे आणि तापमानाचे प्रवाह), केरळमधील खडकांजवळील पाण्यात जाऊ नका. पहिली लाट कडेकडेने पास करा किंवा डुबकी मारा.

दुसरी गोष्ट: केरळमध्ये, जवळजवळ प्रत्येक गावात स्वतःचे काम करणारा हत्ती आहे. केरळच्या रस्त्यांवरून फिरताना, इकडे तिकडे रस्त्याच्या कडेने शांतपणे चालताना तुम्हाला भेटेल.

• मीशा, इतक्या तपशीलवार कथेबद्दल धन्यवाद. मग मी वर्कला येथे थांबतो. मी कार घेणार नाही - सर्वसाधारणपणे मला भारतात तसे वाटत नाही (तथापि, रिपोर्ट्स - एका माणसाने अर्धा देश मोटरसायकलवरून फिरवला).

  भारताभोवती सहलीच्या मार्गासह, मी 70% वर निर्णय घेतला, जरी, अद्याप अचूक तारखा नसल्या. येथे प्रस्तावित प्रवास कार्यक्रम आहे:

  भाग 1 - अंदाजे 10 दिवस:

  - दिल्लीत आगमन, संध्याकाळी - सिलीगुडी शहरासाठी फ्लाइट किंवा, त्याच्या शेजारी, बागडोगरा विमानतळ.
  - मिनीबसने दार्जिलिंगला जा. येथे आपण कांचनजंगा पर्वतावर सूर्योदय पाहतो (कांचनजंगा, जगातील तिसरे स्थान, उंची 8586 मीटर). आम्ही दार्जिलिंग (दार्जिलिंग) मधील निरीक्षण डेकमधून पाहतो. नोव्हेंबर हा तिथला ऋतू आहे. आम्हाला सिक्कीम प्रांतात जाण्याची परवानगी मिळते.
  - मिनीबसने डोंगरातून सिक्कीम राज्याच्या राजधानीत स्थलांतर.
  - परमिट मिळवणे आणि सहल खरेदी करणे (2 रात्री, 3 दिवस युमथुंग व्हॅली).
  - दार्जिलिंगला परत या आणि मिनीबसने काझीरंगा नॅशनल पार्क (गेंडे) ची सहल.
  - केरळला कमी किमतीत उड्डाण करा.

  भाग 2.भारताच्या दौऱ्याचा पहिला भाग 10 दिवसांचा असेल. दुसरा - 4-5 दिवस.

  - केरळमध्ये बीच सुट्ट्या.
  - थकलेले - आम्ही कालव्याच्या बाजूने सायकल चालवू, चहाच्या मळ्यात किंवा राष्ट्रीय उद्यानात जाऊ.
  - दिल्लीला परत फ्लाइट.

  • • अय, मीशा, माझ्याकडे आता आहे, जोपर्यंत मी तिकिटे बुक करत नाही तोपर्यंत असा कालावधी असेल - प्रत्येक दिवस नवीन आहे ...

      मी हे शोधण्याचा प्रयत्न केला: माझ्याकडे 2 आठवड्यांत वेळ नाही ... खूप लहान सुट्टी. सहलीच्या प्लॅनमधून एकतर गेंडा किंवा डोंगर फेकून द्यावा...किंवा केरळ... बायको केरळच्या पाठीमागे उभी आहे...🙂

      सेर्गे, मी मना करतो असे समजू नका. माझे मत आहे: एकतर मैदान किंवा पर्वत. पर्वतांना विशेष प्रशिक्षणाची आवश्यकता असते. नियमानुसार, लडाख, बौद्धांच्या सहवासात हा एक धार्मिक प्रवास आहे, दोन. आम्ही पण जात होतो, पण एका फोटो रिपोर्टने मला थांबवले. मी फोटोंवरील टिप्पण्या वाचल्या, आणि असे काहीतरी: "आम्हाला येथे थांबावे लागले, रस्ता खचला, आम्ही त्यांना उंच खोदण्यासाठी 4 तास वाट पाहिली." आणि डोंगराचा एक फोटो: हे स्पष्ट आहे की संपूर्ण उतार रस्त्यांनी झाकलेला आहे, एक कोसळला आहे, ते उंच खोदले आहेत. येथे एक शिडी आहे, चार. डोंगरावरील एक छोटा मठ आणि गुरूशी संवाद हे ध्येय आहे. होय, सौंदर्य! पहाटेचे डोंगर सोन्याने रंगवले जातात!

      तुमच्या देशबांधवांचा एक अहवालही आला होता, त्याच्या चित्रांमुळे मी केरळमध्ये संपलो. तो मोटारसायकलवरून एका गटासह पर्वत चढला. नेटवर्कमधून कुठेतरी गायब झाले. तीन वेळा मोजा...

      आणखी एक युक्तिवाद आहे: तुम्हाला घाण, अस्वच्छ परिस्थिती, सभ्यतेचा अभाव आणि भारताच्या पर्वतरांगांमुळे लाज वाटली, मला वाटते की तुम्हाला ते पूर्ण होईल.

      तसे, जेव्हा मी लिहिले की मला भारतातील अस्वच्छ परिस्थितीची भीती वाटते, तेव्हा माझा अर्थ असा होता की, गोव्यातून “मुख्य भूमीवर” प्रवास केलेल्या अनेक पर्यटकांच्या पुनरावलोकनांनुसार, त्यांच्यासाठी मोठ्या आणि लहान गोष्टींपासून मुक्त होण्याची प्रथा आहे. लपून न राहता रस्त्यावरच हवे. मी वेगवेगळ्या प्रवाश्यांकडून याचे बरेच फोटो पाहिले: एक काका घराच्या भिंतीजवळ बसून व्यवसाय करतात ... म्हणून, ते म्हणतात, कधीकधी गटारे आणि गढूळ नाले रस्त्यावरून वाहतात असा वास येतो ...

      पण कोणावर विश्वास ठेवावा हेच कळत नाही. 🙂 तुम्ही म्हणता की तुम्ही असे काहीही पाहिले नाही. आणि मीशा, तुझ्याशी, मी त्या प्रवाशांपेक्षा जास्त संवाद साधतो. 🙂 भारताच्या पर्वतांमध्ये, मला वाटते शौचालय 2 काठ्या आहेत: तुम्ही एक धरून ठेवा, दुसरी लांडग्यांशी लढा. 🙂 आणि तिथली अस्वच्छ परिस्थिती फक्त खोलीच्या घरात घाणेरडी तागाची असते...म्हणून यासाठी आम्ही आमच्यासोबत स्लीपिंग बॅग घेतो.

• सेर्गे, दिल्लीत मी असेच चित्र पाहिले: एका माणसाने कुंपणावर मोठ्या गरजेचा सामना केला. मुर्डेश्वर (कर्नाटक) मध्ये समुद्रकिनाऱ्यावर - तो गोंधळात पडला, चप्पल धुतली. गोकर्णमध्ये, शिवाच्या सुट्टीच्या वेळी, यात्रेकरूंच्या प्रचंड गर्दीने शहराजवळील समुद्रकिनारा प्रदूषित केला (तुम्ही स्वतःच समजता: एकही शौचालय अशा अतिथींच्या गर्दीचा सामना करू शकत नाही), परंतु सुट्टीनंतर लगेचच समुद्रकिनारा साफ करण्यात आला. मी भारताच्या रस्त्यावर कधीच मूत्राच्या नद्या पाहिल्या नाहीत.

  मीशा, मी "गांधी" चित्रपट पाहिला. तिथं भारताला किंचित शोभा आली आहे, असंच मला वाटतं. देशभरातील सहलींमधील पर्यटकांच्या फोटोंचा आधार घेत, आणि तुमच्या अहवालांनुसार, अगदी गोवा राज्यातही, जे काही कारणास्तव मला इतर प्रांतांसारखे भितीदायक वाटत नाही - थोडे घाणेरडे ... 🙂

  आणि साहजिकच गांधींचे व्यक्तिमत्त्व अगदी आदर्शवत आहे. राजकारण हा एक घाणेरडा व्यवसाय आहे आणि मुख्य पात्र फक्त संत म्हणून दाखवले आहे. माझ्यावर विश्वास बसत नाही. पण मी चित्रपट एन्जॉय केला.

  • सर्जी, तू कठीण प्रश्न विचारतोस. मी गांधींपासून सुरुवात करेन. तो तसाच आहे आणि नेहरूंच्या नेतृत्वाखालील राष्ट्रीय मुक्ती चळवळीतून त्यांच्या आजूबाजूच्या व्यक्तीरेखा हे अर्थातच खर्‍या अर्थाने राजकारणी आहेत. मी म्हणेन की ते भारतीयांसाठी एक प्रतीक आहेत, परंतु त्यांच्या मृत्यूला जवळजवळ 70 वर्षे उलटून गेली आहेत आणि लोक चांगल्या गोष्टी विसरतात. होय, आणि साक्षर, एक अब्ज तीनशे दशलक्ष लोकसंख्या - फक्त 65%. मला वाटते की उर्वरित 35% लोकांनी केवळ अहिंसेचे तत्त्वज्ञान ऐकले नाही, तर स्वतः गांधींबद्दलही ऐकले नाही.

    अर्थात, चित्रपटात भारत शोभतो. भारतीय लोक जमिनीवर कचरा का टाकतात, याचे उत्तर मी देऊ शकत नाही. हे सर्वत्र नाही हे लक्षात घ्या. ग्रामीण भाग लक्षणीयरीत्या स्वच्छ आहे. मुंबई, कुलाबा जिल्हा - निश्चितच, साधारणपणे वेगळे उभे आहेत, दिल्लीसारखे नाही. जरी, मी पूर्णपणे वस्तुनिष्ठ असू शकत नाही: तेथे आणि तेथे मी शहरांचे फक्त काही क्षेत्र पाहिले.

    गोकर्ण (कर्नाटक) येथे दररोज सायंकाळी शहरातील रस्त्यांची स्वच्छता करण्यात आली. प्रत्येक व्यापारी त्याच्या दुकानात वस्तू व्यवस्थित ठेवतो. अर्थात, दुर्गंधीचे ढीग आहेत. शहराच्या हद्दीतील मुहाने गटार नाल्यासारखे आहे. केरळमध्ये, उदय समुद्र बीच हॉटेलच्या शेजारी, सतत जळणारा कचरा आहे. इतके शाश्वत की ते मार्गदर्शक म्हणून काम करते. म्हणून अहवालात, पर्यटक लिहितात: "लिला हॉटेलजवळील समुद्रकिनाऱ्यावर जाण्यासाठी, तुम्हाला सतत धुम्रपान करणाऱ्या कचऱ्याच्या ढिगाऱ्यावरून जावे लागेल आणि पायऱ्यांचा वापर करून, त्याच्या शेजारील खडकावर मात करावी लागेल."

    जर आपण सतत घाण आणि संसर्गाचा विचार करत असाल तर घरीच राहणे चांगले. लोक अध्यात्मासाठी, प्राचीन संस्कृती जाणून घेण्यासाठी, अत्यंत प्रकरणांमध्ये - फक्त गोव्याच्या समुद्रकिनाऱ्यांवर फिरण्यासाठी भारतात जातात.

    मला वाटतं, एका अर्थी गांधींसोबत, आजोबा लेनिनच्या बाबतीतही तीच गोष्ट आहे. लहानपणी, अधिकृत कम्युनिस्ट विचारसरणीच्या दिवसांत, मी त्याच्याबद्दल अधिक आदरयुक्त वृत्ती बाळगली होती, अगदी सौम्यपणे सांगायचे तर, आतापेक्षा ...

    कचरा फक्त भारतातच टाकला जात नाही. येकातेरिनबर्गमध्येही... इतर देशांमध्ये, अगदी प्रगत (माझ्या समजुतीनुसार) नाही, किमान कसे तरी, ते या घटनेशी लढायला सुरुवात करतात. मी ऐकले, उदाहरणार्थ, इजिप्तमध्ये त्यांनी प्लास्टिकच्या कंटेनरवर बंदी घातली, सर्व काही कागदाच्या पॅकेजिंगमध्ये विकले जाणे आवश्यक आहे. थायलंडमध्ये, जेव्हा आम्ही इरावान राष्ट्रीय उद्यानात धबधब्याकडे गेलो, तेव्हा आम्ही प्रवेशद्वारावर प्लास्टिकच्या बाटल्यांमध्ये पाणी दिले ...

    नाही, मला आता भारतात प्रवास करताना संसर्ग होण्याची काळजी नाही. मी फक्त तुमचीच नाही तर अनेक मते वाचली आहेत की तेथील महामारीविषयक परिस्थिती, आजार होण्याची शक्यता संपूर्ण आशिया सारखीच आहे. जेव्हा मी गोवा आणि श्रीलंकेतील सुट्ट्यांची तुलना करायला सांगितली, तेव्हा मला सामान्य सांस्कृतिक आणि मानसिक स्तरावर बोलायचे होते. उदाहरणार्थ, थायलंडमध्ये मी फिलीपिन्सपेक्षा अधिक आनंददायी होतो कारण थायलंडमधील लोक अधिक मैत्रीपूर्ण आहेत, सभ्यता आपल्या जवळ आहे ... जर आपण श्रीलंका आणि थायलंडची तुलना केली तर, माझ्या मते, ते देखील अधिक सभ्य आहे आणि रशियन लोकांच्या मानसिकतेच्या जवळ (जर त्यांची तुलना केली जाऊ शकते).

    मला काय म्हणायचे आहे ते समजावून सांगू शकेन की नाही हे मला माहित नाही... 🙂 मी वाराणसी एक कथील आहे या वस्तुस्थितीकडे झुकत आहे. आणि तेथे मी घाबरणार नाही अशी शंका होती ... 🙂 मी फोटो, व्हिडिओ पाहिले ... सुट्टीच्या आधी हे न करणे चांगले आहे! 🙂 तरीही, तुम्हाला मानसिक तयारी करावी लागेल... 🙂

    सेर्गे, तुम्ही नवीन छाप, भावना आणि काही प्रमाणात जगाच्या ज्ञानासाठी भारतात जात आहात. तो प्रवासाचा सर्वात महत्त्वाचा भाग नाही का? हे पहिले आणि दुसरे - मी तुम्हाला पारशींच्या परंपरेबद्दल सांगितले: ते त्यांचे मृत पक्षी देतात. हा एक खोल अर्थ आहे: अशुद्ध शरीरे पृथ्वीला अशुद्ध करू नयेत.

    हिंदू त्यांच्या मृतांवर अंत्यसंस्कार करतात आणि राख गंगेच्या पवित्र पाण्यात देतात. हा देखावा अर्थातच चित्तथरारक आहे. मी असा विधी पाहिला नाही, तो प्रदर्शनात ठेवला नाही, पण गोकर्णात, मंदिरात, एक छोटासा जलाशय आहे - मी तिथे ब्राह्मणांची राख पाहिली (राखांचा डोंगर आणि हाडांचे तुकडे).

    असे मानले जाते की जर ते वाराणसीमध्ये मरण्यासाठी दिले तर असे केल्याने तुमचे जीवन (मोक्ष) चक्रात व्यत्यय येईल. मी हिंदू धर्मात फारसा बलवान नाही, पण माझ्या समजल्याप्रमाणे संसार, जन्म-मृत्यूची मालिका चांगली नाही. तर, वाराणसीतील मृत व्यक्तीला प्रतिष्ठित प्राप्त होते. गृहीत धरा. कोणीही तुम्हाला ते पाहण्यास भाग पाडत नाही.

    आम्ही वेगवेगळ्या भाषा बोलतो, मिशा! वाराणसीबद्दल मला शंका वाटू लागल्याचे मी लिहिले तेव्हा घाटात मृतदेह जाळणे असा माझा अर्थ नव्हता. सर्वसाधारणपणे, तेथे कोणत्या प्रकारचे बेडलाम चालू आहे याबद्दल ते बोलले. उदाहरणार्थ, वाराणसीमधील रहदारी दर्शविणारा व्हिडिओ येथे आहे.
    

    रहदारी. म्हणूनच मी भारतात कधीच कार भाड्याने घेतली नाही! तसे, कोणत्या वर्षाचे शूटिंग तपासले जाऊ शकत नाही? म्हणजे, मी फक्त दिल्लीत सायकल रिक्षा पाहिल्या आहेत. अर्थात, राज्ये कल्याणाच्या दृष्टीने खूप भिन्न आहेत, पण तरीही... होय, आणि मी राजस्थान, केरळ किंवा कर्नाटकात एवढ्या मोठ्या प्रमाणात सायकलस्वार पाहिलेले नाहीत. गोव्याबद्दल बोलणे मजेशीर आहे.

    येथे विविध प्रकारच्या मोटारसायकली आहेत - विपुल प्रमाणात. बरं, हालचालीची यादृच्छिकता - म्हणजे, ती आहे! परंतु हे आहे - शहरांमध्ये, महामार्गांवर - अगदी सामान्य रहदारी: वेग मर्यादा 90 किमी / तासाच्या आत आहे. काहीवेळा (मुस्कोवाइट आणि उन्हाळ्यातील रहिवासी म्हणून) मला चिडवले: 90 आणि एकही विभाग जास्त नाही. जरी मी पूर्णपणे कबूल करतो की केवळ पर्यटकांना या मार्गाने नेले जाते.

    मी आता गेल्या वर्षीच्या कर्नाटक सहलीची आठवण ठेवण्याचा प्रयत्न करत आहे - आणि त्यामुळे, लाल आणि केशरी कपड्यांतील असंख्य यात्रेकरू, रस्त्याच्या कडेला मंदिरापासून मंदिरापर्यंत भटकत असल्याशिवाय माझ्या स्मरणात काहीच उरले नाही. तसेच बैलांनी ओढलेल्या गाड्या. गोल्डन ट्रँगल हा सतत ट्रॅफिक जाम आहे आणि बंगलोर - म्हैसूर - हसन - गोकर्ण - या दरम्यानचा रस्ता माझ्या आठवणीत काही उरला नाही.

    हसनमध्ये मात्र एक मृत रस्ता आहे आणि तो सर्वच नाही तर श्रावणबेळगोला शहराचा एक भाग आहे. पण पुन्हा एकदा: मी अजूनपर्यंत (वाराणसी) चढलेले नाही आणि पूर्व किनारपट्टी नकाशावर एक रिक्त स्थान आहे.

    विशेषतः, हा व्हिडिओ ऑक्टोबर 2009 मध्ये अपलोड करण्यात आला होता. परंतु मी 2015 साठी विन्स्की फोरमवरील नवीनतम अहवाल पाहिला आणि तेथे मला एक समान “अहवाल” दिसला. काहीच बदलले नाही! 🙂 तर असे दिसते.

आठवलं! आउटलेटमध्ये अडॅप्टरच्या सेटवर देखील स्टॉक करा. कोणतेही एक मानक नाही (एकतर अमेरिकन यूएसएसआरमधील आमच्या सॉकेटसारखे आहे, नंतर ते युरोपियन मानक आहे आणि काहीवेळा फ्लॅट संपर्कांसाठी स्लॉट आहेत). कधीकधी त्याच हॉटेलमध्ये, अन्यथा आपण काट्यावर जुळणी घाला किंवा तारा बांधा, मौल्यवान, चलन खर्च करणे मूर्खपणाचे आहे. तथापि, आपण रिसेप्शनवर विचारू शकता, परंतु स्वतंत्र असणे चांगले आहे.

• अ‍ॅडॉप्टरची आठवण करून दिल्याबद्दल धन्यवाद, मिशा! मी मेक्सिकोमध्ये एक आठवडा ऊर्जेशिवाय घालवल्यानंतर आणि तेथे मेक्सिकन एक्स्टेंशन कॉर्डपासून बनवलेले होममेड अॅडॉप्टर अधिक शहाणा झाल्यावर, मी घरी आलो आणि चीनमध्ये युनिव्हर्सल अॅडॉप्टर ऑर्डर केले. मुख्य म्हणजे ते घरी विसरायचे नाही, जेव्हा मी भारतात जायला तयार होतो. 🙂

बरं, बरं, आता माघार घ्यायला कोठेही नाही - तुमच्या खिशात व्हिसा! जवळच, भिंतीपासून भिंतीपर्यंत, आमच्या हॉटेल पालोलेम इनसह एक अतिथीगृह "मारिया" आहे. खोलीची किंमत दररोज 1200-1500 रुपये आहे, त्यांचे स्वयंपाकघर छान आहे! आणि आम्हाला कुकला स्क्रॅम्बल्ड अंडी बनवायला शिकवावे लागेल! म्हणजे भारतात सर्वत्र इंग्रजीची मदत होत नाही.

आणि आणखी एक प्रश्न. पूर्वी मी म्हणालो की काही कारणास्तव, अवचेतन मध्ये, श्रीलंका ही भारताची अधिक सांस्कृतिक आवृत्ती आहे हे जमा केले गेले. आता मी भारतात प्रवास केलेल्या प्रवाशांची छायाचित्रे पाहत आहे आणि विचार आला की हे मत चुकीचे आहे. तुम्ही, दोन्ही देशांचा प्रवास केलेला व्यक्ती म्हणून, तुम्ही काय म्हणता: तुम्ही गोवा आणि श्रीलंका यापैकी निवडल्यास, काही फरक आहे का? किंवा मानसिकतेच्या दृष्टीने, सामान्य परिस्थितीच्या दृष्टीने, हे दोन समान प्रदेश आहेत. हे स्पष्ट आहे की गोव्यातून तुम्ही इतर प्रदेशात जाऊ शकता आणि अनेक ऐतिहासिक आणि स्थापत्य स्थळे पाहू शकता. परंतु, जर सुट्टी 2 आठवडे असेल, तर श्रीलंकेत तुम्हाला जे काही आवडेल ते पाहण्यासाठी तुमच्याकडे वेळ नसेल ...

सर्वप्रथम, "अधिक सुसंस्कृत" म्हणजे काय? रस्त्यावर घाण कमी काय, तर बहुधा हो! हे सहज स्पष्ट केले आहे: श्रीलंकेचा पर्यटन व्यवसाय भारताच्या विपरीत परदेशी पर्यटकांवर केंद्रित आहे, जेथे देशवासीयांना प्राधान्य दिले जाते. गोवा राज्य वेगळे आहे, आणि ते तुलनेने अलीकडे भारतात सामील झाले: 1974 मध्ये. गोव्यातील लोक बहुतांशी कॅथलिक आहेत.

मला तिथे आणि तिकडे दोन्ही आवडले. पण तुम्ही निवडल्यास मी गोव्याला प्राधान्य देईन. लोकांमुळे. भारतीय लोक अतिशय व्यक्तिनिष्ठ, मैत्रीपूर्ण आणि बिनधास्त आहेत. आणखी एक पैलू आहे: श्रीलंकेतील विनाशकारी त्सुनामीने किनारपट्टीचे लाटांपासून संरक्षण करणारा नैसर्गिक कोरल अडथळा नष्ट केला. या वर्षीच्या फेब्रुवारीमध्ये, सुट्टीतील ठिकाण निवडताना, मी उनावतुना बीचचे पुनरावलोकन पाहिले. एक वर्षापूर्वी, 2013 मध्ये, जरी तो रुंद नसला तरी पिवळ्या वाळू आणि सौम्य समुद्रासह एक सभ्य समुद्रकिनारा होता. डिसेंबर 2014 आणि जानेवारी 2015 मध्ये घेतलेल्या फोटोंमध्ये प्रवाळ तुकड्यांनी भरलेली वाळूची अरुंद पट्टी दिसून आली.

प्रथमच भारतात प्रवास करणाऱ्या पर्यटकांनी केलेल्या चुकांची यादी येथे आहे. मला वाटतं गोव्यातल्या सुट्टीतल्या या समीक्षेवर भाष्य स्वरूपात असावं. कदाचित ते एखाद्यासाठी उपयुक्त ठरेल.

भारतात सुट्टीवर गेलेल्या पर्यटकांच्या चुका

1. खराब पाणी प्या
प्रवासात आजारी पडल्यास तुम्हाला वाईट तर वाटतेच, पण प्रवासाचा बेतही बिघडतो. हे लक्षात ठेवले पाहिजे की भारतात तुम्ही फक्त नळाचे पाणी पिऊ शकत नाही, तर तुम्ही बर्फ असलेले पेय पिणे देखील टाळले पाहिजे कारण ते कोणत्या पाण्यातून मिळते हे माहित नाही. कृपया लक्षात घ्या की नळाच्या पाण्याने धुतलेल्या ग्लासमध्ये कॉकटेल ओतले जाऊ शकतात. तुम्ही बाटलीत पाणी विकत घेतल्यास, ते न उघडलेले असल्याची खात्री करा. मुख्यतः युरोपियन पर्यटकांना भोजन देणार्‍या रेस्टॉरंटना या सावधगिरीची जाणीव असते आणि त्यांनी नळाचे पाणी वापरून कधीही फसवणूक केली नाही असे म्हटले जाते.

2. वाहतुकीसाठी खूप पैसे देणे
भारतात प्रवास करण्यासाठी प्रवास खर्च बजेटचा एक महत्त्वाचा भाग घेतात. तुम्‍हाला जे देण्‍यासाठी सांगितले आहे ते तुम्ही दिले तर तुमच्‍याजवळ लवकरच पैसे संपतील. मीटर नसलेली रिक्षा तुम्हाला 10 पट जास्त भाडे विचारेल (आणि ही अतिशयोक्ती नाही). तुम्ही जाण्यापूर्वी, भाडे किती असेल याची कल्पना करण्यासाठी तुम्हाला प्रति 1 किमी अंतर आणि किंमत शोधणे आवश्यक आहे. स्थानिक टॅक्सी चालक तुमच्याकडून भारतीयांपेक्षा किमान 2 पट जास्त मागणी करतील. मीटर असलेली रिक्षा शोधण्याचा प्रयत्न करा आणि त्यात एका दिवसाचा दर आहे याची खात्री करा आणि रात्रभर नाही.

3. सर्वत्र लोकांच्या गोंगाटासाठी आणि गर्दीसाठी तयार होऊ नका
आश्चर्य! भारत हा गोंगाट करणारा देश! नेहमीच आणि सर्वत्र बरेच लोक असतात! तुम्ही तुमच्या शहरात सिटी डे वर गर्दी पाहिली आहे का? भारतात, इतके लोक नेहमीच तुम्हाला घेरतील. तुमच्याकडे वैयक्तिक जागा नसेल, प्रवाशांनी भरलेल्या इंटरसिटी बसमध्ये, 5 तरुण मोबाइल फोनवर जोरात आवाज चालू करून खेळतील याची खात्री करा. आम्हाला जे जंगली वाटते ते भारतात सामान्य आहे.

4. तुमच्या प्रवासाचे बजेट चुकीचे बनवा
स्वतंत्र प्रवाश्यांच्या अहवालांचे वाचन केल्यावर, ते दिवसाला १० डॉलर्स खर्च करून भारतभर प्रवास करतात अशा कथा पाहू शकतात. तुम्ही अस्वस्थ होऊ शकता आणि तुम्ही अस्वस्थ व्हाल. राहण्याच्या आणि जेवणाच्या गुणवत्तेच्या बाबतीत भारताची बजेट ट्रिप युरोपच्या समान ट्रिपपेक्षा वेगळी आहे. तुम्हाला दररोज किमान $20 मोजावे लागतील. नंतर चिंताग्रस्त होण्यापेक्षा स्वतःला राखीव ठेवणे चांगले आहे. जगात इतरत्र प्रमाणे इथेही दर दिवसेंदिवस वाढत आहेत.

5. ऑफ-सीझनमध्ये भारतात विश्रांतीसाठी या
जर तुम्ही पावसाळ्यात सायकेडेलिक पार्टी शोधत गोव्यात आलात तर तुमची निराशा होईल. जर तुम्ही डिसेंबरमध्ये ऋषिकेशमध्ये राफ्टिंगला जाण्याचा प्रयत्न केला तर फ्रीझरसाठी तयार व्हा (जरी तुम्हाला फेरफटका सापडला तरीही). पावसाळ्यात कोलकाता? व्वा! भारतात सुट्टीसाठी योग्य वेळ शोधा, या विशाल देशातील ऋतूंबद्दल वाचा. बर्‍याच ठिकाणी, ऑक्टोबर ते मार्च हा प्रवास करण्यासाठी सर्वोत्तम वेळ आहे, पर्वतीय भागांचा अपवाद वगळता जेथे बर्फवृष्टीमुळे या हंगामात पास बंद असू शकतात.

6. खूप पाहण्याचा प्रयत्न करणे
पुन्हा एकदा, तुम्हाला पुन्हा सांगण्याची गरज आहे: एकाच वेळी संपूर्ण भारत पाहण्याचा प्रयत्न करू नका. प्रथम, जर प्रवास योजनेत बरीच आकर्षणे असतील तर, सुट्टीचे रूपांतर शर्यतीत होईल. दुसरे म्हणजे, भारत हे तुम्ही आतापर्यंत गेलेले सर्वात तणावपूर्ण ठिकाण असू शकते. देशभरात त्वरीत फिरण्याचा प्रयत्न केल्याने तुम्हाला थकवा येऊ शकतो, चिडचिड होऊ शकते, प्रदेशाचा तिरस्कार होऊ शकतो. देशातील विविध आकर्षणांचा आनंद घेत आरामशीर मार्गाने प्रवास करा.

7. अयोग्य कपडे
पाश्चिमात्य पर्यटक सुट्टीत गोव्यात येतात तेव्हा त्यांना हवे तसे कपडे घालतात. जर कोणी तुम्हाला या रिसॉर्टमध्ये पारंपारिक पद्धतीने कपडे घालण्यास सांगितले तर तुम्ही त्यांना गांभीर्याने घेणार नाही. पण दिल्लीत, मुंबईत, छोट्या गावात? मुलींसाठी, उदाहरणार्थ, अधिक लपविणे चांगले आहे, डेकोलेट न दाखवणे आणि घट्ट कपडे न घालणे.

8. कमी मिरची मागू नका!
लाजाळू होण्याची गरज नाही. जर अन्न खूप मसालेदार असेल आणि तुम्हाला पोटाचा त्रास असेल किंवा मसालेदार अन्न आवडत नसेल तर ते खाऊ नका. भारतीयांना असे वाटत नाही की युरोपियन लोकांना त्यांचे स्थानिक पदार्थ खूप मिरपूड वाटतात. स्थानिक लोक देखील कधीकधी "मसालेदार नाही" विचारतात.

9. वाहतुकीत सामानाच्या सुरक्षिततेचे निरीक्षण करू नका
प्रवासात लुटले जाण्यापेक्षा वाईट काहीही नाही. बॅकपॅकसाठी लॉक, लॉक असलेली साखळी खरेदी करा आणि वातानुकूलित द्वितीय श्रेणीच्या कॅरेजमध्येही वापरा. ट्रेनमध्ये, तुम्ही नेहमी तुमच्यासोबत मौल्यवान वस्तू ठेवाव्यात, तुमच्या बॅकपॅकमध्ये नाही. जेव्हा तुम्ही भारतात सुट्टीवर जाता तेव्हा शांत राहण्यासाठी बॉडी वॉलेट खरेदी करा.

10. सहलीत योग्य गोष्टी न घेणे किंवा जास्त सामान न घेणे
तुमच्या भारत सहलीची तयारी करण्यासाठी वेडे होऊ नका. विश्वास ठेवा किंवा नका ठेवू, परंतु या देशात तुम्हाला आवश्यक असलेले कोणतेही औषध सापडेल, जर तुम्ही तुमचा चष्मा विसरला असाल, तर विनामूल्य चाचणी करा आणि येथे तुमच्यासाठी नवीन खरेदी करा. पाच जोड्या शूज आणि शर्टचा ढीग आणि खूप जागा घेणारे इतर कपडे घेऊन जाऊ नका. तुमच्या सहलीची चांगली तयारी करण्यासाठी, प्रवासाची यादी बनवा आणि तुम्ही घर सोडण्यापूर्वी स्वतःची तपासणी करा.

होय आपण हे करू शकता. दक्षिण गोव्यातील कानाकोना टेसखिलच्या भागाला शुद्ध पाणी पुरवणाऱ्या धरणापर्यंत (चोपोली धरण) आम्ही पायी चालत गेलो. परतीच्या वाटेवर, मुलांनीही उड्डाण केले, परंतु केवळ ISO किमान 3000 सेट करणे आवश्यक होते, आणि नंतर - मर्यादेवर.

सर्वसाधारणपणे, यावेळी केवळ छायाचित्रांसह उपेक्षा आहेत. मी राखाडी फिल्टर ठेवले आणि काढून टाकले (पोलारायझर पूर्णपणे भयानक स्थितीत आहे) आणि हुड निश्चित केला नाही. बरेच फोटो कचऱ्यात गेले, कापण्यात काही अर्थ नाही. मी लेन्स न पाहता फोटो काढले, मी माझा ट्रायपॉड विसरलो, मी ते फक्त दगडांवर ठेवले: “मी पाणी गोठवले”. तुम्ही माझा फेसबुकवर मादी कोळ्याचा फोटो पाहिला आहे का? जंगलात चित्रित केले.

• मीशा, तू सुट्टीवर आहेस! भारत आराम करतो - घाई नाही. 🙂

  दक्षिण गोव्यात कोणती नैसर्गिक आकर्षणे पाहायला मिळतात ते मी पाहिले. हे खूप जवळ आहेत की बाहेर वळते - तीन राष्ट्रीय उद्यान: कोटीगाव वन्यजीव अभयारण्य (पणजीपासून 81 किमी, पर्यावरणीय आणि पर्यटन संकुल), भगवान महावीर अभयारण्य आणि मोलेम राष्ट्रीय उद्यान (राजधानीपासून 57 किमी), नेत्रावली वन्यजीव अभयारण्य (80 किमी). तर, भारतात सुट्टीवर असताना फोटोग्राफरला फिरायला जागा आहे. 😉

सेर्गेई, मी ते कसे बनवू शकतो जेणेकरून दुव्याच्या खालील पत्रातून थेट टिप्पणीवर जावे? ते निषिद्ध आहे? या अहवालात तुमच्या गोव्यातील सुट्टीबद्दल 119 टिप्पण्या आहेत, तुम्ही हरवले आहात! आणि Nikon D610 DSLR च्या तुमच्या पुनरावलोकनासाठी "मला ते विकत घ्यायचे होते, परंतु मी ते घेतले ..." - सर्वसाधारणपणे 300 पेक्षा जास्त!

गोव्यात आणि खरंच भारतात वन्यजीव पहायला मिळतात! परंतु आपल्याला वेळेपूर्वी तयारी करावी लागेल. बाय, उद्या आपण ट्रेन नेऊ जुना गोवा. साहस! आम्ही वेळापत्रक शिकलो, गाड्या आणि कानाकोना स्टेशन पाहिले. 70 किमी चालवा. आणि दोन तास रस्त्यावर. गाड्यांच्या खिडक्या आणि दरवाजे उघडे असतात. एका व्यक्तीसाठी तिकीट - 25 रुपये वन वे.

• मिशा, जेव्हा तुम्हाला नवीन टिप्पणीबद्दल ईमेल प्राप्त होतो, तेव्हा तळाशी एक "परमलिंक" असते. आपण ते उघडल्यास, आपण या संदेशावर जाल. अशा ट्रेनमध्ये, मला भारतभर फिरायला आवडेल (आमच्याकडे उच्च श्रेणीच्या गाड्यांमध्ये रात्रीचे क्रॉसिंग असतील).

  • मला वाटते की तुम्ही एकाच ट्रेनने जाल, पण वेगळ्या वर्गाची गाडी. आम्ही ज्या ट्रेनने जाणार होतो ती दिल्लीला जाणारी एक्सप्रेस ट्रेन होती. आधीच नमूद केल्याप्रमाणे, सहल एक दिवसापर्यंत पुढे ढकलण्यात आली. एअर कंडिशनर मला मिळाले!

गोवा हे ब्रिटीश आणि रशियन लोकांसाठी एक अतिशय लोकप्रिय सुट्टीचे ठिकाण आहे. बरेच लोक जे दूरस्थपणे काम करू शकतात ते "हिवाळ्यासाठी" येथून निघून जातात. गरम हवामान, उबदार समुद्र, फळे आणि सीफूड, योग वर्ग - हे सर्व घाईघाईतून बाहेर पडण्यास आणि जगाकडे नवीन मार्गाने पाहण्यास मदत करते. पर्यटन हंगाम पावसाळ्याच्या प्रारंभासह मे महिन्यात सुरू होतो आणि संपतो.

हे लक्षात घेतले पाहिजे की रशियन नागरिकांना गोव्याला जाण्यासाठी व्हिसा आवश्यक आहे. सहसा व्हिसा मिळविण्यात कोणतीही समस्या नसते. तुम्हाला एक प्रश्नावली भरणे आवश्यक आहे, दोन रंगीत छायाचित्रे, रशियन पासपोर्ट आणि आंतरराष्ट्रीय पासपोर्टच्या प्रती, हवाई तिकिटांच्या प्रती आणि हॉटेल आरक्षणे प्रदान करणे आवश्यक आहे.
एक छोटीशी युक्ती: जर तुम्ही जागेवर निवास शोधण्याची योजना आखत असाल, तर तुम्ही "" वर विनामूल्य रद्द होण्याची शक्यता असलेले हॉटेल बुक करू शकता आणि व्हिसा मिळाल्यानंतर ते रद्द करा.

एअर तिकीट एग्रीगेटर साइटवर पाहिले जाऊ शकते, जिथे वेगवेगळ्या एअरलाइन्सकडून ऑफर गोळा केल्या जातात. काहीवेळा आपण हवाई तिकिटाच्या किंमतीसाठी तयार केलेला दौरा शोधू शकता - हे आणखी सोपे आहे, कारण या प्रकरणात आपण हॉटेलमध्ये काही गोष्टी सोडू शकता आणि प्रकाश प्रवास करू शकता.

विमा. शक्यतो मोठ्या विश्वासार्ह विमा कंपनीमध्ये त्याची व्यवस्था करण्याचे सुनिश्चित करा. विमा आपल्याला दररोज सुमारे 30-40 रूबल खर्च करेल. "इन्शुअर इव्हेंट" च्या संकल्पनेमध्ये काय समाविष्ट नाही ते काळजीपूर्वक वाचा.

निवासासह, सर्वकाही अगदी सोपे आहे - फक्त रस्त्यावरून चालत जा आणि तुम्हाला "भाड्यासाठी खोली" शिलालेख असलेली बरीच चिन्हे दिसतील. उत्तर गोव्यात, ही बहुतेक मिनी-हॉटेल्स आहेत, दक्षिण गोव्यात - बंगले आहेत. याव्यतिरिक्त, कोणताही टॅक्सी चालक तुम्हाला कुठे सांगू शकतो आणि तुम्हाला तिथे घेऊन जातो हे सांगण्यास आनंद होईल.

हालचाल. येथे डाव्या हाताची वाहतूक आहे. उत्तर गोव्यात मोटारसायकल भरपूर आहेत आणि काही लोक नियम पाळतात, त्यामुळे वाहन भाड्याने न घेण्याची शिफारस केली जाते, ते धोकादायक असू शकते. टॅक्सी घेणे चांगले. अर्थात, तुम्हाला टॅक्सी चालकांशीही सौदेबाजी करावी लागेल.

भारतीय खूप प्रामाणिक लोक आहेत. त्यांच्यासाठी "पांढरा माणूस" दुसर्या ग्रहावरील एलियनसारखा आहे. म्हणूनच, आश्चर्यचकित होऊ नका की ते अक्षरशः बोट दाखवतील आणि आपल्यासोबत फोटो काढतील, विशेषत: हे भाग्य गोरी त्वचा आणि केस असलेल्या लोकांची वाट पाहत आहे. आणि, अर्थातच, दररोज तुमच्यासोबत टॅक्सी, मसाजच्या ऑफर असतील आणि प्रत्येक प्रवासी तुम्हाला नमस्कार करण्यास आळशी होणार नाही. हे विशेषतः उत्तर गोव्याच्या बाबतीत खरे आहे.

उत्तर गोव्याचे वैशिष्ट्य म्हणजे गर्दीचे समुद्रकिनारे आणि नाइटलाइफ. बागा, कलंगुट, अश्वेम, अंजुना, अगुआडा हे येथील सर्वात प्रसिद्ध समुद्रकिनारे आहेत.

दक्षिण गोवा.
येथे सर्वात सुंदर समुद्रकिनारे आणि सर्वात महाग हॉटेल आहेत. येथे शांतता आहे आणि सर्व काही सभ्यतेपासून चिंतन आणि विश्रांतीसाठी अनुकूल आहे. युरोपियन लोकांचा सर्वात आवडता समुद्रकिनारा म्हणजे पालोलेम. स्वच्छ समुद्र आणि पाम जंगलपर्यटक किनार्‍याकडे आकर्षित होतात. इथे छोटे बंगलेही आहेत, त्यामुळे झोपी गेल्यावर समुद्राचा आवाज ऐकू येतो.

सहलीदरम्यान अनेक समुद्रकिनाऱ्यांना भेट देणे चांगले आहे, त्यामुळे तुम्हाला या राज्याचे संपूर्ण चित्र मिळेल.

ज्यांना विदेशी सुट्टी आवडते, आपल्या ग्रहाच्या विदेशी कोपऱ्यांमध्ये रस आहे आणि सूर्य, समुद्र आणि पाम वृक्षांशिवाय जगू शकत नाही, त्यांनी गोव्यासारख्या तेथील "पंथ" पर्यटन स्थळाबद्दल बरेच काही ऐकले असेल. मी माझ्या जन्मभूमीत किंवा त्याच्या वातावरणात काय करू शकत नाही ते पाहण्यासाठी आणि अनुभवण्यासाठी माझे जीवन "शेक अप" करण्याच्या उद्देशाने मी तेथे पोहोचलो. गोवा हे केवळ विश्रांतीसाठीच नाही तर आध्यात्मिक “शून्य” करण्यासाठी आणि तुमच्या जीवनाचा वेक्टर शोधण्यासाठीही उत्तम ठिकाण आहे. आम्ही स्वतः प्रवास केला, म्हणून मी आमच्यासारख्या प्रवाशांसाठी सूचना लिहिण्याचे ठरवले.

गोवा - दूरच्या आणि रहस्यमय भारतातील स्वर्ग

गोवा हे भारतातील सर्वात लहान राज्य आहे, जे त्याच्या नैऋत्य किनारपट्टीवर पसरलेले आहे. हिंदी महासागराच्या अरबी समुद्राच्या पाण्याने धुतलेल्या असंख्य समुद्रकिनाऱ्यांनी शंभर किलोमीटरहून अधिक किनारपट्टी व्यापलेली आहे. एकीकडे, गोव्याच्या सीमेवर महाराष्ट्र राज्य आहे, ज्याची राजधानी मुंबई हे रंगीबेरंगी शहर आहे (या शहराला पूर्वी बॉम्बे म्हटले जात असे), दुसरीकडे, कर्नाटक राज्यावर (जग अनाधिकृतपणे अशांचे जन्मस्थान मानले जाते. जिप्सी म्हणून भटक्या जमाती). गोव्याची राजधानी पंजीम (पणंजीम) शहर आहे, सर्वात मोठे शहर वास्को द गामा आहे. येथेच, 1498 मध्ये, प्रसिद्ध नेव्हिगेटर, भारताचा शोधकर्ता, वास्को द गामा, पहिल्यांदा उतरला. 1510 मध्ये, एथोस डी'अल्बुकर्कने हे क्षेत्र "जिंकले" आणि आजपर्यंत हे कुटुंब गोव्याचे "शासक" अभिजात वर्ग आहे.

गोवा भारताच्या इतर भागांसारखा नाही आणि काही बाबतींत त्याच्यापेक्षा पूर्णपणे वेगळा आहे. हे बहुधा 1543 ते 1961 या काळात पोर्तुगीज वसाहत होते, जे अनेक गोष्टींची आठवण करून देणारे आहे: धर्मापासून सुरू होणारी (गोव्यातील 98% लोकसंख्या कॅथलिक धर्म मानते) आणि स्थापत्यशास्त्राने (उंच छप्पर असलेली घरे ). असे असूनही हिंदू आपली अस्मिता, संस्कृती आणि चालीरीती टिकवू शकले.

गोव्याला कसे जायचे (थेट उड्डाणे, प्रेक्षणीय स्थळे, दिल्ली आणि मुंबई ते गोवा)

गोव्याला जाण्यासाठी अनेक मार्ग आहेत: मॉस्को आणि ट्रान्सएरो, एरोफ्लॉट सारख्या रशियन एअरलाइन्सच्या इतर रशियन शहरांमधून थेट चार्टर आणि नियमित उड्डाणे. तुम्ही कतार, सुलतान एअर, एअर अरेबिया, अमिराती यांसारख्या विदेशी हवाई वाहकांच्या सेवा वापरू शकता, जे एक किंवा दोन बदल्यांसह प्रवासी हवाई वाहतूक करतात, सहसा त्यांच्या दोहा, शारजाह, दुबई किंवा अबू धाबी येथील आंतरराष्ट्रीय विमानतळांवर. थेट उड्डाण अंदाजे 7.5-8 तास चालते आणि विमान नव्याने उघडलेल्या (2013 मध्ये) आंतरराष्ट्रीय गोवा विमानतळ"दाबोलिम" नावाने. तुम्ही बदल्यांसह फ्लाइटची भीती बाळगू नये, मी वैयक्तिकरित्या आमच्या काही एअरलाइन्सच्या जुन्या बोईंगमध्ये दिवसभर अडकून राहण्यापेक्षा बदल्यांसह एमिरेट्स उड्डाण करणे पसंत करतो, परंतु अप्रतिम सेवा, आरामदायी विमानांसह.

दिल्ली आणि मुंबई ते गोवा देशांतर्गत उड्डाणे

आंतरराष्ट्रीय विमानतळाच्या पुढे जुने विमानतळ आहे, जे देशांतर्गत वाहतूक पुरवते आणि भारताच्या लष्करी हवाई वाहतूक देखील करते.

तुम्हाला भारताभोवती खरी सहल करायची असेल, त्यातील सर्वात रंगीबेरंगी शहरे पाहायची असतील, तर तुम्ही मुंबई किंवा दिल्ली विमानतळावर उड्डाण करू शकता आणि तेथून स्थानिक एअरलाइन्सने दाबोलीमला जाऊ शकता. दिल्ली ते गोवा तिकिटाची किंमत सुमारे $70 आहे, मुंबई ते गोवा सुमारे $40-50 आहे. दिल्ली आणि मुंबई या दोन्ही आंतरराष्ट्रीय विमानतळापासून देशांतर्गत उड्डाणांच्या विमानतळापर्यंत तुम्ही “टूक-टूक” (आशियाई टॅक्सी, सहसा 4 किंवा 2 आसनी) घेऊ शकता. आपण जमीन वाहतूक देखील वापरू शकता: ट्रेनने किंवा "स्लीपर बास" (बाहेरून, ती एक सामान्य बस आहे, परंतु ती आत रशियन ट्रेनच्या आरक्षित सीट कारसारखी बनविली जाते, ती 1 किंवा 2 बेडसह येते).

मुंबई ते दिल्ली ट्रेनने

मुंबई ते गोव्याला तुम्ही ट्रेनने जाऊ शकता. तुम्हाला व्हिक्टोरिया सेंट्रल स्टेशनवर किंवा दादर स्टेशनवर बसावे लागेल, तिविम स्टेशनवर जाण्यासाठी तिकीट बॉक्स ऑफिसवर खरेदी करता येतील. या स्थानकावरून तुम्ही स्थानिक बस, टॅक्सी किंवा टुक-टूकने हॉटेलमध्ये जाऊ शकता. टॅक्सी ड्रायव्हर किंवा बस ड्रायव्हरला गोव्याच्या उत्तर किंवा दक्षिणेकडील भागाचे नाव सांगावे लागेल, नियमानुसार, हे समुद्रकिनाऱ्याचे नाव किंवा हॉटेल किंवा गेस्ट हाऊसचे नाव आहे.

वातानुकूलित कारमधील व्हिक्टोरिया किंवा दादरा स्थानकांवरून स्लीपर बास तिकिटांची किंमत अंदाजे 300-350 रुपये (सुमारे $10) आहे. जर तुमचा निधी मर्यादित असेल, तर तुम्ही 50 रुपयांमध्ये सीटशिवाय तिकीट घेऊ शकता आणि जर तुम्ही भाग्यवान असाल तर तुम्हाला वरिष्ठांच्या गाडीच्या तिकिटासाठी 100-200 रुपये अतिरिक्त द्यावे लागणार नाहीत. प्रवासाची वेळ 10-12 तास आहे, मुख्य गोष्ट म्हणजे थिविम स्टेशनवर जास्त झोपणे नाही, कारण ट्रेन या राज्यात थांबा न घेता पुढे प्रवास करते आणि तुम्ही बंगलोर किंवा चेनी येथून एका दिवसात परत येऊ शकता. त्यामुळे एकतर जागे राहा किंवा अलार्म सेट करा.

दिल्लीहून त्याच थिविम स्टेशनपर्यंत ट्रेनने सुमारे 40 तास लागतात. राजधानीच्या सर्व प्रवासी आणि चालकांना ओळखल्या जाणाऱ्या दिल्लीच्या पहारगंज जिल्ह्यापासून रस्त्याच्या पलीकडे असलेल्या नवी दिल्ली नावाच्या स्थानकावरील उत्तर रेल्वे स्थानकाच्या इमारतीवरून ट्रेनची तिकिटे खरेदी केली जाऊ शकतात. तिकीटाची किंमत सुमारे 1,500 हजार रुपये (सुमारे $ 50) आहे, त्याच किंमतीसाठी तुम्ही “स्लिपर बास” चे तिकीट खरेदी करू शकता जे तुम्हाला म्हापसा (उत्तर गोव्याची अनधिकृत राजधानी) किंवा मध्यवर्ती बाजारपेठेत घेऊन जाईल. पणजीमे (गोव्याची अधिकृत राजधानी) येथे स्थित बस स्थानक.

व्हिसा व्यवस्था

गोव्याचा व्हिसा मिळवा, म्हणजे भारतासाठी, अगदी सोप्या भाषेत. जर तुम्ही टूरवर जात असाल, तर टूर ऑपरेटर स्वतः सर्वकाही करेल (हे टूरच्या किंमतीमध्ये समाविष्ट आहे), तुम्हाला ट्रॅव्हल एजन्सीच्या कार्यालयात एक प्रश्नावली भरणे आणि 4 पासपोर्ट प्रदान करणे आवश्यक आहे- छायाचित्रे टाइप करा. मी तेच केले आणि 5-7 कामकाजाच्या दिवसांनंतर (तुमच्या टूर ऑपरेटरवर अवलंबून) मला माझा पासपोर्ट स्टँप केलेला व्हिसासह मिळाला आणि त्याच दिवशी मी गोव्याला गेलो. स्वतः व्हिसा बनवणे देखील अवघड नाही: यासाठी तुम्हाला तुम्ही राहता त्या देशातील भारतीय दूतावासाच्या कॉन्सुलर विभागात जाणे आवश्यक आहे, जिथे तुम्हाला अर्ज भरावा लागेल, व्हिसा फी भरावी लागेल ( सुमारे 30 USD) आणि एक फोटो द्या, व्हिसा 5-7 कार्य दिवसात तयार होईल. फरक असा आहे की पहिल्या प्रकरणात तुम्हाला 60 दिवसांपेक्षा जास्त कालावधी नसलेला टूरिस्ट व्हिसा जारी केला जाईल आणि दुसऱ्या प्रकरणात - पूर्ण 6 महिने (किंवा तुम्हाला आवश्यक असेल तोपर्यंत).

गोवा: उत्तर आणि दक्षिण फरक काय आहेत आणि काय निवडायचे?

गोवा राज्य सशर्त तीन भागांमध्ये विभागले गेले आहे: उत्तर, दक्षिण आणि केंद्र (किंवा जुना गोवा). उत्तर आणि दक्षिण समुद्रकिनाऱ्याची सशर्त सीमा झुआरी नदी आहे. मध्य गोव्यात त्याच नावाची राज्याची राजधानी असलेले पणजीम महानगर क्षेत्र आणि धबधबे आणि हम्पी असलेले ऐतिहासिक क्षेत्र आहे.

उत्तर आणि दक्षिण गोव्यातील सुट्ट्या वेगळ्या आहेत, जरी ते महासागर आणि समुद्रकिनाऱ्याशी जवळून जोडलेले आहेत. आपल्यासाठी कोणता पर्याय सर्वोत्तम आहे ते शोधूया.

दक्षिण गोवा: एक चांगले पोसलेले, मोजलेले समुद्रकिनारा सुट्टी

जर तुम्ही शांत, शांत, मोजलेल्या आणि महागड्या सर्व-समावेशक सुट्टीचे चाहते असाल तर तुम्हाला नक्कीच दक्षिण गोव्याला जाणे आवश्यक आहे. दक्षिणेकडील किनारे (उदाहरणार्थ, पालोलेम) वर आलिशान 5-स्टार हॉटेल लक्झरी कॉम्प्लेक्स आहेत, उदाहरणार्थ, रेडडिसन व्हाइट सँड्स आणि हिल्टन, सुंदर हॉटेल स्वस्त आहेत, परंतु खूप आरामदायक आहेत. दक्षिणेकडील चांगल्या हॉटेल्सच्या किमती प्रति रात्र सुमारे $150-200 पासून सुरू होतात, परंतु आपण एक स्वस्त पर्याय शोधू शकता, booking.com वर पुनरावलोकने आणि चित्रे पाहण्याचा प्रयत्न करा. तुम्ही 4-6 लोकांसाठी कमी आरामदायक बंगले देखील भाड्याने देऊ शकता, सर्फ लाईनपासून 100 मीटर अंतरावर आहे, ज्याची किंमत प्रति रात्र $ 100 आहे.

दक्षिणेत, तुम्हाला सर्वोच्च दर्जाचे स्पा आणि आयुर्वेदिक उपचार दिले जाऊ शकतात आणि टूर ऑपरेटर खास तुमच्यासाठी गोव्यातील वैयक्तिक सहली आणि टूर निवडतील. माझ्या मते, दक्षिण गोवा तुम्हाला भारतातील वातावरण समजू देणार नाही, बाकीचे जगातील इतर कोणत्याही देशातील अशा हॉटेल्सपेक्षा थोडे वेगळे असतील.

अगुआडा, मिरामार, बोगमलो, पालोलेम, डोना पाउला, माजोर्डा हे येथील सर्वात प्रसिद्ध समुद्रकिनारे आहेत. "विक्षिप्त" उत्तरी किनार्‍यांचे एक विशिष्ट वैशिष्ट्य म्हणजे कॉम्पॅक्टनेस (जवळजवळ सर्व किनारे खाडीत विभागलेले आहेत), आणि अर्थातच, शांतता आणि पूर्ण सेवा. कौटुंबिक सुट्टीसाठी हे योग्य ठिकाण आहे.

उत्तर गोवा: ड्राइव्ह, आवाज, मजा आणि तरुणाई

उत्तर गोवा एक गोंगाटमय, आनंदी आणि तुलनेने स्वस्त ठिकाण आहे, "हिप्पर" साठी एक पंथाचे ठिकाण आहे. असे मानले जाते की येथेच "डाउनशिफ्टिंग" ची संकल्पना जन्माला आली आणि येथे पर्यटकांपेक्षा डाउनशिफ्टर्स अधिक आहेत. डाउनशिफ्टर अशी व्यक्ती आहे जी गोंगाट करणारी शहरे, मेगासिटी सोडते, स्वातंत्र्य आणि आध्यात्मिक सुसंवादाच्या बाजूने काही भौतिक मूल्ये आणि सुविधांचा त्याग करतात. असे लोक एकतर अपार्टमेंट भाड्याने घेऊन राहतात (जेथे ते राहत होते), फ्रीलांसिंगद्वारे किंवा स्थानिक अर्धवेळ नोकरीद्वारे. दक्षिण गोव्याच्या तुलनेत उत्तर गोव्यात किंचित कमी हॉटेल्स आहेत; लहान बजेट हॉटेल्स 2-3* येथे अधिक लोकप्रिय आहेत. परंतु अशी बरीच घरे आहेत जी तुम्ही स्वतः भाड्याने घेऊ शकता - अतिथीगृहे, खोल्या, अपार्टमेंट. उत्तरेत, जीवन उफाळते आणि चिडते - येथे एकही दिवस पार्ट्यांशिवाय जात नाही किंवा, जसे ते येथे म्हणतात, पार्टी, असा एकही दिवस नाही की तुम्हाला कंटाळा आला नाही आणि तुमच्या हॉटेलच्या खोलीत बसू नका! आणखी एक प्लस (जरी, ज्यांच्यासाठी ते वेगळे आहे): येथे बरेच रशियन-भाषी नागरिक आहेत, तेच डाउनशिफ्टर्स जे तुम्हाला कोणत्याही समस्येचे, समस्येचे निराकरण करण्यात आणि सल्ल्यासाठी आनंदाने मदत करतील.

हिंदू - धर्म, सवयी, राष्ट्राची वैशिष्ट्ये, आचार नियम

हिंदू (किंवा भारतीय) सहानुभूतीशील, दयाळू, हसतमुख आणि जिज्ञासू लोक आहेत. बाजारात, एखाद्या दुकानात, टॅक्सीमध्ये, हॉटेलमध्ये ते तुम्हाला तुमचे नाव काय, तुम्ही कुठून आलात, भारतात किती दिवस आहात, काल रात्री तुम्ही काय केले, असे विचारतील या वस्तुस्थितीसाठी तयार रहा. तुमचा व्यवसाय आहे. सर्व काही ठीक होईल, परंतु काहीवेळा ते असह्यतेमध्ये विकसित होते, अशा परिस्थितीत, हसतमुखाने उत्तर द्या - ते लगेच तुम्हाला मागे सोडतील. भारतीय, थाई लोकांप्रमाणेच, पर्यटकांना नापसंत करत नाहीत - त्यांना मदत करण्यात, सल्ला देण्यात किंवा कृत्यांमध्ये मदत करण्यात नेहमीच आनंद होतो.

नियमानुसार, त्यांच्याकडे मोठी कुटुंबे आहेत: एका घरात 10 किंवा त्याहून अधिक नातेवाईक राहू शकतात - आजी आजोबा, मुलांसह तरुण कुटुंबे. त्यामुळेच आजूबाजूला एवढ्या लोकांनी वेढलेल्या भारतात तुम्हाला सुरक्षित वाटतं. जरी तुम्हाला काही त्रास झाला तरी, बचावकर्त्यांचा जमाव लगेच तुमच्याभोवती दिसेल, जो तुमचा बचाव करेल.

त्यांच्याकडे समाजाचे स्पष्टपणे व्यक्त केलेले पितृसत्ताक कोठार आहे: कुटुंबाचा प्रमुख हा एक पुरुष आहे, स्त्रीला काम न करण्याचा अधिकार नाही, जरी ती मुलांसह घरी राहिली तरी तिला काही प्रकारचे क्रियाकलाप करण्यास बांधील आहे. घटस्फोटासारखी कुटुंबात मुलांची अनुपस्थिती ही अत्यंत दुर्मिळ गोष्ट आहे. इंग्रजी भाषेचे ज्ञान हा एक मोठा फायदा आहे: 90% रहिवासी, तरुण आणि वृद्ध, त्यांना पुरेसे इंग्रजी माहित आहे, ते तुम्हाला चांगले समजतील, ते बर्‍यापैकी चांगल्या उच्चारांसह संवाद साधण्यास सक्षम असतील.

इथे आणि सर्वत्र गाईंची विपुलता पाहून आश्चर्य वाटू नका - रस्त्यावर, समुद्रकिनार्यावर, खिडक्याखाली किंवा पोर्चवर मांजरांसारखे झोपलेले, कारण भारतातील गाय हा पवित्र प्राणी आहे, तिला इजा करता येत नाही, ओरडता येत नाही किंवा, देव मना, मार. हिंदू पौराणिक कथेनुसार, मनुष्याच्या निर्मितीनंतर ब्रह्मदेवाने गाय निर्माण केली, म्हणूनच ती पवित्र आहे. इतर आवृत्त्यांनुसार, बैल, म्हणजे. गायीचा "पती" हा शिव देवाचा लढाऊ प्राणी आहे, जो सर्वात आदरणीय हिंदू देवतांपैकी एक आहे. तसे, येथे बरेच कुत्रे देखील आहेत, परंतु मांजरी दुर्मिळ आहेत.

गोव्यातील रहिवासी, उर्वरित भारताप्रमाणेच, खूप धार्मिक आहेत - ते त्यांच्या दिवसाची सुरुवात प्रार्थनेने करतात, शिवाय, विविध देवतांना (सर्वात सामान्य आवृत्तीनुसार - 33 देव). सर्वात महत्वाचे, सर्वोच्च देव ब्रह्मा (निर्माता), विष्णू (पालक) आणि शिव (संहारक) आहेत, जे त्रिमूर्ती बनवतात. गोव्यातील लोकसंख्येपैकी ९८% लोक कॅथलिक आहेत. प्रत्येक घरात तुम्हाला एक वधस्तंभ, बायबलमधील दृश्यांसह चित्रे, येशू, व्हर्जिन मेरीची चित्रे दिसतात. परंतु हे त्यांना या दोन धर्मांना एकत्र करण्यापासून प्रतिबंधित करत नाही - रात्रीच्या जेवणापूर्वी, जेवणासाठी देवाचे आभार माना, प्रार्थना करा आणि निर्णय घेण्यापूर्वी ते बुद्धी आणि समृद्धीची देवता गणेशची स्तुती करतात.

सर्व हिंदू कर्म आणि पुनर्जन्मावर विश्वास ठेवतात - जे नशिबात आहे तेच घडले पाहिजे. जर एखादी व्यक्ती गरीब जन्माला आली असेल, तर त्याने त्याचे कर्म सहन केले पाहिजे आणि कुरकुर न करता, त्याच्या पापांचे कार्य केले पाहिजे आणि पुढच्या जन्मात श्रीमंत मनुष्य म्हणून पुनर्जन्म घ्यावा.

व्यापार्‍यांचे एक मनोरंजक चिन्ह: ते प्रत्येक संभाव्य मार्गाने प्रथम खरेदीदारास संतुष्ट करतात आणि आपण त्यांच्याकडून वस्तू खरेदी केल्यासच मोठी सूट देण्यास तयार असतात. अशाप्रकारे, ते नशीब आकर्षित करतात, आणि व्यापार, त्यांचा विश्वास आहे, वेगाने जाईल. म्हणूनच सकाळी लवकर बाजारासाठी तयार व्हा, ते उघडल्यानंतर लगेच - काहीही न करता तुम्ही खूप मनोरंजक गोष्टी खरेदी करू शकता! आणि, अर्थातच, सौदा!

भारतातील व्यापार ही एक कला आहे. उत्पादनाची खरी किंमत जाणून घ्या आणि मूळ किंमत 10 पट जास्त असली तरीही धैर्याने त्यावर उभे रहा. अर्थात, चेहऱ्यावर हसू घेऊन सौदा करा, विनोद करा आणि व्यापाऱ्यांशी चांगले वागा. एक विशिष्ट वैशिष्ट्य आहे - अन्न आणि वस्तूंसाठी ज्याची किंमत टॅग आहे, म्हणजे. निश्चित किंमत, सौदेबाजी स्वीकारली जात नाही. भारतीय देखील एक शांत राष्ट्र आहेत, जे मोजमापाचे जीवन जगतात. आपल्या पूर्णपणे विरुद्ध असल्याने, ते घाईत नाहीत, ते गडबड करत नाहीत, त्यांच्या जीवनाचे तत्त्व "जे होईल ते होईल आणि जे असेल ते असेल" असे मानले जाऊ शकते. त्यांच्या उपस्थितीत, आपण ओरडू नये, आपले हात हलवू नये - त्यांच्यासाठी हे केवळ वाईट वर्तनाचे लक्षण नाही तर त्यांच्या दिशेने संभाव्य धोका देखील आहे. मुलींसाठी, एक वेगळा सल्ला आहे: शक्य असल्यास, स्वतः समुद्रकिनार्यावर किंवा इतर कोणत्याही ठिकाणी (मित्र, मैत्रीण, पालक, नवरा) जाऊ नका: भारतीयांसाठी, गोरी त्वचा असलेल्या मुली सौंदर्याचे मानक आहेत. सर्व काही ठीक होईल, परंतु मोबाइल फोनवर नजरेचे कौतुक करणे आणि चोरून फोटो काढण्याव्यतिरिक्त, ते तुमच्याकडे येतील आणि तुम्हाला स्पर्श करण्यास सांगतील, जर तुम्ही एका भारतीयाला परवानगी दिली तर अशा लोकांचा जमाव लगेच उडेल याची खात्री करा. जो तुमच्या हातांना, खांद्यांना स्पर्श करेल आणि तुमच्यासोबत फोटो काढेल. नंतर त्यांच्यापासून मुक्त होणे खूप कठीण होईल. एकतर एकटे जाऊ नका, किंवा लगेच समजू द्या की तुम्हाला कोणताही संपर्क नको आहे.

अर्थात, हिंदू आदरातिथ्याचा एक तोटा आहे: क्षुल्लक फसवणूक, फसवणूक आणि पैशाचा लोभ, विशेषतः मोठ्या रकमेचा. म्हणून, मोठ्या प्रमाणात पैसे सोबत ठेवू नका आणि त्याहूनही अधिक ते हिंदूंच्या उपस्थितीत कधीही दाखवू नका. "उष्णता", अगदी लहान गोष्टींमध्येही फसवणूक करण्यासाठी, ते सर्वत्र तुमचा प्रयत्न करतील, म्हणूनच, नेहमी सतर्क रहा आणि अशा प्रकारच्या आर्थिक चिथावणीला बळी पडू नका. एखाद्या व्यक्तीचे छायाचित्र घेण्यापूर्वी, त्यांची परवानगी घेणे सुनिश्चित करा. आपल्या डाव्या हाताने भारतीयांना स्पर्श करू नका - ते त्याला "गलिच्छ" मानतात. वेळ आणि जागेबद्दल हिंदूंची एक विलक्षण धारणा आहे: “10 मिनिटांत” ते 2 तासात आणि “दोन पावले” किलोमीटरमध्ये बदलतात.

हॉटेल, अतिथीगृहे, घरे/अपार्टमेंट भाड्याने

उत्तर गोव्यात, घरे सहसा भाड्याने दिली जातात - अलिप्त घरे (सर्व अटींसह दोन खोल्यांच्या घराची किंमत $ 250 असेल), अपार्टमेंट (सर्व अटींसह नवीन घरात एक खोलीचे अपार्टमेंट - $ 150-200 ), अतिथीगृहांमधील खोल्या (प्रति रात्र 500 रुपये पासून).

दक्षिण गोव्यात "रॅडिसन" आणि "शॅरटन" सारख्या महागड्या हॉटेलांनी भरलेले आहे, परंतु आपण कुठे जायचे हे शोधल्यास किंवा माहित असल्यास, आपल्याला अनेक अनामिक गेस्ट हाऊसेस सापडतील, ज्यामध्ये एका दिवसाच्या मुक्कामाची किंमत 3 ते 15 पर्यंत आहे. USD. आम्ही समुद्रकिनाऱ्यावर एका बंगल्यात राहत होतो, ज्याची किंमत प्रतिदिन ३०० रुपये होती. परिस्थिती "स्पार्टन" आहे, परंतु समुद्रावर बरोबर असल्याने या सर्व कमतरता दूर होतात.

 .

भाड्याने वाहतूक

गोव्यातील वाहतुकीचा मुख्य प्रकार म्हणजे मोटारसायकल (स्कूटर), बाईक (अधिक शक्तिशाली मोटरसायकल), मोटरसायकल आणि नियमित टॅक्सी. कार भाड्याने देण्याची किंमत त्याच्या ब्रँड आणि कालावधीनुसार बदलू शकते. नियमानुसार, किंमतींचा क्रम खालीलप्रमाणे आहे: दररोज 500 ते 1000 रुपये आणि दरमहा 200-300 डॉलर्स. बहुतेक गाड्या यांत्रिक असतात. तुम्ही कार घेण्यापूर्वी, तिची सर्व कार्ये काळजीपूर्वक तपासा, तिचा फोटो घ्या, जेणेकरून तुम्ही कार परत कराल तेव्हा मालकाकडून तुमच्याविरुद्ध कोणतेही दावे होणार नाहीत. स्कूटर किंवा मोटारसायकल भाड्याने घेण्यासाठी तुम्हाला महिन्याला 70 ते 130 डॉलर्स आणि उच्च श्रेणीच्या बाइक्स (जसे की रॉयल एनफील्ड) - 200-250 डॉलर्स लागतील. रेंटल पॉईंट्स - कोणतीही हॉटेल्स, गेस्टहाउस, टॅक्सी ड्रायव्हर्स देखील तुम्हाला या पांढऱ्यासाठी मदत करतील. वाहतूक भाड्याने देण्यासाठी, तुम्हाला फक्त एक महिना अगोदर मालकाला आवश्यक रक्कम देणे आवश्यक आहे, त्यांना तुमच्याकडून कोणत्याही कागदपत्रांची आवश्यकता नाही (कदाचित ते तुमच्या पासपोर्टची प्रत मागतील). मला ही वस्तुस्थिती लक्षात घ्यायची आहे की भारतात भरपूर गायी आहेत आणि त्या सर्वत्र आहेत - यार्डमध्ये, कॅफेजवळ, समुद्रकिनाऱ्यावर आणि अर्थातच, रस्त्यावर, ज्यामुळे वाहनचालकांना मोठ्या प्रमाणात गैरसोय होते. म्हणून, वाहन चालवताना सावधगिरी बाळगा आणि कोणत्याही परिस्थितीत चुकून गायीला जोडू नका: याचा स्थानिक लोकांचा आणि त्यांच्या धर्माचा अपमान म्हणून अर्थ लावला जाऊ शकतो.

अन्न, कॅफे, सुपरमार्केट, किंमती, जुसन्या, अल्कोहोल

उत्तर गोव्यात तीन मोठ्या सुपरमार्केट आहेत चांगली निवडवस्तू (तुलनेने चांगले): सावित्री (सावित्री), ऑक्सफर्ड (ऑक्सफर्ड), ऑर्चर्ड (ऑर्चर्ड), आणि फॅमिली सुपरमार्केट (फॅमिली सुपरमार्केट) नावाचे एक सोयीचे दुकान. शेवटचे तीन अंजुना बीच परिसरात आहेत आणि पहिले चापोरा-वागेटोर जंक्शन येथे आहेत. सावित्री वगळता सर्व क्रेडिट कार्ड स्वीकारतात.

 .

पिझेरिया "डोमिनो पिझ्झा" चे नेटवर्क संपूर्ण राज्यात वितरीत केले जाते, जे घरापर्यंत ऑर्डर आणते. हे करण्यासाठी, फक्त त्यांना कॉल करा, तुम्हाला काय हवे आहे ते सूचीबद्ध करा आणि 15 मिनिटांच्या आत तुमच्या ऑर्डरची प्रतीक्षा करा. पिझ्झा अतिशय चवदार आणि समाधानकारक आहे, एका मोठ्या पिझ्झाची किंमत 600 रुपये (सुमारे $10) आहे. या व्यतिरिक्त, तुम्हाला सवलतीत पेये, मिठाई इ. देऊ केली जाऊ शकते.

स्टोअरमधील किंमतींचा क्रम अंदाजे खालीलप्रमाणे आहे: रसाचे पॅकेज - 70 रुपये, ब्रेडचे एक पॅकेज - 50 रुपये, दुधाचे पॅकेज - 10 रुपये, अंडी (10 तुकडे) - 70 रुपये, 1 किलो टोमॅटो - 60 रुपये, सॉसेजचे पॅकेज - 120 रुपये. तसे, भारतात एकही बकव्हीट नाही - तो केवळ येथेच उगवत नाही, तर तो येथे आणला जात नाही. म्हणून जर बकव्हीट तुमच्या आवडत्या पदार्थांपैकी एक असेल तर आम्ही शिफारस करतो की तुम्ही हे धान्य तुमच्यासोबत घ्या. आपण स्थानिक अल्कोहोलकडे दुर्लक्ष करू शकत नाही, म्हणजे, जगप्रसिद्ध गडद रम "ओल्ड मंक" ("ओल्ड मंक"). हे केवळ खूप चवदार नाही तर स्वस्त देखील आहे - 0.7 लिटरच्या 1 बाटलीची किंमत 100 रुपये आहे. हे पेय घरी घेऊन जाण्याची खात्री करा (तुम्ही सीमेवर 5 बाटल्या हस्तांतरित करू शकता).

गोव्यात बरेच कॅफे आहेत, त्या प्रत्येकाची स्वतःची "युक्ती" आहे. नियमानुसार, हे कॅफे एका कुटुंबाचे आहेत, जे त्याच्या शेजारी अतिथीगृह ठेवतात. उदाहरणार्थ, कल्ट प्लेस "आंब्याचे झाड" - येथे नेहमीच क्लासिक रॉक संगीत वाजते आणि उत्कृष्ट लट्टे तयार केले जातात.

दक्षिण गोव्यात कोणतेही मोठे सुपरमार्केट नाहीत - येथे सर्व काही "हॉटेल" सुट्टीवर केंद्रित आहे. फळांची छोटी दुकाने आहेत, एक कॉफी शॉप "कॉफी डे" आहे. पर्यटक मुख्यतः हटके भारतीय आणि इतर पाककृती देणार्‍या हॉटेलमध्ये खातात.

आपण ज्यूस सेंटरकडे दुर्लक्ष करू शकत नाही किंवा जसे रशियन लोक त्याला जुसन्या म्हणत असत. हे एक छोटेसे दुकान आहे जिथे ते ताजे पिळून काढलेले ज्यूस, नेक, फ्रूट सॅलड इत्यादी बनवतात आणि विकतात. पडद्यामागे, हे गोव्यातील सर्वात "स्वादिष्ट" आणि सर्वात "फळयुक्त" ठिकाण मानले जाते. येथे तुम्ही एक किंवा दोन ग्लास रस, चॉकलेटसह ताजे क्रोइसंट आणि चवदार आणि समाधानकारक नाश्ता ऑर्डर करू शकता.

भारत हा एक घाणेरडा देश आहे, जिथे एक साप तुमच्यावर कानाकोपऱ्यातून हल्ला करू शकतो आणि तुम्हाला लाखो फोडांची लागण होऊ शकते, असे सर्वसाधारण मत असूनही गोव्यात असे नाही. तेथे कोणतेही साप नाहीत, आजारी पडू नये म्हणून, आपण स्वच्छताविषयक स्वच्छतेच्या मूलभूत नियमांचे पालन केले पाहिजे: फक्त बाटलीबंद पाणी प्या, आपले हात धुवा आणि शंकास्पद अन्न असलेली ठिकाणे टाळा. कचऱ्याचे प्रमाण जास्त लोकसंख्येमुळे आहे; सर्वसाधारणपणे, भारतीय स्वच्छ आहेत.

बाजार

गोव्यात, मेळा किंवा बाजार असे आकर्षण आहे, जे आठवड्यातून दोनदा भरते: एकदा दिवसा (बुधवारी) आणि एकदा रात्री (शनिवार ते रविवार). दिवसाच्या जत्रेला फ्ली मार्केट किंवा फ्ली मार्केट असे म्हणतात, जे लहानांपासून वृद्धांपर्यंत, सर्व राष्ट्रीयत्व आणि लोकसंख्येच्या सामाजिक स्तरातील प्रत्येकासाठी येतात: व्यापारी, पोलिस पर्यटक, डाकू, संगीतकार, डीजे, कलाकार, चित्रपट निर्माते, प्रसिद्ध आणि तसे अभिनेते नाही. एका शब्दात, सर्व लोक ज्यांना साध्या आणि नम्र संवादाची इच्छा आहे, स्थानिक व्यापार्‍यांकडून काही ट्रिंकेट विकत घेणे, थंड बिअर पिणे, प्रतिबंधित वस्तू किंवा मौल्यवान दगड, पुरातन वस्तू, 3000 वर्षापर्यंतचे दागिने खरेदी करणे. एक लहान तिबेटी बाजार देखील आहे जेथे ते चांदीच्या दागिन्यांसह असामान्य दागिने विकतात.

मुलींना अस्सल लेदरचे कपडे आणि शूज असलेली असंख्य दुकाने आवडतील, ज्याच्या किंमती तुम्हाला आनंदाने आश्चर्यचकित करतील, कारण तुम्ही स्वतःला 150 रूबलपेक्षा जास्त किंमतीत नवीन सुंदर सँड्रेस सहजपणे खरेदी करू शकता.

दुपारचा बाजार बुधवारी पहाटेपासून सूर्यास्तापर्यंत अंजुनाच्या किनाऱ्यावर भरतो. हा बाजार एक प्रकारची ताकद चाचणी आहे - तुम्हाला अशा विविध प्रकारच्या वस्तू आणि विक्रेत्यांचा दबाव इतरत्र कुठेही दिसणार नाही! आपल्याला आपल्या सामर्थ्यावर शंका असल्यास, आपल्याबरोबर मोठ्या प्रमाणात पैसे घेऊ नका - येथे आपण सर्वकाही खर्च करू शकता.

दुसरा बाजार रात्रीचा आहे. ही जत्रा शनिवारी भरते, सूर्यास्तानंतर सुरू होते आणि पहाटेच्या काही वेळापूर्वी संपते.

मुख्य ठिकाण हायवेजवळील अरपोरा नावाचे क्षेत्र आहे, परंतु अलीकडेच त्याचा क्लोन बागा नदीजवळ बागा रोडवर दिसला आहे. येथे सर्व काही दिवसाच्या जत्रेप्रमाणेच आहे, फरक एवढाच आहे की फास्ट फूड, गो-कार्ट ट्रॅक, लाइव्ह म्युझिक किंवा डीजे इंस्टॉलेशनची ठिकाणे, फायर शो आणि टॅटू कलाकार मॉल्समध्ये जोडले जातात.

नाईट मार्केटमध्ये अधिक युरोपियन विक्रेते आहेत आणि त्यानुसार, अधिक उच्च-गुणवत्तेच्या आणि अनन्य वस्तू आहेत. याव्यतिरिक्त, "रॉयल एंडफील्ड" आणि "हार्ले डेव्हिडसन" या ब्रँड नावाखाली मोटर वाहनांच्या विक्रीसाठी अधिकृत डीलर्स अलीकडेच दिसू लागले आहेत. हे ब्रँड, नाईट मार्केटमध्ये सहभागी होण्याव्यतिरिक्त, सीझनमध्ये एकदा त्यांचे 5-7 दिवसांचे उत्सव आयोजित करतात, जेथे बाइकच्या विशिष्ट ब्रँडचे चाहते एकत्र येतात, मोटरसायकल शर्यतींमध्ये, परेडमध्ये भाग घेतात आणि त्यांच्या अधिकृत टोळीत सामील होऊ इच्छिणाऱ्यांना ऑफर देतात, ज्याला स्थानिक सरकारचा पाठिंबा आहे. तसेच या शोमध्ये तुम्ही संबंधित ब्रँडच्या बाइक्सचे गुणधर्म खरेदी करू शकता.

गोव्यातील प्रसिद्ध व्यक्ती

कदाचित, आपल्या ग्रहावर इतर कोणत्याही ठिकाणी गोव्याइतके सर्जनशील लोक नव्हते. नक्कीच, येथे आपण सर्वत्र रशियन अभिनेते, गायक, राजकारणी आणि सार्वजनिक व्यक्तींना भेटू शकता. कोण एक किंवा दोन महिने विश्रांती घेण्यासाठी, आराम करण्यासाठी, अस्तित्वाचे सार समजून घेण्यासाठी येतो आणि जो मॉस्कोच्या लांब हिवाळ्याची वाट पाहत येथे हंगामी राहतो. वैयक्तिकरित्या, आम्ही प्रसिद्ध कलाकार डॉल्फिन, बोगदान टिटोमिर, रशियन बाईक चळवळ "नाईट वुल्व्ह्स" अलेक्झांडर सर्जनचा नेता भेटलो. एक सुप्रसिद्ध रशियन अभिनेत्री, अमालिया, बडेम नावाच्या भागात राहते, ज्यांच्याशी मला भेटण्याची आणि आनंददायी संभाषण करण्याची संधी देखील मिळाली. 2010 मध्ये, गोव्यात, सर्गेई सोलोव्‍यॉव यांनी ओड्नोक्लास्निकी या प्रसिद्ध चित्रपटाचे शूटिंग केले, जिथे त्याने इडियन प्रदेशातील सर्व आनंद अतिशय तपशीलवार आणि सुंदरपणे दर्शविले. सर्वात मनोरंजक गोष्ट अशी आहे की प्रत्येकजण अतिरिक्त म्हणून कार्य करू शकतो, त्यासाठी काहीतरी विशिष्ट करण्याची आवश्यकता नव्हती, परंतु फक्त स्वत: व्हा. या चित्रपटाच्या सेटवर, तसे, आम्ही प्रसिद्ध प्रतिभावान रशियन अभिनेता मिखाईल एफ्रेमोव्हला भेटलो.

अरामबोलच्या समुद्रकिनाऱ्यावर, जंगलात, कलाच बीचच्या समुद्रकिनाऱ्याच्या मागे, वड आहे - एक झाड ज्याच्या खाली, पौराणिक कथेनुसार, महान बीटल्स चौकडीचे सदस्य ध्यान करत होते!

दगडाच्या तुकड्यावर शिवाचा चेहरा स्वतःच्या हाताने कोरणारा इटालियन शिल्पकार जंगल. वागेटोर बीचवर ही निर्मिती पाहता येते. पासून काही प्रसिद्ध माणसेमी येथे आलो नाही - एक शांत, शांत वातावरण तुम्हाला पूर्णपणे आराम करण्यास, जमा झालेला थकवा आणि नकारात्मकता दूर करण्यास, विश्वातील नवीन सर्जनशील कल्पना स्वीकारण्यास आणि कार्यरत मूडमध्ये ट्यून करण्यास अनुमती देते.

सारांश, मला असे म्हणायचे आहे की माझ्यासाठी गोव्यातील सुट्टी म्हणजे समुद्राच्या सहलीपेक्षा थोडी अधिक आहे. हे पूर्णपणे वेगळ्या जगात प्रवेश करत आहे, ज्याची तत्त्वे माझ्या अगदी जवळ आहेत. स्वातंत्र्य, मी, गोवा! मग मी तुम्हाला गोव्यातील समुद्रकिनारे आणि सहलीबद्दल सांगेन.